Επιδημία στο ευρωπαικό ποδόσφαιρο

Λίγο πολύ σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα αρχίζει να χάνει ύψος, εκτίμηση, δόξα και κυρίως οικονομική ισχύ. Παρά το γεγονός ότι οι κερκίδες παραμένουν ακόμη πλήρεις και οι θεατές αφιερώνουν την ευρωπαϊκή Κυριακή τους για να ενισχύσουν την ομάδα τους, τα κακά μαντάτα έχουν ζώσει τους μάνατζερ και τους σπόνσορες των ομάδων.

‘Οταν σε μια χώρα ποδοσφαιρομάνα όπως η Αγγλία το εθνικό πρωτάθλημα ήδη, παρά το γεγονός ότι έχει ακόμη δέκα αγωνιστικές, είναι κλεισμένο από την Γιουνάιτεντ ( που απέχει δώδεκα βαθμούς

απο απο την συμπολίτισσα Σίτυ και δεκαεφτά από την Τότεναμ) και 24 απο την Αρσεναλ !!!, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η διαδιδόμενη ισοδυναμία των ομάδων είναι παραμύθι φούρναρης. Ανάλογα πράγματα βέβαια διαπιστώνουμε στην Ισπανία. Η Μπαρτσελόνα έχει ήδη καπαρώσει τον τίτλο και έχει αφήσει πίσω την Ρεάλ δεκατρείς βαθμούς, καίτοι στους αγώνες κυπέλου επέτυχε δύο νίκες (μέσα κι έξω).

Στην Ιταλία η Γιουβέντους υπερέχει έναντι στην Ιντερ και τη Μίλαν (που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα) και τη Νάπολι βέβαια που ακολουθεί σε απόσταση μεγάλης αναπνοής. Παρόμοια, στη Γερμανία η Μπάγερν το παράκανε! Απέχει είκοσι βαθμούς απο τη δεύτερη Ντόρτμουντ και είκοσι επτά από τη Σάλκε. Οσο για τη Γαλλία, η οποία συμβατικά έστω έχει πρωτάθλημα με ψιλοισάξιους διεκδικητές, τελικά η Παρί Σεν Ζερμαίν θα τα καταφέρει. Στην ίδια κατηφόρα βρίσκονται και τα πρωταθλήματα Τουρκίας, Ρωσίας, Σκωτίας, Βελγίου, Πορτογαλίας και Ολλανδίας.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι σε κάθε πρωτάθλημα είναι δύο (ή ένας) οι διεκδικητές του πρωταθλήματος με αποτέλεσμα τις αρνητικές συνέπειες που διαπιστώνουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πράγματι, για πρώτη φορά, οι ελληνικές ομάδες της κορυφής (εξαιρουμένου του Ολυμπιακού) όχι απλώς κατέρρευσαν, αλλά παρουσιάζουν ένα θέαμα διαλυμένης οικογένειας. Αρα ποιός θα αναλάβει μιαν ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό που μπορεί (αν μπορεί…) να αντέξει συμβόλαια παικτών που δεν ξεπερνούν οχι το εκατομμύριο, αλλά και αυτές ακόμη τις διακόσιες χιλιάδες ευρώ;

Μια λύση σχετικά με την ανισορροπία των ομάδων και την χαώδη ανισότητα θα ήταν ένα είδος σάλαι καπ όπως εφαρμόζεται στο ΝΒΑ. Πράγματι, αν κάθε ομάδα αναγνωρίζει ένα ανώτατο όριο χρημάτων που μπορεί να ξοδέψει για συμβόλαια και μετεγγραφές, κάποια ισορροπία ενδέχεται να βοηθήσει τις ομάδες.