Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση…

«Κοινά σημεία με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαβλέπω», απάντησε ευθύς – εξαρχής ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φ. Κουβέλης (σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου μεγάλης βδομαδιάτικης εφημερίδας), αν θα μπορούσε να συμμετάσχει σε μια κοινή κυβέρνηση με το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Για να συνεχίσει : «Άλλωστε, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Αριστερά έχει περάσει στο αντίθετο πολιτικό στρατόπεδο και ανήκει στους «μερκελιστές».

Νομίζω, πάντως, (κατέληξε ο Φ. Κουβέλης, σχολιάζοντας την επίσκεψη και τις εντυπώσεις που προσπάθησε να κερδίσει από το ταξίδι του στην Λ. Αμερική, ο Αλ. Τσίπρας), ότι το καλύτερο που έχει να κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποκωδικοποιήσει την δήλωση του προέδρου της Αργεντινής, Λούλα : « Το μήνυμα που θέλω να στείλω στον ελληνικό λαό είναι ότι σ’ αυτή την στιγμή της κρίσης πρέπει να είναι ψύχραιμοι, να έχουν μεγάλη θέληση και να αναζητούν λύσεις. Να μην γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση, αλλά, να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις»…

Αυτή – τούτη η θέση του προέδρου της ΔΗ.ΜΑΡ αν συνδυαστεί, βεβαίως, και με την αιφνίδια αποχώρηση του κόμματος από το περιλάλητο -ήγουν πολυδιαφημισμένο-, «Φόρουμ Διαλόγου» για την Κεντροαριστερά και τις διακριτές αποστάσεις που κρατάει, πλέον, από την προσπάθεια του «συστημικού ΠΑΣΟΚ» να βρει υποστυλώματα, ώστε, μην καταρρεύσει ολότελα πριν τη συνεδριακή διαδικασία, καταδεικνύει με ενάργεια ότι η ΔΗ.ΜΑΡ εννοεί στα σοβαρά την κλιμάκωση ενός ρόλου ως «του σοβαρού συντελεστή και παράγοντα στην διακυβέρνηση της χώρας» : εννοεί ότι έχει, εκείνο, το απόθεμα δυνάμεων, ώστε, να στέκεται μόνη της στα πόδια της, χωρίς να γίνεται το εξιλαστήριο θύμα των εγχώριων συσχετισμών και, άρα, η… «ουρά» παλαιοκομματικών (και παλαιοπολιτικών), υπολογισμών και σκοπιμοτήτων…

Όθεν : αν αυτό συσχετισθεί και με τα λοιπά -ποικίλα μεγέθη- της συγκυρίας (ουδείς απ’ τους συγκυβερνώντες σ’ αυτή την φάση επιθυμεί εκλογές), καταυγάζει μια παραπέρα τόνωση και αυτονόμηση του Λόγου της ΔΗ.ΜΑΡ. Τούτο το γεγονός φαίνεται να θέλγει και τον ίδιο το πρωθυπουργό της χώρας που, έχοντας ισχυροποιήσει την θέση του, τόσο, στην εσωτερική, όσο, και στην διεθνή σκηνή, αρέσκεται σε μια πιο «ελαφριά διάταξη» των ελληνικών φιλευρωπαϊκών δυνάμεων (sic), αρκεί, να μην ακυρώνεται το «κεκτημένο της αξιοπιστίας» που φέρεται να έχει ξαναχτιστεί επαρκώς. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει δρόμο στο λεγόμενο… «κοινωνικό πρόσωπο» της κυβέρνησης που, όσο και αν ηχεί ως επικοινωνιακό τέχνασμα, ωστόσο, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην συνοχή και αντοχή της τρικομματικής κυβέρνησης. Έτσι, αναλύεται και εκτιμάται, ότι η «Κυβέρνηση Συνεργασίας» δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα : Το μόνο πρόβλημα που έχει και, άλλωστε, διατάσσεται από τα ίδια τα πράγματα, είναι η φτώχεια και η ανέχεια του ελληνικού λαού που μπορεί -υπό αυστηρές προϋποθέσεις-να ανατρέψει τις γραμμικές στρατηγικές και κατευθύνσεις επαναοριοθετόντας την πολιτική ατζέντα. Εν τούτοις, όσο ο θυμός και η κριτική του ελληνικού λαού δεν βρίσκει την ιδανική αντιστοίχησή του στην κεντρική πολιτική σκηνή και όλα μένουν, εν πολλοίς, μετέωρα και σκόρπια, η σημερινή κυβέρνηση θα κερδίζει συνεχώς χρόνο, όσο κι αν ο χρόνος αυτός φαίνεται να στενεύει…