Καταδίκες σε θάνατο

Μπορεί η θανατική καταδίκη να καταργήθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη, πλην όμως τα καραβάνια μεταναστών που πλημμύρισαν τη χώρα εξακολουθούν να την εφαρμόζουν με τον πλέον αιμοσταγή τρόπο. Όλοι θυμόμαστε την ανήλικη θυγατέρα που μόλις απομακρύνθηκε από τη μητέρα της στη Νάξο, έπεσε στα χέρια ενός νεαρού μετανάστη ο οποίος, για να της αφαιρέσει το κινητό, έθεσε σε κίνηση την θανατική ποινή αδιάφορο αν τελικά το κορίτσι σώθηκε παραμένοντας ακόμη σε νοσοκομείο. Ένας πακιστανός που εζήλωσε το κινητό μιας Κερκυραίας κόρης, όχι μόνο τη λήστεψε, αλλά θεώρησε ορθό να την πετάξει από ύψος δέκα μέτρων,

Το τελευταίο αιμοσταγές έγκλημα αφορά βέβαια τον 23χρονο Πακιστανό που εργαζόταν σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στο Αλιβέρι με τους οποίους είχε αγαθές σχέσεις, μάλιστα η οικειότητα έφτανε μέχρι σημείου να αποκαλεί το ζεύγος «μπαμπά» και «μαμά» ως ένδειξη συγγενικής αγάπης. Από κει και πέρα άρχεται η σκληρή πραγματικότητα. Ο δράστης, που σκόπευε να αναχωρήσει για την πατρίδα του λόγω του προγράμματος οικειοθελούς αποχωρήσεως, φαίνεται πως είχε οικονομικές εκκρεμότητες με το ζεύγος – τελικά η επίθεση απέφερε 140 ευρώ, τέσσερις κάρτες τραπεζών και δύο κινητά τηλέφωνα….

Το συνταρακτικό σε παρόμοια εγκλήματα είναι ότι ο εκάστοτε δράστης ενεργεί με θηριώδη τρόπο ανεξάρτητα από το κίνητρο (το οποίο κατά κανόνα είναι γελοίο και πέραν πάσης εκδικήσεως). Ο Πακιστανός βρήκε μόνη την 54χρονη σύζυγο και, σηκώνοντας μιαν τσιμεντόπλακα, χτύπησε κατακέφαλα την γυναίκα η οποία έμεινε στον τόπο. Όσο για τον σύζυγο (γυναικολόγο το επάγγελμα) εβλήθη μέ πτυσσόμενη διχαλωτή ράβδο στο λαιμό και στη συνέχεια στραγγαλίστηκε. Και όλα αυτά είναι έργα ενός νεαρού που «αγαπούσε» τους εργοδότες του…

Αν σκεφτούμε τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από μετανάστες τα τελευταία χρόνια, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η μνησικακία του ξένου έναντι του ντόπιου τελικά εκφράζεται θηριωδώς με ανεξέλεγκτο τρόπο. Το σημαδιακό είναι ότι τα χτυπήματα δεν πράττονται προς εκφοβισμό, για το άχτι ή για το μίσος του μετανάστη που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά από τυφλή εκδίκηση. Η ανθρώπινη ζωή – όσο κι αν το αγνοούμε – δεν έχει την ίδια αξία στην Άπω Ανατολή και στην Εγγύς Δύση.

Δεν έχουν άδικο οι βενζινάδες – μόνοι στον δημόσιο δρόμο – που είναι εξιλαστήρια θύματα των αποφασισμένων ληστών. Πρώτα μας έκλεβαν, τώρα μας σκοτώνουν!