ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η δημόσια συζήτηση, τις τελευταίες δύο εβδομάδες, έχει επικεντρωθεί στην αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και στο τι θα κάνουν οι βουλευτές στην ψηφοφορίας της Τετάρτης. Δυστυχώς για τα κόμματα, αλλά και τους δημοσιολογούντες, η ζωή είναι αλλού.

Ελάχιστοι πολίτες ενδιαφέρονται για τα εσωκομματικά αλισβερίσια και τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους εάν θα ψηφίσουν και οι 127 βουλευτές της Ν.Δ. τα μέτρα ή εάν θα βρεθεί

κάποιος …αόμματος στη γραμμή του κόμματος. Ουδόλως τους απασχολεί εάν θα δηλώσει παρών ή αν θα κάνει αποχή η ΔΗΜΑΡ από την ψηφοφορία. Τους είναι αδιάφορο αν θα υπακούσουν και πόσοι βουλευτές στον Βενιζέλο. Ήκιστα συγκινούνται στην προοπτική να γίνει «νέος Ζίγδης» ο Βενιζέλος, να ηγηθεί νέου κόμματος ο Λοβέρδος, να προσχωρήσει στην Κεντροδεξιά ο Χρυσοχοΐδης, να γίνει μεταβατικός, μέχρι το συνέδριο, αρχηγός ο Σκανδαλίδης και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Όλα αυτά απασχολούν 1.000, 10.000 ανθρώπους. Θέλετε περισσότερους; 20.000; 50.000; Πόσους θέλετε; 100.000; Πολλοί είναι; Δεν πειράζει. Οι υπόλοιποι 10.900.000 έχουν γυρισμένη την πλάτη τους στα πολιτικά παίγνια και τις κομματικές λοβιτούρες. Θεωρούν συλλήβδην τους πολιτικούς άχρηστους, ανίκανους και διεφθαρμένους. Επικίνδυνο φαινόμενο για τη δημοκρατία; Ναι, και ίσως αδικεί ορισμένους πολιτικούς. Όμως αυτή είναι η αλήθεια. Και όσο οι πολιτικοί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, όσο εθελοτυφλούν και ασχολούνται με το δικό τους μικρόκοσμο -και το ρόλο που θα έχουν αυτοί σ’ αυτόν- και όχι με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, τόσο θα βυθίζονται στην απαξίωση και θα γίνονται χλεύη των πολιτών.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτικό, αλλά κοινωνικό πρόβλημα. Ο κάθε πολίτης, εργαζόμενος, έμπορος, επιχειρηματίας, αγρότης, μικροϊδιοκτήτης, δημόσιος υπάλληλος κοιτάζει πως να τα βγάλει ο ίδιος πέρα. Γι’ αυτό και είναι περιορισμένης έκτασης και έντασης οι διαμαρτυρίες και τα συλλαλητήρια. Οι άνθρωποι προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν από τα εισοδήματα, τις αποταμιεύσεις, την περιουσία, το βιός τους. Αγωνιούν για τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους. Μελαγχολούν με το σήμερα και τρέμουν το αύριο.

Οι μαγαζάτορες βλέπουν να γεμίζουν τα μαγαζιά τους με στοκ και όχι με πελάτες. Οι άνεργοι ψάχνουν να βρουν οποιαδήποτε δουλειά και δεν βρίσκουν. Οι εργαζόμενοι κατεβάζουν τα βρακιά τους στις απαιτήσεις των αφεντικών για να μην γίνουν κι αυτοί άνεργοι. Τα αφεντικά δεν πληρώνουν εισφορές και φόρους για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις τους, μικρές και μεγαλύτερες. Οι τράπεζες δίνουν δάνεια επιλεκτικά και με το σταγονόμετρο, καθώς η ρευστότητα είναι περιορισμένη, οι γραμμές από το εξωτερικό κομμένες και πρέπει να διορθώσουν τους δείκτες τους για να μην καταρρεύσουν.

Τα εισοδήματα μειώνονται, η κατανάλωση πέφτει, οι τζίροι συρρικνώνονται, οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν, δάνεια δεν χορηγούνται, φόροι δεν αποδίδονται, εισφορές δεν καταβάλλονται, τα Ταμεία καταρρέουν, οι τιμές στο ράφι παραμένουν υψηλές, οι παροχές δημόσιας υγείας, παι