ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Η φυλή του τατουάζ

Ποιοι κάνουν τατουάζ; Όλοι σχεδόν. Μπορεί οι παιδαράδες, οι αγριογκόμενες, οι έφηβοι, οι αθλητές και δη οι ποδοσφαιριστές να δείχνουν ιδιαίτερη κλίση για τη δερματοστιξία, ωστόσο ο «στιγματισμός» με την «καλή» πάντα έννοια  έχει κατακτήσει τη νεολαία πρώτα, κατόπιν αυτούς που δεν θέλουν να μεγαλώσουν και επιπλέον εκείνους και εκείνες που δεν ανέχονται την  ανωνυμία. Χωρίς καμιά υπερβολή βλέπουμε να κυκλοφορεί πια ένας λαός  που γεννήθηκε με δέρμα σημαδεμένο.

Το τατουάζ δεν είναι ατομική υπόθεση. Ένας μόνος στιγματισμένος δεν λέει τίποτα, αντίθετα πολλοί στιγματισμένοι συγκροτούν κάστα, ποδοπατούν την ανωνυμία, βαδίζουν και είναι σαν να σηκώνουν αόρατη σημαία. Εκ καταγωγής έτσι λειτουργούσε το σημαδεμένο δέρμα. Επειδή ήταν ανεξίτηλο, στους πρωτόγονους λαούς περιβαλλόταν με έναν μαγικο-θρησκευτικό χαρακτήρα – ήταν σύμβολο, διαχωρισμός, ταυτότητα, μαγική προστασία, φυλαχτό από τις κακοτυχίες, αποτροπαϊκή δύναμη, ενίοτε και θεραπευτικό φάρμακο.

Δεν είναι τυχαίο ότι το τατουάζ απαγορεύτηκε στην Ευρώπη με την έλευση του χριστιανισμού ενώ διατηρήθηκε στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Ενώ οι Κινέζοι δεν το αποδέχθηκαν, το τατουάζ κατέκτησε την Ιαπωνία, του Ινδιάνους της Αμερικής, τους Εσκιμώους, τους Πολυνήσιους, όσο δε για την Ευρώπη το υιοθέτησε κατά την περίοδο των Μεγάλων ανακαλύψεων. Ιδιάζουσα σημασία έχει το γεγονός ότι η δερματοστιξία συνηθιζόταν στους Αμερικανούς κρατούμενους των φυλακών, στους  λιποτάκτες του βρετανικού στρατού, στους κρατούμενους στη Σιβηρία αργότερα καθώς και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.

Το τατουάζ προήχθη σε μόδα στην Αγγλία αφού πρώτα αποτελούσε διακριτική σήμανση επαγγελμάτων : στρατιωτικούς, ναυτικούς, ξυλοκόπους, σιδηρουργούς. Μάλιστα από τη στιγμή που κερδήθηκε το μεγάλο κοινό, αναπτύχθηκαν και οι επιμέρους τεχνοτροπίες.

Σήμερα πια κανείς δεν εκπλήσσεται με το γεγονός ότι οι στιγματισμένοι ρέκτες αφιερώνουν ειδικό φεστιβάλ στην τέχνη της δερματοστιξίας (6 Διεθνές φεστιβάλ Ταττού Κονβέντιον). Ούτε με τα χέρια των ποδοσφαιριστών που, σε κάθε άλμα για κεφαλιά, ίπτανται μαζί τους διάφορα μαγικά σχέδια προσδίδοντας στη φάση κάτι από ιπτάμενη τελετουργία.

Ειδικά η νεολαία που προσφέρει το δέρμα της σαν «γραφική ύλη», είναι κατενθουσιασμένη για τις μικρές αφηγήσεις που φιλοξενεί πάνω της, αφηγήσεις που είναι ευανάγνωστες και, όπου το δέρμα είναι απείραχτο, η παράσταση που θα κεντηθεί αναμένει.