ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ, απόσπασμα απο τα «Τέσσερα κουαρτέτα».

Ο πληγωμένος χειρουργός δουλεύει το νυστέρι

Που το αρρωστημένο μέλος ανακρίνει,

Νιώθουμε κάτω απο το ματωμένο χέρι

Της τέχνης του θεραπευτή την κοφτερή οδύνη

Που το αίνιγμα του πυρετού αμέσως λύνει.

Η αρρώστια είναι η μόνη μας υγεία

Αν υπακούμε τη νοσοκόμα που πεθαίνει

Που σταθερή της έγνοια δεν είναι να μας ευχαριστεί

Αλλά να θυμίζει την κατάρα, του Αδάμ και τη δική μας,

Πως, για να θεραπευθούμε,

Πρέπει η ασθένειά μας να επιδεινωθεί.

Ολόκληρη η γη είναι νοσοκομείο μας

Δωρεά του κατεστραμμένου εκατομμυριούχου,

Θα πεθάνουμε, αν είμαστε εκεί φρόνιμοι,

Απο την απόλυτη πατρική φροντίδα,

Που δεν θα μας αφήσει,. Μα θα μας ακολουθεί παντού.

Απο τα πόδια στα γόνατα το ρίγος ανεβαίνει,

Και τραγουδά ο πυρετός σε σύρματα νοητικά,

Αν πρόκειται να ζεσταθώ, πρέπει πρώτα να παγώσω

Και σε παγερές να τρέμω φωτιές καθαρτηρίου

Που φλόγα τους είναι τα τρριαντάφυλλα,

Κι αγκάθι ο καπνός τους.

Μετάφραση Χάρη Βλαβιανού, εκδ. Πατάκη.