Κρίση στο Μαξίμου ελέω Κρανιδιώτη

Διαστάσεις κρίσης στο εσωτερικό του πυρήνα των συνομιλητών του κ. Αντώνη Σαμαρά φαίνεται ότι λαμβάνει η συζήτηση που άνοιξε με αφορμή την απάντηση του Φαήλου Κρανιδιώτη στο twitter, όταν ένας συνομιλητής του, του επεσήμανε: «βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι τελείωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις! Αν πεθάνει θα στον φέρω!».

Η απάντηση Κρανιδιώτη «Ευχαρίστως αλλά που να τον βάλουμε; Α, έχω όμως

μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει, θα χωράει», προκάλεσε σάλο αλλά και την αποδοκιμασία τόσο από τον επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού Γιώργο Μουρούτη, όσο και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Σίμο Κεδίκογλου.

Δεν ήταν λίγοι όσοι σκέφτηκαν ότι, ενδεχομένως σε συνεννόηση, το Μαξίμου αποδοκίμασε, αποστασιοποιούμενο παράλληλα και από τον κ. Κρανιδιώτη, ο οποίος εξακολουθεί να διατηρεί δεσμούς με τον κ. Σαμαρά, ωστόσο δεν είναι οργανικά μέλος της ηγετικής ομάδας του κόμματος ή της ομάδας λήψης αποφάσεων στο Μέγαρο.

Κάτι τέτοιο, ωστόσο, μοιάζει να μην ισχύει και ήδη δεν λείπουν όσοι κάνουν λόγο για ρήξη στις σχέσεις Κρανιδιώτη με κάποιους εκ των ενοίκων του Μαξίμου ενώ άλλοι αποδίδουν την… κρίση στη συνεχή προσπάθεια ξεκαθαρίσματος και ενίσχυσης της επιρροής μεταξύ των διαφόρων συνεργατών – συνομιλητών του κ. Σαμαρά. Άλλωστε, αρκετές φορές κατά το παρελθόν η ομάδα Σαμαρά έχει αντιπαρατεθεί για μείζονες επιλογές, όπως η κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς αυτό να οδηγήσει στη διάλυσή της.

Πάντως, η αντιπαράθεση Κρανιδιώτη με τον ανώνυμο του twitter, προκάλεσε και σύγκρουση του Δικηγόρου και υποψηφίου της Ν.Δ. στη Β’ Πειραιά με το δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου.

Ο ίδιος ο κ. Κρανιδιώτης, σε απάντησή του μέσω antinews, σημειώνει «ένας λοιπόν ψευδώνυμος «γιος», αφού συμψηφίζει την βία των εγκληματιών που περιέλουσαν εργαζόμενους με βενζίνη στις Σκουριές με το ξεχαρβάλωμα του…ΕΟΠΥΥ, κάνει μαύρο χιούμορ με τον θάνατο του … «πατέρα» του, του οποίου το πτώμα δήλωσε πως θα μου το στείλει! Ωραίος και καλός «γιος», μα την αλήθεια…Διότι ένας αληθινός γιος ενός αληθινού άρρωστου πατέρα, θα ζητούσε βοήθεια ή θα ‘λεγε, στην αγανάκτηση του, πως καθιστά υπεύθυνη την πολιτική τάξη, αν λόγω του ξεχαρβαλώματος της υγείας πάθαινε κάτι ο πατέρας του. Δεν θα ‘κανε χαβαλέ «πεθαίνοντας» τον και στέλνοντας το πτώμα του πεσκέσι.

Η χυδαιότητα αυτή είναι αδιανόητη για οποιονδήποτε Έλληνα, γιατί ποιος Έλληνας ή Ελληνίδα θα έκανε χιούμορ με τον θάνατο του ίδιου του πατέρα του; Οι Άγγλοι, που έχουν περίεργο χιούμορ, ίσως, αλλά Έλληνας ποτέ.» Και καταλήγει: «Εμένα όμως, επιτρέψτε μου, να εξακολουθώ να παίρνω στα σοβαρά μόνο τους αληθινούς ανθρώπους, με ονοματεπώνυμο, πρόσωπο και αληθινά προβλήματα. Αυτούς που ζω μαζί τους, εργαζόμενους όπως κι εγώ και που θα τους ήταν αδιανόητη η χυδαιότητα του «γιου» – κούριερ μελλοντικών πτωμάτων, χάριν τάχα πολιτικού, αντιπολιτευτικού «επιχειρήματος». Σεβασμό σε χυδαιότητες σκιών, δεν έχω κι ούτε θα αποκτήσω».