Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ: Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα;

«Είναι αλήθεια οτι η πολιτική μου στράτευση ξεκίνησε πολύ πριν από την προσχώρησή μου σε ένα κόμμα. Οι βάσεις μου είναι ελευθεριακές. Για μένα, ελευθεριακός σημαίνει να αντιτίθεσαι σε κάθε έννοια εξουσίας που επιβάλλεται με άλλο τρόπο εκτός από την αυτόνομη συλλογική βούληση. Ούτε Θεός ούτε αφέντης. Δεν υπάρχει υπέρτατος σωτήρας, ούτε θρησκεία, ούτε ιδεολογία, ούτε κόμμα, ούτε Κράτος. Το 1966-67 ήμουν είκοσι ενός χρονών και αγωνιζόμουν στους κόλπους

μιας μικρής παρισινής ελευθεριακής ομάδας που ονομαζόταν «Μαύρο και Κόκκινο». Ήταν ταυτοχρόνως κίνημα και έντυπο, περιοδικό. Η θεωρητική και πρακτική μου τοποθέτηση επικεντρωνόταν στη ριζική άρνηση του αυταρχικού και ολοκληρωτικού κομμουνιστικού προτύπου και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ταυτιζόμενος με τους χαμένους της ιστορίας, ιδιαίτερα με την Ισπανία και τους αναρχικούς της, που το 1936 βρέθηκαν εγκαταλειμμένοι από την Ισπανική Δημοκρατία και στο στόχαστρο των Διεθνών Ταξιαρχιών του Στάλιν. Δηλαδή, θεωρούσαμε τον εαυτό μας συνέχεια εκείνων που σφαγιάστηκαν τόσο από τους οπαδούς του Φράνκο όσο κι από τους κομμουνιστές. Τότε διάβασα το Φόρος τιμής στην Καταλονία του Τζόρτζ Οργουελ καθώς και Μπακούνιν, τον Ρώσο πατέρα της αναρχίας. Ζούσα στην ελευθεριακή ουτοπία της επαναστατικής αγνότητας - η νίκη των χαμένων είναι ότι αποκτούν το φωτοστέφανο της αγνότητας. Φυσικά, αποφεύγαμε κάθε κριτική προσέγγιση της περίφημης φάλαγγας Ντουρούττι, αυτού του θρυλικού αναρχικού του ισπανικού πολέμου, γιατί μαντεύαμε ότι η αγνότητα δεν είναι κάτι τόσο απλό.

Η είσοδός μου στην πολιτική άρχισε λοιπόν με τη ρήξη με τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό. Είχα επηρεαστεί από τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Γκαμπριέλ, που έχοντας αποκλειστεί και διαγραφεί από τους «ορθόδοξους» κομμουνιστές και από τους τροτσκιστές, είχε περάσει από έναν κομμουνισμό σαρτρικού τύπου στο κίνημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Επρόκειτο για μιαν άλλη ομάδα –περιοδικό την οποία σχημάτισαν το 1948 διάφοροι αγωνιστές σε ρήξη με τον ορθόδοξο μαρξισμό και συνάμα με τον τροτσκισμό. Αυτή η ομάδα αναρωτιόταν περί του φαινομένου της γραφειοκρατίας, περί της αντίθεσης καθοδηγούμενων – καθοδηγητών, περί της αυτόνομης και συνειδητής δραστηριότητας του προλεταριάτου, δηλαδή περί των εργατικών επιτροπών και της άμεσης διαχείρισης. Ανάμεσα στους διασημότερους ιθύνοντες της ήταν ο Κλόντ Λεφόρ (ψευδώνυμο Μοντάλ) και ο Κορνήλιος Καστοριάδης (ή Καστόρ) που υπέγραφε ως Σολιέ. Μαζί με την πρεσβύτερη Γερμανίδα Χάννα Αρεντ, ενσάρκωναν αυτή την πολιτική φιλοσοφία που ερχόταν σε αντίθεση προς τον ολοκληρωτισμό που με εξέφραζε πλήρως.Είμαι λοιπόν ένα άτυπο μείγμα ελευθεριακής σκέψης και του κινήματος «Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα». Με άλλα λόγια, προσδιορίζομαι από μια μειονοτική αντίληψη σχετικά με τη χειραφέτηση από το Κράτος (…).

(απόσπασμα από την μπροσούρα «Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα;, μεταφρασμένη από την Σώτη Τριανταφύλλου, Πατάκης).