Ο ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΩΝ… ΓΚΟΥΝΤ ΜΠΑΪ ΟΥΡΑΝΙΑ

Εχθές βράδυ, ένας φίλος, ο Αχιλλέας, ιδιοκτήτης της «Παλιάς Αγοράς» στη Φιλοθέη, μας είπε, σε μένα και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, καθώς φεύγαμε από το μαγαζί του μια ωραία ιστορία.

Πριν σας τη διηγηθώ, κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι εγώ είχα πάει στην «Αγορά» για να δω, με φίλους, τον δεύτερο αγώνα Παναθηναϊκού -Ολυμπιακού στο μπάσκετ, όπου, δυστυχώς, κι ας όψεται η γκαντεμιά ενός που είχε καθίσει στο τραπέζι μας, πάλι χάσαμε.

Ο Νίκος, που σημειωτέον χθες είχε γενέθλια, ήταν σε άλλο

τραπέζι με τη Χαρά, τη γυναίκα του. Έτυχε να σηκωθούμε να φύγουμε την ίδια ώρα. Κι ενώ ήμασταν όρθιοι και ο Νίκος, ως «βάζελος», πείραζε τον «γαύρο» μικρό μου γιό, τον Βασίλη, για την ήττα στο μπάσκετ, ήρθε ο Αχιλλέας για να μας αποχαιρετήσει.

Επειδή αυτή την περίοδο ο Αχιλλέας είναι, και δικαιολογημένα, σε έξαψη, λόγω μιας νέας, ακατανόητης εν πολλοίς, περιπέτειας, στην οποίαν τον υποβάλλει ο δήμαρχος της περιοχής, μας είπε, μεταξύ άλλων, και μια ιστορία του καλοκαιριού του 1988 ή του 1989 -δεν θυμόταν ακριβώς.

Η ιστορία είχε να κάνει με ένα μαγαζί. Στην Πάτμο. Δίπλα, στο σπίτι που είχε αγοράσει ο Αντρίκος Παπανδρέου, υπήρχε μια ταβέρνα. Ο ταβερνιάρης, με το έτσι θέλω, πήγε και καταπάτησε έναν ελεύθερο χώρο που υπήρχε μπροστά στο σπίτι του Αντρίκου. Έβαλε τραπέζια και ειδικά τα βράδια, από τη φασαρία και τη μουσική, δεν μπορούσες να ησυχάσεις.

Ο Αντρίκος προσέφυγε στην πολεοδομία και το υγειονομικό, αφού ο αθεόφοβος ο ταβερνιάρης ήταν σε όλα του παράνομος. Το υγειονομικό, εφαρμόζοντας το νόμο και τις κείμενες διατάξεις διέταξε να κλείσει η αυθαίρετη προέκταση της ταβέρνας.

Ο κουτοπόνηρος ταβερνιάρης, πολιτικοποίησε την υπόθεση! Θεώρησε ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί υπέρ του το κλίμα της εποχής. Άρχισε να φωνάζει ότι τον διώκουν οι Παπανδρέου επειδή ο ίδιος δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα ανέβηκε στο μοναστήρι και απειλούσε να πέσει από έναν τοίχο.

Είχαν μαζευτεί και τα κανάλια και περίμεναν να καταγράψουν λάϊβ την αυτοκτονία του …αντιπαπανδρεϊκού ταβερνιάρη. Περίμεναν – περίμεναν, αλλά αυτός δεν έπεφτε. Συνεχώς μόνον έλεγε «γεια σου Ουρανία, εγώ τώρα φεύγω, πάω στο Θεό, θα σε περιμένω ψηλά, στον ουρανό, να ξαναβρεθούμε». Όπου Ουρανία η σύζυγός του. Έφτασε βράδυ και η Ουρανία συνέχιζε να έχει σύζυγο.

Κάποια στιγμή, ακόμη και ο μειλίχιος, άμα και πνευματώδης, ηγούμενος, έχοντας καταλάβει το σώου του ταβερνιάρη, του είπε: «Πέσε άνθρωπε μου, να πας να συναντήσεις τον Κύριο, που τόσο πολύ θέλεις». Ο ταβερνιάρης ούτε τον αντιπρόσωπο του Θεού άκουσε, και την επομένη το πρωί ήταν πάλι σκαρφαλωμένος στον τοίχο. Στο μεταξύ είχε φθάσει και ένα ξένο τηλεοπτικό συνεργείο.

Κάποιος πήγε στον ταβερνιάρη και του το είπε. Αυτός κατέβηκε, μπήκε για λίγο μέσα στο μοναστήρι και μετά ξανανέβηκε στον τοίχο και άρχισε να φωνάζει στην Ουρανία, αποχαιρετώντας την όμως τώρα στα αγγλικά: «Γκουντ μπάϊ, Ουρανία, γκουντ μπάϊ» έλεγε και ξανάλεγε, φροντίζοντας να είναι πιο σπαρακτική η κραυγή του και ρωτώντας αν είναι καλό το πλάνο που τον παίρνει η τηλεόραση.

Την ιστορία τη διηγήθηκα, όχι για να δείξω πως στην περίπτωση της περιπέτειας του Αχιλλέα οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι, με το δήμαρχο σε ρόλο «ταβερνιάρη», αλλά επειδή θεωρώ ότι τη σήμερον ημέρα, ένας από τους λόγους, που η δημόσια ζωή έχει ευτελιστεί, είναι και το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας έχουν ως πρότυπο συμπεριφοράς τον Πάτμιο ταβερνιάρη.

Ολημερίς κι ολονυχτίς οι εκπρόσωποι των κομμάτων είναι θρονιασμένοι στα τηλεοπτικά πάνελ. Δώσ’ τους γυαλί και πάρ’ τους την ψυχή. Ξεκινάνε από τις έξι το πρωί και καταλήγουν στις τρεις τα ξημερώματα. Μάλιστα οι πιο πολλοί δεν κάνουν και διακρίσεις. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι πανελλαδικής ή τοπικής εμβέλειας. Αν θεωρείται μεγάλο ή περιθωριακό. Αν οι συντονιστές είναι σοβαροί ή της πυρκαγιάς. Δεν τους απασχολεί αν γίνονται μαϊντανοί και καραγκιόζηδες, αρκεί να γράψουν ώρες επικοινωνιακής πτήσης, ειδικά στα κανάλια.

Με αντίστοιχο τρόπο ξεδιπλώνουν τις πολιτικές τους και τα κόμματα. Όλες προσαρμοσμένες στην τηλοψία. Ο κοινωνικός ακτιβισμός έχει αντικατασταθεί από την τηλεοπτική υπερκόπωση. Και τελευταία και τη διαδικτυακή. Περισσότερο χρόνο καταναλώνουν στα «τιτιβίσματα» στο τουίτερ και στο φέισμπουκ και λιγότερο στη δράση για την υπεράσπιση των πολιτών και την επίλυση των προβλημάτων τους.

Η στρατηγική, έγινε εξυπνακισμός. Και η ορθή τακτική, καλύτερη ατάκα. Η οργανωμένη δράση δεν είναι προσανατολισμένη στην οικοδόμηση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, αλλά στα νούμερα τηλεθέασης και τους φόλοουερς. Η συγκρότηση ηγεμονικού μπλοκ εξουσίας, δεν σχετίζεται με τα κινήματα και τις μάζες, αλλά με τους ακροατές, τους τηλεθεατές, τα ριτουίτς και τα φάβοριτς.

Το μεγαλύτερο μάλιστα πρόβλημα το έχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφού τα κυβερνητικά, μέσω και της διαπλοκής μπορούν να ελέγχουν τουλάχιστον τα λεγόμενα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης, ενώ, λόγω των αυξημένων πόρων που, ελέω εξουσίας, έχουν στη διάθεσή τους, μπορούν να στήνουν πιο ισχυρούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι και τα δύο, και τα κυβερνητικά και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, ζημιώνονται εξίσου, αφού γίνονται όμηροι των «διαμεσολαβητών», τους οποίους κυρίαρχα ελέγχουν οι ισχυροί του χρήματος μέσω της διαφήμισης, η οποία είναι το «μάνα» για την επιβίωση τους. Αυτοί είναι που καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, καθοδηγούν τις εξελίξεις.

Όσες θεσμικές αλλαγές κι αν γίνουν, όσες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις κι αν υπάρξουν, όσες πολιτικοοργανωτικές ανασυγκροτήσεις κι αν συντελεστούν, αν η πολιτική δεν αποχτήσει ξανά αυτοδυναμία και αδιαμεσολάβητες κοινωνικές αναφορές, το μόνο που θα κάνουν οι πολιτικοί είναι να λένε …γκουντ μπάϊ Ουρανία.