Ο ΒΥΡΩΝ, Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΗΝΣΟΡΕΣ

Με το πόνημα «Κατά Κηνσόρων» και έμμεσες αναφορές στους διορισμούς που έκανε ο Αντ. Σαμαράς ως υπουργός Πολιτισμού στο Μουσείο Ακροπόλεως, απαντά ο Βύρων Πολύδωρας στην κριτική που δέχθηκε για το διορισμό της κόρης του, Μαργαρίτας, στο γραφείο του στη Βουλή.

«Δεν διανοούμαι να θυσιάσω τη Μαργαρίτα μου», γράφει ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής

στο 37 σελίδων κατακόκκινο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε. Αναφερόμενος στο διορισμό της θυγατέρας του, ο κ. Πολύδωρας ισχυρίζεται πως δεν έκανε κάτι παράνομο ή ανήθικο και προσθέτει «Δεν θυσιάζω την άξια συνεργάτιδά μου. Δεν γίνομαι “θυσιαστής” της θυγατέρας μου για οποιουσδήποτε λόγους. Μάλιστα για έναν απόπλου αμφίβολο ούτως ή άλλως. Για να δείξω έμπρακτη μετάνοια για το κακό που δεν έκανα; Ή για να ενοχοποιήσω αδίκως την Μαργαρίτα μου που ποτέ και κανέναν δεν προκάλεσε παρά μόνο τους ασπάλακες των καταγωγίων και τούτο γιατί είναι κόρη μου;».

Μάλιστα, ο κ. Πολύδωρας περνά στην αντεπίθεση, κατά των… κηνσόρων ηθικής που τον επέκριναν. Σε αυτό το σημείο, αν και δεν κατονομάζει, είναι σαφές ότι «φωτογραφίζει» τον νυν Πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά – οι σχέσεις με τον οποίο είναι διαταραγμένες – αλλά και τον πρ. Υπουργό Άρη Σπηλιωτόπουλο.

Για τον κ. Σαμαρά, όπως τουλάχιστον το «διάβασαν» οι περισσότεροι, αναφέρει: «Πώς και δεν χάλασε η εθνική και παγκόσμια τάξη και ηθική όταν το 2009 υπουργοί και μάλιστα ένας “ευαίσθητος” υπουργός σε ευαίσθητο και λεπτό υπουργείο διόριζε μονίμους μάλιστα υπαλλήλους με απόλυτη “αξιοκρατία”, οι οποίοι είχαν μεταξύ τους ένα κοινό “αξιοκρατικό” χαρακτηριστικό, ότι κατήγοντο από τον τόπο εκλογής του “αδιάφθορου” υπουργού; Δεν ήταν τότε κρίση; Ή το 2012, όταν διόρισε δεκαπέντε ή και περισσότερους μετακλητούς στη Βουλή με τα αυτά προσόντα καταγωγής, ο ίδιος “αντιφαύλος” πολιτικός, υπό άλλην ιδιότητα τώρα; Δεν είναι γι’ αυτούς τους διορισμούς κρίση και ανεργία στη χώρα; Μόνον για εμένα και τη θυγατέρα μου;».

Ως προς τον πρώην Υπουργό Παιδείας, υπενθυμίζει ότι απέφυγε να τον ψηφίσει. «Εδώ ένας βουλευτής του κόμματός μου, που αρέσκεται να φωτογραφίζεται σε ρωμαϊκές πόζες με πετσέτες στο λουτρό του, απείχε τότε επιδεικτικά της ψηφοφορίας. Προφανώς και ευτυχώς (που δεν έχω τέτοιους φίλους) με απεδοκίμασε. Αλλά εμείς δεν είμαστε ανιχνευτές φθόνου. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες της πολιτικής. Μέσα από αυτές πορευθήκαμε κοντά σαράντα χρόνια τώρα. Και νικήσαμε. Χωρίς να ζηλέψουμε καμία εύνοια και χωρίς να προσχωρήσουμε ούτε στιγμή στις μεθόδους των “συντροφικών μαχαιρωμάτων”. Ποτέ».