ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ, ΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ

Τελευταία, και όσο η κρίση δεν επιλύεται, αντίθετα, και παρά τις διαβεβαιώσεις, βαθαίνει, αρχίζουν δειλά να εμφανίζονται, σε ορισμένα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, ακραίες απόψεις που αμφισβητούν ακόμη και τη δημοκρατία.

Για παράδειγμα λένε ορισμένοι ότι η δημοκρατία δεν έχει ούτε λογική ούτε δικαιοσύνη, και ότι καταλληλότεροι για να κυβερνήσουν είναι όσοι διαθέτουν χρήμα. Νομίζω πως έχω υποχρέωση να καταθέσω την άποψή μου. Κατ’ αρχήν η δημοκρατία αναφέρεται στο σύνολο του λαού ενώ η ολιγαρχία μόνο σ’ ένα μέρος του. Κατά δεύτερον οι πλούσιοι είναι οι καλύτεροι εγγυητές των χρημάτων τους,

οι σώφρονες είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι, και οι πολλοί μπορούν κάλλιστα να κρίνουν αφού ακούσουν όλες τις απόψεις. Και οι τρεις αυτές κατηγορίες πολιτών, κάθε μία ξεχωριστά και όλες μαζί, είναι ισότιμες στη δημοκρατία° ενώ το ολιγαρχικό πολίτευμα φορτώνει τους κινδύνους στους πολλούς και κρατά τα οφέλη για τους λίγους.

Ένα δεύτερο θέμα είναι ο διάλογος. Σχεδόν τείνει να εξαφανιστεί ως μέθοδος αντιμετώπισης και επίλυσης προβλημάτων. Μάλιστα έχουμε φτάσει στο σημείο να τον μεμφόμαστε κιόλας επειδή δήθεν συσκοτίζει τις αντιθέσεις και εμποδίζει την πράξη.

Όποιος διατείνεται ότι ο διάλογος δεν φωτίζει τα πράγματα, είτε είναι μικρόνους είτε κρύβει κάποιο προσωπικό συμφέρον. Είναι μικρόνους, αν θεωρεί ότι υπάρχει άλλος τρόπος για να προδιαγράψει κανείς το άδηλο μέλλον. Και είναι ιδιοτελής αν θέλει να σας παρασύρει σε μια μοιραία ενέργεια και επειδή δεν έχει την ικανότητα να ωραιοποιήσει με τα λόγια μια σαθρή ιστορία, προσπαθεί με δόλιες συκοφαντίες να τρομοκρατήσει και όσους έχουν αντίθετη άποψη και όσους θα τους ακούσουν.

Ακόμη πιο επικίνδυνοι είναι, όμως, εκείνοι που κατηγορούν προκαταβολικά σαν πληρωμένο κάθε δεινό ομιλητή. Κατηγορώντας τον για ιδιοτέλεια, καταφέρνουν, αν πείσει το λαό να θεωρηθεί ύποπτος, κι αν όχι, να θεωρείται όχι μόνον ανόητος αλλά και ασυνείδητος. Η χώρα έτσι ζημιώνεται τους καλούς συμβούλους, που ο φόβος τους κλείνει το στόμα, ενώ θα είχε μεγάλο όφελος αν έκλεινε το στόμα στους συκοφάντες αυτού του είδους, διότι τότε σε ελάχιστα λάθη θα υπήρχε η πιθανότητα να παρασυρθεί.

Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο οι καλές συμβουλές που διατυπώνονται απερίφραστα να θεωρούνται το ίδιο ύποπτες με τις κακές. Και έτσι όχι μόνον όποιος θέλει να παρασύρει το λαό σε ολέθριους δρόμους προσπαθεί να τον προσεταιριστεί δολίως, αλλά και όποιος θέλει ειλικρινά να δώσει καλές συμβουλές είναι υποχρεωμένος να τις ντύσει με ψέματα για να πείσει. Μόνο στη χώρα μας πρέπει κανείς να μη μιλάει ειλικρινά αλλά δόλια, ακόμη κι αν θέλει να εργαστεί για το συμφέρον της. Καθότι αν προτείνει κάποιος κάτι εξόφθαλμα καλό, προκαλεί αυτομάτως υποψίες ότι κάτι άλλο κρυφό επιδιώκει.

Ένα τρίτο πρόβλημα είναι οι κομματικές διαφορές, που τείνουν να προσλάβουν μορφή εμφύλιας σύγκρουσης. Δείτε τι γίνεται κάθε μέρα με τους εκπροσώπους των κομμάτων και ιδιαίτερα τις δύο αντίπαλες παρατάξεις, τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς.

Μέχρι και τις έννοιες αλλάζουν για να δικαιολογούν τις πράξεις τους. Η απερίσκεπτη τόλμη θεωρείται γενναιότητα και αφοσίωση στο κόμμα, η περίσκεψη πρόσχημα δειλίας, και η μηχανορραφία εξυπνάδα. Άξιος είναι όποιος προλαβαίνει να κάνει πρώτος το κακό. Ακόμη και οι συγγενικοί δεσμοί έχουν καταντήσει να θεωρούνται υποδεέστεροι από τους κομματικούς. Τα δε κόμματα έχουν γίνει μηχανισμοί παράνομης εξυπηρέτησης των μελών τους, τα οποία συνδέει η κοινή παρανομία. Οι πιο πολλοί προτιμούν να είναι στυγνοί και να χαρακτηρίζονται έξυπνοι, παρά έντιμοι και να περνούν για ανόητοι° ο δεύτερος χαρακτηρισμούς τους προκαλείται ντροπή και ο πρώτος αγαλλίαση.

Και αιτία για όλα αυτά είναι η εξουσία, αντικείμενο άκρατης φιλοδοξίας, πλεονεξίας και λυσσαλέας σύγκρουσης. Ενώ όλοι διακηρύσσουν ότι νοιάζονται για το καλό του συνόλου, στην ουσία βλέπουν την εξουσία τους πάνω στο κοινωνικό σύνολο ως προσωπικό έπαθλο. Όσο για τους μετριοπαθείς πολίτες, και οι δύο αντίπαλες παρατάξεις τους αφανίζουν -είτε γιατί αρνούνται να συμμετάσχουν στο αλληλοφάγωμα είτε επειδή προκαλεί φθόνο το γεγονός ότι ζούνε μακριά από τη σαλαγή και τους κινδύνους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Καλύτερος κριτής αλλά και σύμβουλος από το λόγο του Θουκυδίδη, γιατί δικά του είναι όλα τα παραπάνω, δεν νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρξει για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα του, 25 αιώνες μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Μάλιστα όπως γράφει ο Νίτσε στο «Λυκόφως των ειδώλων», ο Θουκυδίδης, ίσως και ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι, με αγγίζουν ιδιαίτερα ένεκα της απόλυτης βούλησής τους να καταρρίψουν τις αυταπάτες και να βλέπουν τον λόφο στην πραγματικότητα -όχι στη «λογική», ακόμη λιγότερο στην «ηθική»….