ΟΙ ΤΑΜΠΑΚΗΔΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ ΣΠΗΛΙΑΔΗΣ

Ψηφίστηκε χθες και το πολυνομοσχέδιο. Χωρίς διαρροές από τη συμπολίτευση και παρά την ένταση που δημιούργησε η αντιπολίτευση. Από άποψη κοινοβουλευτικής τάξης, τόσο το περιεχόμενο όσο και η διαδικασία ψήφισής του, πάσχουν.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος υποστήριζε ότι στις μέρες μας η δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος (εξ)υπηρετείται από ένα «ανάπηρο κοινοβούλιο». Η διάκριση των εξουσιών τύποις μόνον υφίσταται, αφού η εκτελεστική εξουσία έχει υποκαταστήσει τη νομοθετική.

Η (κυβερνητική) αιτιολογία,

για όλα τα κατεπείγοντα και «παραγεμιστά» νομοσχέδια που έχουν ψηφιστεί, είναι μόνιμα η ίδια: «οι συνθήκες είναι έκτακτες, αν δεν ψηφιστεί δεν παίρνουμε τη δόση, η χώρα χρεοκοπεί». Σίγουρα οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτους χειρισμούς.

Όμως, σε αρκετές των περιπτώσεων, το «έκτακτο» των καταστάσεων δεν σχετίζεται με τις έξωθεν οδηγίες και απαιτήσεις των τροϊκανών, αλλά με καθυστερήσεις, ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες της ίδιας της εκτελεστικής εξουσίας που για να τις καλύψει καταφεύγει στην υποβάθμιση ακόμη και τον εξευτελισμό των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού.

Οι βουλευτές, ιδίως αυτοί που τα κόμματά τους στηρίζουν την κυβέρνηση, αντί να βουλεύονται και να ασκούν τον προβλεπόμενο και απαραίτητο έλεγχο, έχουν μετατραπεί σε κοινούς ψηφοδότες της βούλησης της εκτελεστικής εξουσίας, όπως αυτή διαμορφώνεται κατ’ απαίτησιν κυρίαρχα των δανειστών μας.

Το δυστύχημα για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία είναι ότι, σε μια οριακή στιγμή για τη χώρα, η «ανακτορική φρουρά» της συγκροτείται, στην πλειονοψηφία της, από έναν εσμό ολίγιστων, ημιμαθών, τιποτόφρονων και ατάλαντων ανθρώπων. Στον πιο κρίσιμο αγώνα του έθνους βρεθήκαμε με τους χειρότερους παίχτες. Στα έδρανα της πολιτικής, εξαιρουμένων κάποιων, συνωστίζονται ταμπάκηδες και λουβιάρηδες.

Ναι, να σωθεί η πατρίς. Ναι, η χώρα δεν επιτρέπεται να χρεωκοπήσει. Ναι, να παραμείνουμε σε ευρωπαϊκή τροχιά. Ναι, να ληφθούν έκτακτα μέτρα. Ναι, για εξαιρετικούς λόγους να παρακαμφθεί η κοινοβουλευτική τάξη.

Όμως δεν μπορεί αυτά να γίνουν ο κανόνας. Δεν μπορεί το Σύνταγμα να μετατραπεί σε κομματικό καταστατικό που ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τους απαράτσνικους των ηγετικών ομάδων. Δεν μπορεί η σωτηρία της χώρας να αιτιολογείται με σοφιστείες ή να αυτοκτονεί η Βουλή υπό το ρωμαϊκόν: Salus rei publicae suprema lex.

Σε τελική ανάλυση, αντί να προβάλλονται φτηνές δικαιολογίες και επιχειρήματα που μόνο καγχασμό προκαλούν, ας εγερθεί κάποιος σύγχρονος Σπηλιάδης και ας πει, με θάρρος ίσως και θράσος, όπως εκείνος: «Ο λαός δεν θα μας ρωτήσει αν φυλάξαμε το νόμο, αλλά αν σώσαμε την πατρίδα. Αν αυτή δεν υπάρχει, δεν υπάρχει ο νόμος. Ο υπέρτερος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας».

Και όσοι συμφωνούν με αυτή την άποψη ας αντικρούσουν, όσους διαφωνούν, λέγοντας αυτό που είπαν οι βουλευτές που κατάργησαν το Σύνταγμα της Τροιζήνας για χάρη του Καποδίστρια: «Είμεθα βέβαιοι υπεύθυνοι παρανομούντες. Αλλά παρανομήσαντες δια να σώσωμεν την πατρίδα, εάν το έθνος μας καταδικάσει, είμεθα όλοι έτοιμοι δια να αποθάνωμεν».

Θα μου πείτε, και δικαίως: «τι να αποθάνουν; Οι περισσότεροι από αυτούς ως προτεραιότητα έχουν τα ρηθέντα, υπό του Ταμήλου, για τα όβολα». Και δυστυχώς θα έχετε δίκαιο. Ενώ δεν υπάρχει και Καποδίστριας, προς χάριν του οποίου η Βουλή ήθελεν αποφασίσει την αυτοκατάργησιν της…