ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Mε λογισμό, αλλά, χωρίς όνειρο!

Οσάκις η «μέρα της κρίσης» κοντοφαίνονταν στο Ελληνικό πολιτικό στερέωμα, οι οχλήσεις της από συγκαλυμμένες και σπασμωδικές γίνονταν, πάντα, λίαν ανυπόφορες : το κλίμα ανταλλαγής ύβρεων και απειλών που εισπράξαμε αυτές – τούτες, – τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου, πέραν του ότι επιχειρεί να συσπειρώσει τους εναπομείναντες «ελεύθερους και ωραίους» ψηφοφόρους, αποτελεί και ένα σινιάλο (!), για το τι, ακριβώς, θα ακολουθήσει την «επόμενη μέρα» στην Ελλάδα. Όταν, μάλιστα, αρχηγοί

μεγάλων, αλλά, και μικρότερων κομμάτων στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση από την μεταπολίτευση, «στολίζουν» ο ένας τον άλλον με όρους τύπου «πολιτικοί απατεώνες», «καταστροφείς» ή, ακόμη περισσότερο, «προδότες της Πατρίδας!» κατανοούμε με σαφήνεια ότι …το όνειρο που ήταν να ακολουθήσει του λογισμού μας (!), θα παραμείνει, απλώς, ένα όνειρo.

Ως εκ τούτου η συνετή, όσο, και εξεζητημένη παρότρυνση του προέδρου της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ. Κουβέλη, αφενός, να προσέλθουμε με ψυχραιμία στις κάλπες και, αφετέρου, να ψηφίσουμε «με λογισμό και με όνειρο», …«ιλαρώς διαπλέει τον ωκεανόν» : παραμένει εντελώς έωλη με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας. Διότι, είναι ξεκάθαρο : Όπως στο παρελθόν σερνόμασταν (sic), από τα συνθήματα, προκειμένου, να βρούμε την Πολιτική, έτσι, και τώρα σερνόμαστε από το ολέθριο κλίμα που διαμόρφωσε η κρίση, ώστε, να διανοίξουμε ένα παράθυρο στον Ήλιο. Ήγουν : δεν αποκτήσαμε ακόμη, φαίνεται, την απαιτούμενη κουλτούρα για την διαχείριση της πολιτικής μας οργάνωσης. Πόσο δε, την απαιτούμενη κουλτούρα αποδέσμευσης από μια πρωτοφανή κρίση που μας οδηγεί σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις.

Ο απαράδεκτος, λοιπόν, συντονισμός των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων και, πάντως, σίγουρα εκείνων που φέρονται ως οι «κρίσιμοι συντελεστές» των εκλογών, στο να επιχειρούν να εντείνουν τα χάσματα και τις διαφορές, αντί, να κατευνάζουν τα πνεύματα και να συγκλίνουν σε μια «μετεκλογική παρακαταθήκη» ωφέλιμη για τον τόπο, μόνο σκληρά σενάρια και οριοθετήσεις ευνοούν. Και είναι αυτά – τούτα τα σενάρια και οριοθετήσεις που, από καιρό, προσπαθούμε να αποφύγουμε σαν «ο διάολος το λιβάνι»! Δηλαδή: η «αλλαγή των συσχετισμών» και η ενίσχυση του «λαϊκού παράγοντα» να παραμείνουν τόσο αδύναμα, ώστε, να μην έχουν την ισχύ και το ρόλο που χρειάζονται οι εξελίξεις. Aλλά, φευ! : «τέτοιες ώρες τέτοια λόγια». Τέτοιοι που είμαστε τέτοια παθαίνουμε! Ή αλλιώς : Όπως το πάμε, αρκεί μη πάθουμε και πολύ χειρότερα…