Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν (πάντα) επιδέξιους κώλους

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής πίστευε ακράδαντα –αυτή ήταν, εν πολλοίς, η πολιτική του σκέψη και γι’ αυτό προσπάθησε σε όλη την μακρά πολιτική πορεία του-, ότι αν η Ελλάδα καταφέρει να εισέλθει στο «club» της Ευρώπης θα λύσει, κατ’ αρχήν, το πολυδιαφημισμένο «ελληνικό πολιτικό πρόβλημα», ήγουν, την δομική αδυναμία να διάγει η χώρα ομαλό πολιτικό βίο (η ιστορία όζει από την σωρεία στρατιωτικών και λαϊκών κινημάτων), και, ως συνέπεια, θα λύσει και το

«αέναο οικονομικό πρόβλημα» που έχει ρίζες, εξίσου, παλιές. Για τούτο, επιχείρησε και προσπάθησε, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς, να διαμορφώσει εκείνες τις προϋποθέσεις, για την «πάση θυσία» ένταξή μας στον όμιλο! Θα το είχε καταφέρει, μάλιστα, σχετικά γρήγορα –από την δεκαετία του ’60- αν, όντως, δεν τον προλάβαινε για άλλη μια φορά το … «πολιτικό πρόβλημα» (!), με τις θρυλικές βασιλικές εκτροπές , την ανωμαλία και, τέλος, την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας.

Παρ’ όλα, όμως, που αυτή – τούτη η στρατηγική ανάλυση, αντίληψη και προσπάθεια του γέροντος Καραμανλή μπορεί να εξυπηρετούσε για την εποχή ένα προωθημένο πρόταγμα, τελικά, η είσοδος της χώρας μας στους …«πολιτισμένους και τους ισχυρούς της Δύσης» δεν επέφερε ούτε την λύση του «πολιτικού προβλήματος»(!), ούτε, περισσότερο ακόμη, την λύση του «οικονομικού προβλήματος»!! Αντιθέτως, ως φαίνεται σήμερα, η χώρα αντιμετωπίζει την χειρότερη φάση της στην νεότερη πολιτική ιστορία της : πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά έχει καταρρεύσει υπό το βάρος ενός πανίσχυρου νομίσματος (που επινόησαν όσοι έφτιαξαν την Ευρώπη), και των κελευσμάτων των δυνατών που ελέγχουν αυτό το νόμισμα, καθώς, και την οικονομία που το παραγάγει. Αν και, βεβαίως, το ζήτημα δεν είναι απλό , ούτε τεχνικό, αλλά, έχει να κάνει με τους καιρούς, τις εποχές και τους συσχετισμούς δύναμης που αλλάζουν συνέχεια, δυστυχώς, για τον γέροντα Καραμανλή, το όραμά του και η όλη στρατηγική και πολιτική του στόχευση, εξέβαλλε στα …«μη χειρότερα» και φαντάζει, ήδη, ολότελα έωλη.

Και, ασφαλώς, εδώ τίθεται το ερώτημα : «Θα μπορούσε η Ελλάδα να επιβιώσει και να περπατήσει επί τόσα πολλά χρόνια χωρίς την Ευρώπη»; Η απάντηση, όσο, σύνθετη και δύσκολη (λόγω και του εικαστικού χαρακτήρα του θέματος), είναι απλή και δίδεται, επίσης, μέσα από την Ιστορία : υπό σοβαρές πολιτικές στρατηγικές και προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να έχουμε μια «ειδική σχέση» (σαν αυτή της Μ. Βρετανίας που ουσιαστικά λειτουργεί με δύο νομίσματα) και να εξυπηρετούμε μεσομακροπρόθεσμα τα δικά μας συμφέροντα και την δική μας οικονομία. Αντ’ αυτού εισήλθαμε, χωρίς να το ελέγχουμε απόλυτα, στον «σκληρό πυρήνα» ενός δυνατού συνασπισμού κρατών και ενιαίου νομίσματος και αντί να λύσουμε το δικό μας «πολιτικό» και «οικονομικό» πρόβλημα βρεθήκαμε να γίνουμε το, κυρίως ειπείν, μέρος ενός πιο μεγάλου προβλήματος! Επί της ουσίας, δηλαδή, γυρίσαμε στην κατάσταση που είμαστε πριν καν εισέλθουμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα!! Χωρίς, βεβαίως, να θέλουμε να αδικήσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή –είναι γνωστό τι προσέφερε επί δεκαετίες στην χώρα-, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν ομοιάζει με πρόοδο και ευημερία ενός κράτους κι ενός λαού : ομοιάζει περισσότερο με «εφιάλτη» και «ανωμαλία» : σαν τον «εφιάλτη» και την «ανωμαλία» που βίωνε συνεχώς η χώρα μακριά από την… «Εσπερία» και τα «μεταξωτά βρακιά» της. Αλλά, ακριβώς, τούτο τουλάχιστον έπρεπε να το γνωρίζει ,διότι, η ιστορία δεν το άλλαξε ποτέ : «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν πάντα μεταξωτούς κώλους»! Και ’μείς από τούτους δεν είχαμε…