Ταξίδι στην Ελλάδα

Θυμωμένος για αιτίες που αυτός μόνο ξέρει, άνθρωπος της παρέας και ακροατής της σωστής γνώμης, τέλος ενήλιξ ανήρ που διατηρεί νεανική ευθυμία παρά την ηλικία του, ο Δημήτρης Νόλλας με το τελευταίο του βιβλίο (Ταξίδι στην Ελλάδα, Ικαρός) σχεδόν σπάει τον κώδικα που καλύπτει τον ελληνικό εμφύλιο και επιδίδεται σε παράτολμους συμπερασμούς.

Προφανώς τον ενδιαφέρουν τα φυσικά πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν τρόπον τινά τον λαό και όχι οι κομματικοί που μαύροι ξεκίνησαν και ολόμαυροι ολοκλήρωσαν το έργο τους.

«Αλήθεια, έχεις καταλάβει ποιοι συγκρούονται σ’ αυτή τη σφαγή; Ποιοι είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι; Θα σου πω εγώ Είναι η πόλη που χτυπιέται κόντρα στην ύπαιθρο, όλα τα άλλα είναι αέρας κοπανιστός και ιδίως κοπανιστός είναι όσα λένε για τους Αγγλοαμερικανούς, τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία κι άλλες μπούρδες». « Από τη μία» συνέχισε ο καλόγερος, « είναι η ζωή στα εργοστάσια, στα γραφεία και τα μαγαζιά, και από την άλλη η ζωή στη φύση που χτυπιούνται. Οι δούλοι με τους ελεύθερους.»

Τα αντάρτικα σώματα που σχηματίστηκαν από νωρίς στα βουνά - πριν ακόμα να δημιουργηθεί το ΕΑΜ και λίγο αργότερα ο ΕΛΑΣ που έβαλε κάποια τάξη – είχαν βγει στα βουνά συμμορίες ληστών. Αυτοί οι κατσαπλιάδες, άνθρωποι που κάτω από τα πολιτικά ρούχα είχαν την εμφυλιακή φαγούρα προίκα του παρελθόντος, απάρτισαν την ψυχή των σωμάτων. « Κλαρίτες, ρέμπελοι και άτακτοι βουνίσιοι συνέχιζαν μια παράδοση ανυπακοής, βαθιά ριζωμένη από τον 16 ήδη αιώνα στην ψυχή των ραγιάδων, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς, αποδεικνύοντας έτσι πως άνθρωποι απλοί κι ακαλλιέργητοι μπορούν να διαθέτουν μια μυστική ικανότητα να επικοινωνούν με τους αιώνες. Ο τσέλιγκας είχε καταφέρει όλη αυτή την περίοδο να προμηθεύει με μέτρο πρόβατα και ψωμί στους κλαρίτες, ενώ είχε ασφαλίσει το βιός του απ’ τις δυνάμεις Κατοχής και τους χωροφύλακες, προσφέροντάς τους ανάλογες ποσότητες, πάντα με μέτρο. (…) Κι ενώ είχε καταφέρει να τον μισούν και να θέλουν τον χαμό του όλες οι πλευρές, βρέθηκαν δύο τυχαίοι βοσκοί και τον τσεκούρωσαν ένα Σάββατο βράδυ»

« Απλώς και οι δύο παρατάξεις, Δεξιοί κι Αριστεροί, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου μαλάκα. Του επηρμένου φαφλατά, εκείνου που φαντάζεται πως η κληρονομιά του είναι ανεξάντλητη, την ίδια στιγμή που την κατασπαταλάει όπως λιγούρης το παρατημένο κομπόδεμα της μάνας του. Οι Δεξιοί πάντα ζήλευαν τους Αριστερούς και τους αντιγράφανε. (…) Ο Ζαχαριάδης έστειλε όλους αυτούς που τον ακολούθησαν στο τερατώδες σχέδιό του, τους προώθησε να δουλέψουνε στα ορυχεία της Ανατολικής Ευρώπης, μέχρι τις ερημιές του Ουζμπεκιστάν, και ο Καραμανλής στο τέλος της ίδιας δεκαετίας οδήγησε τους υπόλοιπους στις φάμπρικές της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές.»

Δια την αντιγραφήν : Κωστής Παπαγιώργης.