ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΜΑΥΡΙΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 6 ΜΑΪΟΥ

Θέλω να ψηφίσουμε με τη λογική και την καρδιά μας και όχι με στρατηγική (αν ψηφίσω αυτό θα μου βγει εκείνο, αν το ρίξω σε τούτο το μικρό κόμμα δε θα μπει στη Βουλή και θα επωφεληθεί το πρώτο κ.λ.π.).

Θέλω να χαρτογραφηθούμε πολιτικά. Να δω πως θα ψηφίσει όλος αυτός ο κόσμος, που ενεργοποιήθηκε πρώτη φορά, τώρα με την κρίση. Θέλω να δω ποιός είναι ο Έλληνας. Ποιοί είμαστε. Τί θέλουμε. Τί καταλάβαμε. Πόσο ωριμάσαμε. Κι ας μην πάρει κανένα κόμμα πάνω από 12%. Ας μην έχουμε κυβέρνηση την επομένη (ημέρα). Δεν παθαίνουμε τίποτα.

Χειρότερο, τίποτα πια. Και να ξαναψηφίσουμε σε 2-3 βδομάδες. Και τότε ας ωριμάσουμε. Τότε ας ψηφίσουμε με στρατηγική. Αλλά, γαμώτο, πρώτα να ξέρουμε, ποιοί είμαστε και γιατί φωνάζουμε.

Τα παραπάνω δεν είναι δικά μου λόγια, είναι το σχόλιο μιας φίλης, της KaterK, στο χθεσινό μου άρθρο. Επειδή βρίσκω την παρατήρηση ενδιαφέρουσα και η άποψή της είναι περίπου ο κοινός τόπος των όσων σκέφτεται η πλειοψηφία της κοινωνίας, αποφάσισα το σημερινό μου άρθρο να είναι ένας αντίλογος σ’ αυτόν τον προβληματισμό. Σπεύδω βέβαια να διευκρινίσω ότι σε άλλες συνθήκες, και όχι αυτές που βιώνει σήμερα η χώρα μας, θα προεξέτεινα τον προβληματισμό της KaterK, και θα προσπαθούσα να τον ενισχύσω με επιπλέον επιχειρήματα. Εδώ να σημειώσω ότι την άποψη «ψηφίστε με την καρδιά σας» την άκουσα χθες και σε κάποιο δελτίο ειδήσεων να την προβάλλει ο Στέφανος Μάνος, ένας πολιτικός που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, αλλά διαφωνώ μαζί του σε πολλά από αυτά που υποστηρίζει.

Γενικά η «ψήφος με την καρδιά» είναι μια προσέγγιση την οποία πολλές φορές ακούμε. Είτε από πολίτες είτε από πολιτικούς είτε από μικρά είτε από μεγάλα κόμματα, Ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης η επίκληση του συναισθήματος ως κριτήριο για την ψήφο είναι διαχρονική και ορισμένες φορές αντιθετική. Από τους μεν πολίτες συνήθως προβάλλεται ως άλλοθι άλλων σκοπιμοτήτων για την υπερψήφιση κάποιου και ενίοτε, όπως στην περίπτωση της katerK, για να καταδειχθεί η ψυχική απόσταση από αυτούς που τους ζητούν την ψήφο. Από δε τους πολιτικούς για να ντοπάρουν τους υποψήφιους ψηφοφόρους τους. Επικαλούνται την ιστορία, τους παλαιότερους αγώνες, τα σύμβολα, την παράδοση, τους ιδρυτές και άλλες εμβληματικές πολιτικές φυσιογνωμίες όταν καταλαβαίνουν ότι τα λογικά επιχειρήματα δεν είναι αρκετά για να πείσουν τους «πελάτες» τους. Η …καρδιακή λοιπόν ψήφος, ως κανόνας, είναι είτε άλλοθι του ψηφοφόρου είτε παγίδα του πολιτικού. Εξαίρεση αποτελεί όταν προβάλλεται ως έσχατο επιχείρημα για απεξάρτηση από τις (ολοφάνερα λαθεμένες και εξόφθαλμα ζημιογόνες) κυρίαρχες πολιτικές.

Η ψήφος δεν είναι συναισθηματική υπόθεση, είναι -ή πρέπει να είναι- μια αυστηρά έλλογη και εξατομικευμένη τοποθέτηση στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η θεσμοθετημένη πολιτική δυνατότητα που έχει ο πολίτης, να παρεμβαίνει, ανά τακτά και καθορισμένα χρονικά διαστήματα, στις δημόσιες υποθέσεις είτε για να τις αλλάξει είτε για να τις διατηρήσει. Είναι, έστω και κατ’ επίφασιν, η έκφραση της δημοκρατικής αρχής στην ορ