Ανθρώπινο κόστος

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Οι συνομιλίες του προέδρου του ΟΗΕ με τον Σύριο πρόεδρο μπορούν να χαρακτηριστούν –παρά τις αντίθετες απόψεις– θετικές. Ο Άσαντ, κινούμενος έξυπνα, κατάφερε να πείσει κάποιους στη Δύση –έστω στον ΟΗΕ– ότι επιθυμεί πολιτικό διάλογο, αλλά οι αντάρτες (για αυτόν τρομοκράτες) είναι αυτοί που συνεχίζουν την αιματοχυσία! Αυτό, δηλαδή, που εκμεταλλεύεται ο Άσαντ είναι ο κατακερματισμός και οι διαφωνίες στους κόλπους της αντιπολίτευσης. Είναι σαν να λέει στους Δυτικούς ότι «αν εγώ φύγω, αυτοί θα τα κάνουν χειρότερα»…
Δεν

είναι τυχαίο ότι οι εμπλεκόμενες δυνάμεις, έστω και με δυσπιστία από την πλευρά της Δύσης, συμφώνησαν στην παραμονή ανθρώπων του καθεστώτος σε μελλοντικό πολιτικό διάλογο. Αυτό, άλλωστε, προτείνει και ο Ανάν, ο οποίος φαίνεται να κρατά αποστάσεις από τους σκληροπυρηνικούς της Ουάσιγκτον. Τα δεδομένα σιγά σιγά αλλάζουν και όλοι τείνουν να καταλήξουν στον δρόμο που χάραξε ο Ανάν με τα έξι σημεία του τον περασμένο Μάρτιο. Εκτός, βέβαια, αν συμβεί κάτι απρόοπτο και απίθανο, όπως να βγει ο Άσαντ, με κάθε τρόπο, από τη μέση. Μέχρι να γίνει, όμως, αυτό, η κατάσταση μπορεί να χειροτερέψει και οι απώλειες αμάχων από 15 χιλιάδες που είναι μέχρι τώρα να… διπλασιαστούν.
Για τη διεθνή κοινότητα ο «κόμπος έχει φτάσει στο χτένι». Το τεράστιο και τολμηρό βήμα μπορούν να το κάνουν οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί με το να σταματήσουν τα «πολεμικά παιχνίδια» στην περιοχή, να απαιτήσουν παντοιοτρόπως την έναρξη πολιτικού διαλόγου και να δώσουν εγγυήσεις σε κάθε πλευρά. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικός αυτός ο δρόμος, ωστόσο, για την ώρα, φαίνεται να είναι η μόνη πρωτοβουλία, που θα σταματήσει την εκατόμβη των νεκρών. Δεν χρειάζεται να φτάσουν οι νεκροί το ένα εκατομμύριο για να καταλάβει η συριακή αντιπολίτευση και οι σκληροπυρηνικοί της Δύσης τη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής.