Ευρωδιάλυση

Του ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Λίγες μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές, που για πολλοστή φορά στη χώρα μας διεξάγονται πρόωρα, οι μάσκες έχουν πέσει ολοκληρωτικά.

Αν κλείσει κανείς τα αφτιά του στην εσωτερική επικαιρότητα και επικεντρωθεί αποκλειστικά στις ειδήσεις που έρχονται από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα διαπιστώσει ότι τελικά ουδέποτε υπήρξε ελληνική κρίση και ουδέποτε υπήρξε ελληνικό πρόβλημα. Τα φωτισμένα μυαλά της Κομισιόν, του ΔΝΤ

και της ΕΚΤ, που φρόντιζαν να διαβεβαιώσουν ότι η Ελλάδα αποτελεί μία μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση, πλέον αξιώνουν διαρκώς από όλο και περισσότερα κράτη-μέλη της ευρωζώνης να προχωρήσουν σε επαχθή μέτρα, να λάβουν αποφάσεις προκειμένου να ματώσουν τους λαούς τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μάτωσαν τους Έλληνες.

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στην Ισπανία. Οι Ισπανοί πριν από λίγους μήνες αποφάσισαν να διώξουν τον... Παπανδρέου της Ισπανίας (Χοσέ Θαπατέρο), γιατί οδηγούσε τη χώρα σε δρόμους λιτότητας και ύφεσης. Ο... Σαμαράς της Ισπανίας (Μαριάνο Ραχόι), αφού εξελέγη επιλέγοντας μια διαφορετική πολιτική πλατφόρμα από εκείνη των σοσιαλιστών, λίγους μήνες από την εκλογή του ανακοίνωσε περικοπές ύψους 10 δισ. ευρώ σε Παιδεία και Υγεία. Εκεί, στη Μαδρίτη, δεν υπάρχει ΔΝΤ, δεν υπάρχει Τόμσεν, δεν υπάρχει τρόικα. Κι όμως, τα μέτρα που λαμβάνουν έχουν όλο και περισσότερο... άρωμα Ελλάδας.

Δείτε και διαβάστε τι συμβαίνει στην Ολλανδία, που μέχρι πρότινος μας κουνούσε το δάχτυλο... Οι Βρυξέλλες απαιτούσαν από την ολλανδική κυβέρνηση περικοπές ύψους 18 δισ. ευρώ, εκ των οποίων για τα 14 δισ. ευρώ η απόφαση θα πρέπει να έχει ληφθεί μέχρι τη Δευτέρα. Αποτέλεσμα, η πτώση του κυβερνητικού συνασπισμού των κομμάτων της Δεξιάς, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε πέσει μόλις πριν από δύο χρόνια. Είναι φανερό ότι οι προκλητικοί με τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα Ολλανδοί βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτοφανή πολιτική κρίση που προκαλείται από τις παράλογες απαιτήσεις των Βρυξελλών.

Είναι πλέον πασιφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση οδεύει ολοταχώς προς την ευρωπαϊκή διάλυση. Όσοι εκλεγμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες διαφωνούν με την πολιτική της λιτότητας, του οικονομικού στραγγαλισμού των λαών, αποπέμπονται. Τη θέση τους παίρνουν τραπεζίτες ή στην καλύτερη περίπτωση νεοεκλεγμένοι «ηγέτες» που μετά από το πέρας λίγων μηνών καλούνται να πάρουν εκείνα τα μέτρα, τα οποία οι ίδιοι προεκλογικά κατακεραύνωναν προκειμένου να τους πιστέψουν και να τους ψηφίσουν οι πολίτες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση στην ιστορία της Ευρώπης (ενωμένης ή μη), πρωτοπόρος της οποίας υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου και πλέον τείνει να λάβει ευρωπαϊκές διαστάσεις.

Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης είναι πλέον έρμαια των αιμοδιψών οίκων αξιολόγησης και των αγορών. Από την άλλη, η ευρωπαϊκή διεύρυνση λειτούργησε καταστροφικά για την εικόνα και τα μεγέθη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Παρά τις δεκάδες ενταξιακές διεργασίες και τις προϋποθέσεις για να εισέλθει κάποιο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλοι ήθελαν να γίνουν... Ευρωπαίοι. Τώ