Η Μεσόγειος φλέγεται…

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ

Οι εξελίξεις στην περιοχή μας συναρτώνται από τα σχέδια και τις συμμαχίες που θα αναπτύξουν οι μεγάλες δυνάμεις που διεκδικούν την επιρροή και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Η Μέρκελ στη Γερμανία είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες και καθώς η δημοτικότητά της φτάνει σε ύψη ρεκόρ (60%) θα παραμείνει και μετά τις εκλογές του φθινοπώρου σημαντικός

παράγων. Ο πρόεδρος Ομπάμα μόλις άρχισε τη δεύτερη θητεία του και άρα μέχρι το 2016 έχει την άνεσή του. Ο πρόεδρος Πούτιν, επίσης, ξεκίνησε μόλις επταετή θητεία. Το Ισραήλ είναι παράγων της περιοχής ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει μέλλον στο τιμόνι της Τουρκίας και, άρα, αυτοί είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες στο σκάκι της περιοχής μας.
Στις τελευταίες εξελίξεις και ενώ η Ελλάδα αναμένει πρόσκληση του πρωθυπουργού της από τις ΗΠΑ για να εκτιμηθεί η ισορροπία μας στον εξωτερικό τομέα, η Τουρκία την έλαβε ήδη και ο Ερντογάν θα είναι στον Λευκό Οίκο τον Μάιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν αγκαλιάσει την Τουρκία και ειδικά τον Ερντογάν, καταλογίζοντας φιλοευρωπαϊκή, φιλογερμανική στάση στην ελληνική κυβέρνηση, όπως εκτιμούν ορισμένοι. Η Τουρκία έχει ανοιχτά ζητήματα με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Ρωσία, με πρώτο το Κουρδικό, όπου οι μεγάλοι του σκακιού φαίνονται να συμφωνούν, καθένας για τους λόγους του, στη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Για την Τουρκία δεν υπάρχει έδαφος ούτε καν για συζήτηση επ’ αυτού.
Η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής μας είναι ζήτημα σοβαρό για την Τουρκία, αλλά παρά τα αντιθέτως λεγόμενα όχι τόσο όσο το Κουρδικό, το οποίο την απειλεί με τεμαχισμό, άρα με περιορισμό της επιρροής, της δύναμης και του εδάφους όπου στηρίζει τις αξιώσεις της στα ενεργειακά.
Στην κινητικότητα αυτών των ημερών εκδηλώθηκε η απειλή της Τουρκίας ότι θα κάνει άνοιγμα σε κορυφαίο επίπεδο στη λωρίδα της Γάζας με επίσκεψη σε υπουργικό (Νταβούτογλου) ή πρωθυπουργικό επίπεδο άμεσα. Η κίνηση μοιάζει με την απόβαση που έκανε το Ισραήλ στην Αλεξάνδρεια, όταν η Αίγυπτος άνοιξε πυρ στο όρος Σινά.
Η Τουρκία πιέζεται ήδη από τις ΗΠΑ να ξεχάσει τέτοιου είδους παιχνίδια και αναζητεί συμμαχίες για να πάει κόντρα στις συμβουλές των ΗΠΑ. Πρωτίστως θα μπορούσε να τη στηρίξει η Ρωσία και δευτερευόντως η Κίνα. Η πρώτη έχει να μετρήσει πολλά προβλήματα που θα δημιουργηθούν από τέτοια κίνηση, ενώ η Κίνα μάλλον ούτε φραστικά δεν θα το αποτολμήσει για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι η μουσουλμανική μειονότητά της.
Η Ρωσία μπορεί μεν να δήλωσε προχθές ότι το κούρεμα των ρωσικών καταθέσεων στην Κύπρο είναι άδικο και ισοδυναμεί με αρπαγή των ρωσικών κεφαλαίων από την τρόικα, αλλά ο Πούτιν δείχνοντας την προτεραιότητα που έχει η σχέση της Ρωσίας με τη Γερμανία (αγωγοί κ.λπ.) «ανεβάζει» την προβολή της επίσκεψης που θα κάνει ο ίδιος στη Γερμανία άμεσα. Εκεί, η Γερμανία (έκθεση Ανόβερου) έχει τη Ρωσία τιμώμενη χώρα και μόνο τυχαίο δεν είναι.

Η συμμαχία
Η Ελλάδα έχει κάνει μια πολύ σοβαρή κίνηση με τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, η οποία εκδηλώνεται και στον ενεργειακό και στον στρατιωτικό τομέα. Οι ενδείξεις για επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ δεν ανησυχούν την Ελλάδα, καθώς οφείλονται μεν στην πίεση των ΗΠΑ προς την Τουρκία, αλλά δεν θα είναι άσχημη εξέλιξη αν η Τουρκία επιλέξει τον δρόμο της συνεννόησης στην περιοχή και όχι τον δρόμο της επιβολής με τον οποίο πορεύεται έως σήμερα στο Κυπριακό.
Για την Ελλάδα το σοβαρό στάδιο της δοκιμασίας των σχέσεων και των συμμαχιών ΔΕΝ έχει έρθει ακόμα. Αυτό θα έρθει όταν θα πρέπει να πέσουν υπογραφές για τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής.
Για άλλους, αυτό το στάδιο είναι κοντά και πιλοτικά οδηγεί την κούρσα η Κύπρος. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, αλλά δημιουργούν και έντονες επιφυλάξεις στο κατά πόσο είναι εφικτή η ισορροπία ανάμεσα σε τέτοιες δυνάμεις. Εκτός και αν η δημοσιοποίηση ηχηρών ονομάτων του παγκόσμιου στερεώματος με κλεμμένα τρισ. στους φορολογικούς παραδείσους (οι Παρθένες Νήσοι είναι μόνο η αρχή…) αλλάξει τις ισορροπίες και στο εσωτερικό μεγάλων δυνάμεων…