Η βροντώδης κατάρρευση των πολιτικών ινδαλμάτων

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΠ. ΠΑΡΓΙΝΟΥ, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Πολύ πριν από τις εκλογές του 2009, γενική ήταν η παραδοχή για το τέλος της μεταπολίτευσης. Η πολιτική περίοδος που άρχισε το 1974, με την πτώση των συνταγματαρχών και την επάνοδο της δημοκρατίας, έδυε οριστικά και ανέτελλε μια άλλη, με νέους πρωταγωνιστές, στόχους, οράματα και ελπίδες. Είχε προηγηθεί η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με έστω λίγα και απλά τροχιοδεικτικά δείγματα αλλαγών στη διαχείριση των πολιτικών μας υποθέσεων.
Ο Γ. Παπανδρέου,

που πήρε τη σκυτάλη στην πρωθυπουργία –με το πρόγραμμα, τις εξαγγελίες, τα νέα πρόσωπα και κυρίως με τις καινοτομίες που επιχείρησε να εισάγει στην πολιτική ζωή–, φούντωσε και πολλαπλασίασε τις προσδοκίες ολόκληρης της κοινωνίας για νέα ήθη, νέα πολιτική συμπεριφορά και πρακτική, εξυγίανση, διαφάνεια, ισότητα, ισονομία, ισηγορία.
Δυστυχώς, οι όποιες ελπίδες για διόρθωση των όποιων ατελειών της μέχρι τότε πολιτικής περιόδου και για περαιτέρω βάθεμα της αστικής μας δημοκρατίας απεδείχθησαν φρούδες κι επιπόλαιες, ενώ η καθημερινότητα του καθενός μάλλον αναπολεί νοσταλγικά το πρόσφατο παρελθόν, με τα όποια κενά και σφάλματα παρά προσανατολίζεται σε ένα μέλλον που φαίνεται, ολοένα και περισσότερο, αβέβαιο και μελαγχολικό.
Η καταδίκη του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, σε ισόβια κάθειρξη ήταν μια σκληρή καρπαζιά στον σβέρκο μιας άρχουσας τάξης, που επί μακρόν ορέγεται τον προκλητικό, παράνομο και γρήγορο πλουτισμό της. Ήταν όμως και ένα ξάφνιασμα σε μια κοινωνία που με κομμένη την ανάσα βλέπει και ακούει για τον προκλητικό βίο και πολιτεία μιας πολιτικής ελίτ, που η ίδια ανέδειξε και χάριν αυτής ζει τα σημερινά δεινά της.
Η άδοξη κατάληξη του φτερωτού γιατρού, που λάτρεψε μια ολόκληρη συμπρωτεύουσα, ήταν πιο βροντώδης κι εκκωφαντική λόγω της αυστηρότητας της ποινής που συνοδεύτηκε με τις παγερές χειροπέδες και σε δημόσια θέα στον δρόμο προς την άπονη φυλακή για ένα μεγάλο, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πρότυπο και ίνδαλμα.
Είχαν προηγηθεί και άλλες αποκαλύψεις. Ο μέγας σοσιαλιστής Τσοχατζόπουλος με τις υπέρογκες καταθέσεις και τις υπεράκτιες εταιρείες. Ο οραματιστής Παπανδρέου που διέψευσε ελπίδες, πρόδωσε μια ολόκληρη κοινωνία και προσέδεσε την πατρίδα στο ΔΝΤ, καθιστώντας την υποτελή σε συμμάχους και εταίρους. Οι πολλά υποσχόμενοι υπουργοί –πρότυπα καθ’ όλα στην κοινωνία και το κόμμα τους– που κατεδάφισαν δημόσιους φορείς και κρατικούς θεσμούς και κατήργησαν κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος ή κεκτημένου δικαιώματος. Και όλων τούτων είχαν προηγηθεί οι πολιτικά δύσοσμες και πυώδεις περιπτώσεις των δομημένων ομολόγων, του χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου, με παρόμοιους πρωταγωνιστές.
Μια ολόκληρη κοινωνία θλίβεται, πάσχει κι αγκομαχά μέσα στον άνισο αγώνα της καθημερινότητας χάνοντας ένα ένα τα μέχρι πρότινος ινδάλματά της. Η βροντώδης και εκκωφαντική κατάρρευση ας συμβάλει στη δημιουργία νέων οραμάτων, για μια νέα κοινωνία, με νέα πρότυπα και αρχές μακριά από τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος…