Οι Δυτικοί χάνουν το παιχνίδι

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Ο συριακός αγώνας, εδώ και δύο χρόνια, έδειχνε ότι θα ήταν μάχη για μια Συρία δημοκρατική και κοσμική. Σήμερα φαίνεται να απειλείται επιτελικά και ηθικά από το ακραίο Ισλάμ, το οποίο απαρτίζουν τυχοδιώκτες και καθοδηγούμενοι της Αλ Κάιντα, οι οποίοι έχουν ριζώσει για τα καλά στα αντάρτικα γκρουπ, ενώ πλέον δρουν και ανεξάρτητα.
Έτσι ο εμφύλιος λαμβάνει διαφορετικό χαρακτήρα, ενώ την ίδια στιγμή δίνει την ευκαιρία στο καθεστώς και τους υποστηρικτές του (Ρωσία, Ιράν) να αποκτήσουν –δίκαια και μη– πιο πολλά ερείσματα στη διεθνή κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, δεν αποκλείεται

οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες και οι χριστιανικές κοινότητες, που βρίσκονται ανάμεσα στα πυρά, να ταχθούν με τον Άσαντ, αφού το καθεστώς αυτό θα ήταν προτιμότερο από το να κυβερνηθούν από ακραίους ισλαμιστές.
Η ειρωνεία είναι ότι το ακραίο Ισλάμ είναι ο χώρος που το καθεστώς Άσαντ –πατέρας και γιος– χρηματοδοτούσε πριν από πολλές δεκαετίες για να πραγματοποιεί χτυπήματα εναντίον του Ισραήλ, ενώ τώρα στρέφονται εναντίον των ευεργετών τους. Πάντως η πραγματική απειλή είναι για την ίδια την αντιπολίτευση, η οποία απειλείται με οριστική διάσπαση και η μόνη ελπίδα της φαίνεται να είναι η αμερικανική βούληση. Αν πάλι η Δύση θελήσει να απομονώσει τους τζιχαντιστές, τότε είναι σαν να αφήνει μεγάλο μέρος του αντάρτικου κινήματος εκτεθειμένο, έρμαιο των ισλαμιστών και του καθεστώτος.
Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο για Αμερικανούς και γενικότερα τους Δυτικούς, καθώς οι χώρες του Κόλπου και σύμμαχοι κατά του Άσαντ ίσως χρησιμοποιήσουν τους τζιχαντιστές για τα δικά τους τοπικά στρατηγικά συμφέροντα. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό της δυτικής επιρροής στη Συρία, σε χειρότερο βαθμό από ό,τι ήταν πριν από τον εμφύλιο. Η επιτυχία του μετριοπαθούς αντάρτικου κινήματος ίσως εξαρτάται από τη διάθεση των Δυτικών να εξοβελίσουν τους ακραίους ώστε να υπάρξουν ελπίδες για ουσιαστική ενότητα.