Μαρτυρία 84χρονου για το 40′ και την κατοχή

Κυριακή, 28η Οκτωβρίου 2012: Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια, παιδιά βγαίνουν στη ζητιανιά, κόσμος παρακαλάει για ένα ευρώ, ελεγκτές κάνουν «κρα» σαν τα κοράκια για να κόψουν καμιά κλήση στο μετρό και οι πολιτικοί μας διαπραγματεύονται τα νέα μέτρα της Τρόικας. Και σκέφτομαι ώρες ώρες μήπως τελικά είμαστε στα όρια μιας τριτοκοσμικής χώρας; Γιατί η κρίση και η εξαθλίωση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πάνω απ όλα είναι κρίση πνεύματος και ήθους. Για

Ξημερώματα Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου 1940: Σε μια εποχή που η δημοκρατία ήταν μια ξεχασμένη έννοια, ο Ιωάννης Μεταξάς μίλησε εκ μέρους όλων των Ελλήνων με τη φράση «Alors, c’est la guerre» – «έχουμε πόλεμο λοιπόν» προς τον Ιταλό πρέσβη Μουσολίνι. Τότε, το περιβόητο «ΟΧΙ» εμπνευσμένο από τις εφημερίδες, ήχησε κατευθείαν στην καρδιά του λαού και ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Ο πόλεμος είχε μόλις ξεκινήσει…

«Αν ο Μεταξάς ήταν άνθρωπος του Χίτλερ, δε θα έλεγε “Όχι“. Δικτάτορας ναι ήτανε. Απολυταρχικός ήτανε. Άνθρωπος του Χίτλερ όμως δεν ήτανε. Έλληνας ήτανε», μου εκμυστηρεύτηκε ο 84χρονος παππούς Γιώργος, πρώην Αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, όταν στο έπος του ‘40 ήταν μόλις 12 ετών, ενταγμένος κι αυτός τότε στη νεολαία του Μεταξά (ΕΟΝ), αφού άλλωστε η συμμετοχή ήταν αναγκαστικά υποχρεωτική.

«Το ’42 εστρατεύθην στον Εθνικό Δημοκρατικό Ελληνικό Σύνδεσμο (ΕΔΕΣ), μόλις 14 ετών. Τότε έμενα στο Άγιο Σώστη. Ακόμα θυμάμαι, όταν μαζευτήκαμε στην εκκλησιά, μαζί με έμενα κι άλλα παιδιά. Μάλιστα, δε θα ξεχάσω τη φράση “Παιδιά μου, ήρθε η ώρα να ορκιστείτε για να πολεμήσετε για την πατρίδα”».

Η περίοδος της κατοχής (’41-’44).

«Με έπιασαν και με πήγαν στο φυλάκιο του Τζανακάκη. Εκεί βρισκόταν ο Τάτσης που ανήκε στου ΕΛΑΣίτες. Εγώ όμως είχα θείο τον Αγγελίδη, ο οποίος ήταν Συνταγματάρχης στη Β. Ελλάδα, στην οργάνωση Μήδας 614-Τάγμα 542, του Τσιγάντες και του Ψαρού. Στη φυλακή που με πήγαν, διοικητής ήταν ο Μουράτ (Αρμένιος) και όλους τους έριχναν στο πηγάδι. Μάλιστα, δίπλα μου θυμάμαι τον πάτερ Χαράλαμπο. Του τραβούσανε τα γένια και έτρεχαν τα αίματα ποτάμι. Εκεί ήταν όλοι οι δικασται και οι εκτελεσται. Τελικά τον “έφαγαν” κι αυτόν όπως όλους όσους ήταν εκεί μέσα. Εμένα, την ίδια ώρα προτού αποφασίσουν τι θα με κάνουν, άρχισαν να βομβαρδίζουν οι Άγγλοι. Εγώ τη γλίτωσα επειδή ήμουν ανιψιός του Αγγελίδη».

Ο κύριος Γιώργος, καθισμένος στην πολυθρόνα του τώρα πια, έχοντας τόσες εμπειρίες και αναμνήσεις θυμάται ακόμα: «Ζούσαμε με τις σούπες του μπακάλη. Μάλιστα, εγώ κυκλοφορούσα με καπαρντίνα και είχα κρυμμένο και όπλο. Ο κόσμος τότε δεν κυκλοφορούσε έξω γιατί φοβόταν μη σκοτωνόταν από τις αδέσποτες σφαίρες που πέφταν. Η Γκεστάμπο τότε βρισκόταν στην οδό Κοραή.

Ποτέ μου δε θα ξεχάσω τη διαδρομή με τα πόδια από το τον Άγιο Σώστη, μέχρι το Κουκάκι και τα Πετράλωνα ώσπου να φθάσουμε στο Σύνταγμα. Περάσαμε απ’ τα οδοφράγματα μαζί με τη θεία μου γιατί ένας συναγωνιστής μας άφησε. Οι κομμουνιστές τότε είχαν φυλάκιο στην Ομόνοια. Στο σημερινό