«Πνίγονται» στα ναρκωτικά Νομική και Πνευματικό Κέντρο!

Της ΕΥΗΣ ΚΟΛΙΟΥ

Στο παγκάκι, ένας άντρας κατεβάζει το παντελόνι του. Τα γεννητικά του όργανα είναι πλέον σε κοινή θέα. Γύρω του υπάρχουν δύο ακόμα άτομα. Mια γυναίκα μισοτρεκλίζει και σκύβει στα γεννητικά όργανα του άντρα. Ο δεύτερος άντρας της δίνει μια σύριγγα και εκείνη προσπαθεί να τρυπήσει το ανδρικό μόριο. Δυσκολεύονται φανερά. Και το παλεύουν ώρα πολλή. Μια παρέα νεαρών, δυο κορίτσια και δυο αγόρια, βγαίνουν από το κτήριο από την πόρτα που είναι ακριβώς μπροστά στο παγκάκι. Τα κορίτσια γουρλώνουν τα μάτια τους, τα αγόρια πιο ψύχραιμα τις οδηγούν προς το πλαϊνό δρομάκι, ίσια πάνω

σε μια παρέα μαύρων και λευκών που βρίσκονται σε ένταση και αλλάζουν με γρήγορες κινήσεις «υλικό» και χρήματα.
Ναι, είναι οι «προμηθευτές» και οι χρήστες. Ναι, ο άντρας προσπαθεί να τα βάλει από το… γεννητικό του όργανο, εκεί στο παγκάκι σε κοινή θέα. Οι νεαροί που βγήκαν εκείνη τη στιγμή είναι κάποιοι ακόμα νεαροί που βγαίνουν σε μια ακόμα τέτοια δραματική στιγμή. Φευ… Οι νεαροί βγαίνουν από την πόρτα της Νομικής Σχολής Αθηνών στο πάρκο του… Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας. Βγαίνουν από τη Νομική στην καρδιά του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης με τον σημαντικότερο και αρχαιότερο πολιτισμό του κόσμου. Της Αθήνας. Δυστυχώς, τα κορίτσια δεν ήταν ούτε οι κόρες του Κάρολου Παπούλια, ούτε του Κώστα Σημίτη, ούτε του Γιώργου Παπανδρέου, ούτε του Κώστα Καραμανλή. Ήταν κόρες και αγόρια ενός άλλου Κάρολου, ενός άλλου Κώστα, ενός άλλου Γιώργου. Ήταν παιδιά πολιτών της διπλανής πόρτας. Και γούρλωσαν τα μάτια, γιατί προφανώς δεν περίμεναν ότι έφτασε εκεί η χώρα. Να έχει «πουλήσει» τον χώρο του Πνευματικού Κέντρου και το προαύλιο της Νομικής όχι σε φοιτητές για αναψυχή και επιστημονικές συζητήσεις, αλλά για διακίνηση και χρήση ναρκωτικών!

Η φρίκη των ναρκωτικών…
Το πάρκο στην οδό Μασσαλίας, μπροστά στο Πνευματικό κέντρο, έχει γίνει πλέον… άσυλο, τέτοιο που δεν υπάρχει σε κανέναν αντίστοιχο χώρο πρωτεύουσας κράτους, πόσω μάλλον δυτικού. Έμποροι και χρήστες βρίσκονται εκεί καθημερινά και κυλιούνται στον βούρκο των ναρκωτικών. Μας περιέγραψαν τη σκηνή, πήραμε τη φωτογραφική μηχανή και πήγαμε. Πρώτη αίσθηση ήταν αυτή του κινδύνου, του τρόμου, αλλά και του δράματος. Και την ημέρα που πήγαμε εκεί ήταν οι ίδιες εικόνες χωρίς τον ημίγυμνο άντρα στο παγκάκι.
Ένα πάρκο στην καρδιά της πρωτεύουσας έγινε για πνευματική αναψυχή, για επιστημονικά συναπαντήματα, για ξεκούραση νεαρών επιστημόνων και επισκεπτών. Όταν πήγαμε εμείς μόνο αυτούς δεν είδαμε να βολτάρουν. Τους είδαμε να περνούν βιαστικά τοίχο-τοίχο στη Νομική και σχεδόν να «μπουκάρουν» κάθετα στην Ακαδημίας ή στη Σόλωνος ανάμεσα σε αυτοκίνητα για να μην τους κλείσουν τον δρόμο οι παρέες των Νιγηριανών και λοιπών εξ Αφρικής διακινητών… Ανεβήκαμε στους πρώτους ορόφους του κτηρίου παρακολουθώντας συνέχεια τις συναλλαγές που γίνονταν στο παρκάκι απέναντι. Σε κανα-δυο ορόφους υπήρχαν φοιτητές, οι οποίοι παρακολουθούσαν και εκείνοι για λίγο τι συμβαίνει απέναντι. Σίγουρα φοβούνται. Το βλέπουμε στα μάτια και στο ύφος τους. Αν και ήμασταν σε απόσταση ασφαλείας, το θέαμα για ακόμη μία φορά μας σόκαρε. Αυτές τις εικόνες εύκολα μπορεί να τις αντικρίσει κάποιος οποιαδήποτε ώρα και μέρα περάσει από το Πνευματικό Κέντρο.
Εμείς φύγαμε, αλλά οι φοιτητές έμειναν πίσω. Αυτοί εκεί ανήκουν. Η διακίνηση των ναρκωτικών, όμως, θα συνεχίσει να υπάρχει έξω από τη σχολή τους. Είναι απλά παιδιά, της διπλανής πόρτας. Και οι γονείς τους, επίσης. Τα παιδιά των επωνύμων προφανώς θα βλέπουν ίδιες εικόνες, αν κάνουν το ίδιο δρομολόγιο… Έχουμε σφοδρή περιέργεια να μάθουμε αν κάποιο από αυτά το είπε στους «αξιωματούχους» γονείς και πώς εκείνοι αντέδρασαν… Οι συλλήψεις που πραγματοποιεί συχνά η Αστυνομία δεν εμποδίζουν τους εμπόρους να μην ξαναπάνε και να μη συνεχίσουν οι χρήστες εκεί τη χρήση, αλλά και τις αγορές των ναρκωτικών. Γιατί δεν βάζει κάποιος ένα τέλος; Εύκολη ερώτηση, χωρίς καμία απάντηση. Η απάντηση που πήραμε από ορισμένους είναι ότι πλέον τα ναρκωτικά είναι παντού. Και αφού είναι παντού, κάνουμε… προσκλητήριο χρηστών στο Πνευματικό Κέντρο, στην πόρτα της Νομικής Σχολής. Το προσκλητήριο νεκρών (από τα ναρκωτικά) το κάνουν κάθε μέρα σε κάποιο σπίτι χρήστη που έφτασε στο δραματικό τέλος ενός ακόμα πιο δραματικού Γολγοθά.
Ναι, καλά διαβάσατε. Προσκλητήριο κανονικό βρήκαμε. Το κάνει άτυπα το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων, το ΚΕΛΠΝΟ. Όταν έπεσε το σούρουπο αρκετά, ένα βανάκι ανέβηκε στο πεζοδρόμιο της Νομικής και αμέσως άρχισαν να… τρεκλίζουν αρκετοί προς το μέρος του. Πήγαμε και εμείς… «Είμαστε από το ΚΕΛΠΝΟ. Όπως θα είδατε, κάνουν χρήση με όποιον τρόπο βρίσκουν, ακόμα και με τα νύχια και με τα δόντια και φυσικά και με σύριγγες χρησιμοποιημένες ή πεταμένες στο πάρκο. Προσπαθούμε να τους δώσουμε καινούργιες σύριγγες για να μη μεταδώσει ο ένας στον άλλο νόσημα» μας είπαν.
-Είναι και πάσχοντες από σοβαρά νοσήματα εδώ;
-Εσείς τι λέτε;
-Άρα, κινδυνεύουν και οι φοιτητές που είναι εδώ κάθε μέρα.
-Εμείς είμαστε από το ΚΕΛΠΝΟ και για τους κινδύνους των φοιτητών το ψάχνετε εσείς. Εμείς πάντως έχουμε δει χρήστες να βγαίνουν από την πόρτα της Νομικής και να έρχονται να τους δώσουμε σύριγγες. Αυτό σημαίνει ότι μπαίνουν και στη Νομική και κάθονται στους χώρους που κάθονται φοιτητές, κινούνται ανάμεσά τους.
-Έρχεστε κάθε μέρα εδώ από το ΚΕΛΠΝΟ;
-Και εδώ και αλλού. Όπου μαθαίνουμε ότι κινούνται αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα.
-Ευχαριστούμε. Καληνύχτα σας.
-Καληνύχτα.
Καθώς φεύγαμε μια παρέα Αφρικανών σταμάτησε, κοίταζε το βανάκι με τις αμπαλαρισμένες σύριγγες, κάτι είπαν μεταξύ τους γέλασαν και κατέβηκαν προς την Ακαδημίας. Σε τέσσερα με πέντε μέτρα, μια άλλη παρέα Αφρικανών ανηφόριζε, συναντήθηκαν και μιλούσαν μεταξύ τους. Γέλασαν, χαιρετήθηκαν και χώρισαν. Οι μεν πήγαν προς το πάρκο, στους χρήστες, οι δε απομακρύνθηκαν. Προφανώς, είναι η διαδικασία της τροφοδοσίας. Ένα σύμπτωμα μιας χώρας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα παιδιά της, ούτε στο πιο κομβικό σημείο της πρωτεύουσάς της. Μακάρι να είναι ακόμα σύμπτωμα. Και να είναι αναστρέψιμο…