Ποιος αμφιβάλλει για το λόμπι της δραχμής;

Του ΑΒΕΡΚΙΟΥ ΛΟΥΔΑΡΟΥ

Τελικά, δεν ήταν η ανάγκη του Αλέξη Τσίπρα να βάλει το δικό του πλαίσιο στην επικαιρότητα, εκείνη που τον οδήγησε στην απόφαση να δώσει συνέντευξη Τύπου. Ήταν οι παρεμβάσεις του Αλέκου Αλαβάνου που ανοικτά τάχθηκε υπέρ της εξόδου από το ευρώ και της επιστροφής στη δραχμή, με το σκεπτικό ότι αποτελεί το μοναδικό μέσο εξόδου από την ύφεση.
Αυτό ήθελε να πει: Ότι δεν είναι πανάκεια το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Και ποια

η προσδοκία του από το μήνυμά του; Να κλείσει τις στρόφιγγες προς το εγχείρημα Αλαβάνου και να «κρατήσει» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είδαν με καλό μάτι την κίνησή του να φορέσει κοστούμι και να δει διάφορους μεγαλόσχημους Ευρωπαίους και Αμερικανούς.
Θα μπορούσαν ο Αλέξης και ο Αλέκος, αντί να καβγαδίζουν για τα μικρομάγαζα, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να βάλουν έμβλημα τη δραχμούλα και να ξεκινήσουν την πορεία τους προς την κατάκτηση της εξουσίας. Αφού τους ενώνει αυτό το μεγαλεπίβολο σχέδιο, να εξέλθει η χώρα από τη δοκιμασία με άρμα το παλιό της νόμισμα, ας συμπορευθούν, όπως τον παλιό καλό καιρό.
Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο αλλά στην προκειμένη περίπτωση. Ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο να παίζονται μικροκομματικά και προσωπικά παιχνίδια στις πλάτες των πολιτών που παραμένουν ζαλισμένοι από όσα έχουν συμβεί. Οι πολίτες θολώνουν ακόμα περισσότερο, ακούγοντας ατάκες του τύπου «θα το κάνουμε όπως η Σουηδία». Γιατί η Σουηδία διαθέτει μία ισχυρή παραγωγική οικονομία, Αλέκο και Αλέξη. Δεν είναι Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα και που με τους «γκαζάκηδες» και τους «κουκουλοφόρους» δήθεν υπερασπιστές των εργαζόμενων διώχνει τους επενδυτές. Το καταλάβατε;