Ποιος θα το έλεγε;

Του Αβέρκιου Λουδάρου

Για άλλη μια φορά η χώρα μας γίνεται θέμα στο εξωτερικό αρνητικά. Με «δράστη» αυτήν τη φορά όχι τον γερμανικό, αλλά τον ιταλικό Τύπο. Και όχι την οικονομία, αλλά τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό και τον εθισμό της ελληνικής κοινωνίας στα τουρκικά σίριαλ. Ας μην παίρνει θάρρος ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Δεν συμφωνούμε με την άποψή του ότι όποιος τα παρακολουθεί, παραδίδεται στον «γείτονα εχθρό». Νομίζουμε ότι παθαίνει πολύ χειρότερα από μία απλή παράδοση στον εχθρό. Γιατί δεν πρόκειται

για θέμα κυριαρχίας πολιτικής, οικονομικής ή άλλης, αλλά για θέμα πολιτισμικής κυριαρχίας.
Μία μεγάλη ιταλική εφημερίδα αναρωτιέται «ποιος θα το έλεγε ότι οι Έλληνες θα έβρισκαν παρηγοριά με την εχθρό Τουρκία;» και συνδέει την ανάγκη αναζήτησης παρηγοριάς στην «απογοήτευση από το ευρωπαϊκό όνειρο». Κάνει λάθος ο συντάκτης του δημοσιεύματος. Δεν εθιστήκαμε στα τουρκικά σίριαλ λόγω της κρίσης. Άλλωστε, οι φανατικότεροι των τηλεθεατών σπεύδουν να αγοράσουν τα περιοδικά που προσφέρουν τα dvd, που σημαίνει ότι κάποια χρήματα τους περισσεύουν. Και δεν είναι λίγο να δίνει κανείς 40 ευρώ τον μήνα για να ξαναβλέπει τους ήρωες των σίριαλ…
Μπορεί η ανάγκη των καναλιών να μειώσουν το κόστος να έφερε τα τουρκικά σίριαλ, αλλά δεν είναι οικονομικός ο λόγος που μένουν όλοι καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις τους για να τα παρακολουθήσουν. Γιατί και στις δεκαετίες της καλοπέρασης και της οικονομικής ευμάρειας, ο νεοέλληνας δεν φρόντισε για την ανάδειξη σημαντικών πολιτιστικών προϊόντων. Πάλι σαχλαμάρες έβλεπε στην τηλεόραση. Και από το ραδιόφωνο, σκυλάδικα άκουγε.
Το πρόβλημα είναι αυτός ο ίδιος ο νεοέλληνας, η νοοτροπία του και η εξ αυτής συμπεριφορά του, που αναζητάει την εύκολη διασκέδαση και ποτέ την ψυχαγωγία. Και ιταλικά να ήταν τα χαζο-σίριαλ πάλι θα τα έβλεπε, με τη μανία που παρακολουθούσε Φώσκολο…Tweet