Το ημερολόγιο του τέλους της ελληνικής βιομηχανίας

Μέσα στον κυκεώνα της ελληνικής κρίσης συνεχώς αναμοχλεύονται και αποκαλύπτονται τα δεινά και τραγικά λάθη των πολιτικών που εφαρμόζονται ή εφαρμόστηκαν στο παρελθόν. Σαν μια βροχή που ήρθε με σκοπό να καθαρίσει τη λάσπη από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας. Το ημερολόγιο του τέλους της ελληνικής βιομηχανίας, αποτελεί ακόμα ένα τέτοιο κακώς κείμενο, με συντάκτη του τις λάθος πολιτικές και με μελάνι την ανεργία, τη μείωση της ανταγωνιστικότητας, τη περεταίρω εμβάθυνση της κρίσης, την ανθρώπινη

Πηγαίνοντας πολύ πίσω λοιπόν στο ημερολόγιο αυτό, θα παρατηρήσουμε ότι τόσο η ελληνική βιομηχανία όσο και ο εξαγωγικός ιστός της χώρας, δεν βοηθήθηκαν ποτέ θεσμικά για να αναπτυχθούν. Αυτό αριθμητικά καταγράφεται πολύ έντονα στις φτωχές ελληνικές εξαγωγές, όπου πλησιάζοντας προς το 2009 συρρικνώνονταν διαρκώς. (Βλέπε σχετικά: Ειρήνη Λεριού, «Eυρώ ή Δραχμή?», Εκδόσεις: Bookstars.) Είναι λοιπόν αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική βιομηχανία δε στηρίχθηκε και φυσικά δε στηρίζεται.

Συνηθίζουμε λοιπόν όλοι μας να λέμε ότι η βιομηχανία στην Ελλάδα δεν υποστηρίζεται και για να το τεκμηριώσουμε ανατρέχουμε κυρίως σε νούμερα, αλλά και νόμους είτε θεσμικούς είτε φορολογικούς. Ας το δούμε όμως αυτό από μια πιο προσωπική και ανθρώπινη προσέγγιση. Έτσι θα μεταφερθούμε στην Αμερική τη δεκαετία του ’90. Εκεί ένας επιτυχημένος Έλληνας επιχειρηματίας με δικές του εργοστασιακές μονάδες και αλυσίδα καταστημάτων, ερωτευμένος με τη πατρίδα του και κυρίως με το ελληνικό ιδεώδες στο οποίο πίστευε, αποφάσισε να έρθει πίσω στην Ελλάδα και να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά, προκειμένου όπως ο ίδιος έλεγε, “να δώσει δουλειά στους Έλληνες”. Για εκείνον που ήταν βαθιά γοητευμένος από το ελληνικό μεγαλείο, όπου η χώρα μας είχε αναδείξει μερικά χιλιάδες χρόνια πριν, το να μπορεί να προσφέρει δουλειά σε Έλληνες αποτελούσε ένα όνειρο ζωής.

Μερικά έτη μετά ευτυχισμένος που επιτέλους θα πραγματοποιούσε το όνειρο του εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Ελλάδα, ιδρύοντας από την αρχή μια νέα εργοστασιακή μονάδα στη περιοχή της Βοιωτίας. Οι δυσκολίες οι οποίες αντιμετώπισε σε επίπεδο θεσμικό και φορολογικό, συγκριτικά και με τα δεδομένα της Αμερικής ήταν μεγάλες, όμως ξεπεράστηκαν από την ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία του να υλοποιήσει το όνειρο του. Το νέο εργοστάσιο λειτουργούσε κανονικά και ο ίδιος είχε προσφέρει σε Έλληνες πολλές θέσεις εργασίας, κάτι το οποίο τον έκανε εξαιρετικά ευτυχισμένο, για αυτό και καθημερινά βρισκόταν κοντά τους και δούλευε ανάμεσα τους ως απλός εργάτης.

Ήρθε όμως το 2009 και το ήδη υψηλό κόστος των ασφαλιστικών εισφορών αυξήθηκε επιπλέον. Ο ίδιος έπαθε τότε μια καρδιακή προσβολή, ο ιατρός και φίλος του, του συνέστησε να απολύσει κόσμο προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε και να μπορεί και ο ίδιος να είναι πιο ήρεμος προκειμένου να μην επιβαρύνει την υγεία του. Εκείνος όμως του απάντησε χαρακτηριστικά: “Πώς είναι δυνατό να απολύσω Έλληνες; Δε θα το κάνω ποτέ.” Και πράγματι δεν το έκανε διότι το εργοστάσιο του στηρίχθηκε στην αγάπη του για την Ελλάδα και στο όνειρο του να βοηθήσει την Ελλάδα.

Έπειτα ήρθε και το 2010 όπου οι φόροι, το κόστος ενέργειας και το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών των βιομηχανιών αυξήθηκαν επιπλέον και έτσι το 2010 βρέθηκε να οφείλει μερικά δις, μόνο σε δώρα των εργαζόμενων του. Μέσα στη πίεση να βρει μια λύση που δε θα ζημίωνε τους εργαζόμενους του, η υγεία του επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο. Η συμβουλή του γιατρού του η ίδια, η αγάπη όμως εκείνου για την Ελλάδα επίσης η ίδια. Στο εργοστάσιο του δεν απολύθηκε ποτέ κανένας, ελάχιστους μήνες όμως μετά, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή εξαιτίας της επάρατης νόσου από την οποία είχε προσβληθεί ήδη από τα Χριστούγεννα.

Ο άνθρωπος αυτός έφυγε από τη ζωή διότι προτίμησε να θυσιαστεί ο ίδιος και η οικογένεια που άφησε πίσω του, από το να κάνει κάτι που θα έβλαπτε αντί να ωφελεί τους Έλληνες. Πόσοι από αυτούς που έχουν σήμερα στα χέρια τους τη τύχη του ελληνικού λαού σκέφτονται έτσι; Kανένας! Και για πόσους από αυτούς τα παιδιά τους θα είναι υπερήφανα που υπήρξαν πατέρες τους, όπως υπήρξε ο ίδιος για το πολύ νεαρό σε ηλικία παιδί του; Για κανέναν! Στο ημερολόγιο όμως του τέλους της ελληνικής βιομηχανίας υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, ενώ πολλά εργοστάσια όπως και επιχειρήσεις έκλεισαν.

Το 2013 είναι το έτος που θα τεθούν οι βάσεις για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Εάν δεν υποστηριχθεί η ελληνική βιομηχανία και επιχείρηση πώς είναι δυνατό να επέλθει η ανάκαμψη; Τα νέα προγράμματα του Ε.Σ.Π.Α. αν και είναι αδιαμφισβήτητα βοηθητικά, ωστόσο από μόνα τους δεν αρκούν για να έρθει η ανάπτυξη. Αυτό που πραγματικά επηρεάζει την ανάπτυξη και πρέπει αναγκαστικά να δοθεί έμφαση είναι οι θεσμικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της ελληνικής βιομηχανίας, της ελληνικής επιχείρησης και των ελληνικών εξαγωγών. Τα υψηλά κόστη, που ούτως ή άλλως αντιμετώπιζαν από πριν και που αντιμετωπίζουν σήμερα ακόμα πιο έντονα, οι έλληνες, επιχειρηματίες, βιομήχανοι και εξαγωγείς, καθιστούν την ελληνική οικονομία μη ανταγωνιστική και φυσικά καταδικασμένη να μην αναπτυχθεί. Εάν όντως θέλουμε το 2013 να αποτελέσει το έτος ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να προωθηθούν άμεσα όλες αυτές οι αναγκαίες θεσμικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις.

Γιατί όμως ενώ είναι σημαντικό για να πηγαίνει καλά μια οικονομία, να υπάρχει υποστήριξη των εξαγωγών και της βιομηχανίας, στην Ελλάδα δε συμβαίνει ποτέ; Οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο: Αφενός γιατί οι Έλληνες λήπτες αποφάσεων οικονομικής πολιτικής, σπανίως προέρχονται από τον επιχειρηματικό κόσμο, με αποτέλεσμα να μην αφουγκράζονται συνολικά τις ανάγκες της οικονομίας. Σε αντίθεση για παράδειγμα με το πολιτικό σύστημα της Αμερικής, όπου αρκετοί πολιτικοί ήταν πριν εξαιρετικά διακεκριμένοι αλλά και αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες. Αφετέρου διότι οι λήπτες αποφάσεων στην Ελλάδα, οι οποίοι βρίσκονται σε συγκεκριμένες κάθε φορά καίριες θέσεις, επηρεάζονται από διαμεσολαβητές οι οποίοι παίρνουν εντολές από κυβερνητικά συμφέροντα εκτός εθνικών ή ευρωπαϊκών συνόρων.

Το ημερολόγιο του τέλους της ελληνικής βιομηχανίας, έχει ήδη γραφτεί και η ελληνική βιομηχανία έχει πλέον πεθάνει. Ωστόσο οι υποσχέσεις για το 2013 και η ελπίδα για την υλοποίηση των αναγκαίων, θεσμικών και φορολογικών αναθεωρήσεων, αποτελούν το σπινθήρα για να ανάψει η φλόγα που θα φέγγει στο σκοτάδι προκειμένου να γραφεί εκ νέου το καινούργιο ημερολόγιο της αναγέννησης της ελληνικής βιομηχανίας και συνακόλουθα της ελληνικής οικονομίας.