Μία πραγματική μεταρρύθμιση

Ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι η ρύθμιση για τα μη κρατικά (ιδιωτικά ή όπως αλλιώς θέλουν να τα ονομάζουν, τα πανεπιστήμια που δεν θα λειτουργούν στο πλαίσιο της παιδείας που είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει η πολιτεία για τα παιδιά της) είναι μια «φυγή προς τα εμπρός» εξαιτίας της εσωκομματικής αναταραχής που προξένησε το μέτρο για την απασχόληση των ξένων που βρίσκονται στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για μια πραγματική μεταρρύθμιση. Θα συμπλήρωνα και γενναία μεταρρύθμιση. Από αυτές που και πολιτικό

κόστος έχουν και δυσκολίες στην εφαρμογή τους εμφανίζουν. Αλλά μεταρρύθμιση, μεταρρύθμιση.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά το Σύνταγμα του ’75, που θέσπισε το περίφημο άρθρο 16, το οποίο απαγορεύει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, και υπεραμύνεται μιας πρακτικής που πλέον καταστρατηγήθηκε από την ίδια την εξέλιξη, ετούτος εδώ, ο Κυριάκος, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα: να παρακάμψει το θέσφατο, να το ακυρώσει στην πράξη, και να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έλευση στην Ελλάδα παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων που θα συμβάλουν στη βελτίωση της ανώτατης (και συνολικά πιστεύω) παιδείας της χώρας.

Φυσικά, θα πέσει πάνω στις αρτηριοσκληρώσεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, και όχι μόνο, όμως είναι μεγάλο βήμα αυτό το χθεσινό. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς, πόσο μας κόστισαν αυτές οι αρτηριοσκληρώσεις για την προστασία του «άρθρου 16», όλα αυτά τα χρόνια – σε εκατομμύρια των εκατομμυρίων και σε ανθρώπινο δυναμικό…

Το έσωσαν στο 90′

Αλλά επειδή το νόμισμα έχει δύο όψεις, να πούμε ότι το ματσάκι με τη μεταρρύθμιση σώθηκε ακριβώς στο 90′! Διότι ωραία η μεταρρύθμιση, όμως η αρχική μορφή της δεν προέβλεπε τίποτε για την προστασία των παιδιών και των γονέων τους από τους διάφορους απατεώνες που κυκλοφορούν και ήδη προβάριζαν την τήβεννο του… πρύτανη!

Στο «τσακ» ήταν να καταντήσει «κενό γράμμα», και κυρίως να μεταβληθεί σε πεδίο σύγκρουσης επιχειρηματικών συμφερόντων διαφόρων επιχειρηματιών του χώρου της ιδιωτικής εκπαίδευσης, με τα διάφορα αλήστου μνήμης ΚΕΚ που εν συνεχεία έγιναν ΙΕΚ και μετά «κολέγια» και πάει λέγοντας.

Διότι όλοι αυτοί, το μόνο που κατάφεραν ήταν αφενός να πλουτίσουν, και αφετέρου να γεμίσουν την αγορά εργασίας με παιδιά τα οποία δεν είχαν, και δεν μπορούσαν να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα.

Ο Κυριάκος που κατάλαβε το πρόβλημα είπε ότι τα πανεπιστήμια θα έχουν «μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα» και η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε χωρίς πολλά πολλά!

(Ευκαιρίας δοθείσης, να αναφέρω, ότι και αυτό, είναι ένα έργο… ΠΑΣΟΚ! Πρώτη η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, το 2010, έθεσε το θέμα της παράκαμψης των απαγορεύσεων του άρθρου 16 του Συντάγματος, προκειμένου να επιτραπεί η έλευση και λειτουργία στην Ελλάδα παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων. Αλλά δεν το προχώρησε, διότι την πλάκωσε από κάτω η κρίση).

Ασοι στις δικαιολογίες

«Συγκινητική» είναι η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, προκειμένου να δικαιολογήσει το τσεκούρωμα στις αρμοδιότητες του νέου δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα, όσον αφορά την επανακρατικοποίηση της εταιρείας «Ανάπλαση ΑΕ». Ειδικά στο σκέλος που αφορά την ανάπλαση και άλλων πόλεων της χώρας. Οτι δεν γίνεται σου λέει, ο δήμαρχος Αθηναίων, και πρόεδρος της «Ανάπλαση ΑΕ» να ασχολείται με έργα σχετικά με το αντικείμενο της εταιρείας, στην περιφέρεια. Οταν θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, άσοι είναι. Αρκεί όμως να λειτουργήσει. Από αυτό θα κριθεί το ενάρετον της απόφασης.

Για παράδειγμα, γνωρίζω, λόγω εντοπιότητας, ότι ένα μεγάλο σχέδιο που αφορά την ενοποίηση του ιστορικού κέντρου της πόλης των Ιωαννίνων παραμένει στα χαρτιά, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει φορέας να το τρέξει, και κεφάλαια να το υλοποιήσουν. Θα αναλάβει ας πούμε, η «Ανάπλαση ΑΕ» το έργο, τώρα που έγινε κρατικός φορέας και πάλι;

Και κάτι ακόμη: επειδή υπάρχει (πάντα θα υπάρχει) η καχυποψία σχετικά με τις αποφάσεις που παίρνονται εν κρυπτώ και παραβύστω, όπως η συγκεκριμένη, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να καθησυχάσουν όσοι διατείνονται ότι πίσω από την απόφαση κρύβεται η προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου να προστατεύσει τον Κ. Μπακογιάννη. Ποιος ο λόγος να «προστατευθεί» ο Μπακογιάννης και από τι να «προστατευθεί» δεν διευκρινίζεται επαρκώς, αλλά εξυπονοείται, οπότε, ο μόνος τρόπος για να απαντηθούν τα ερωτήματα είναι να αποφασίσει η κυβέρνηση, πριν περιέλθει η «Ανάπλαση ΑΕ» στο Δημόσιο, να υπάρξει διαχειριστικός έλεγχος στα οικονομικά της εταιρείας. Και να τελειώνει το έργο, προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Ασε που στο τέλος θα είναι ευχαριστημένοι όλοι. Και ο Μπακογιάννης και ο Δούκας. Νομίζω, τουλάχιστον…

Ερευνα για τη σημαία

Στα χθεσινά «ΝΕΑ» όπου αναλύθηκε επαρκώς το… μέγα θέμα, το οποίο συνταράσσει τις εθνικές συνειδήσεις ανά τη χώρα, αυτό της ροζ σημαίας που φιλοξενήθηκε στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, υπάρχει μια μεγάλη αναφορά στο έργο του Βλάση Κανιάρη «Συνύπαρξη», όπου «συνυπάρχουν» η ελληνική σημαία ή κάτι τέτοιο με τη γερμανική. Γίνεται δε σύγκριση με τη σημαία στο προξενείο, και φυσικά πολλοί και διάφοροι, επικρίνουν τη σπασμωδική αντίδραση της κυβέρνησης.

Θα το πάω ένα βήμα παρακάτω εγώ. Δεν είναι μόνο το έργο του Κανιάρη. Είναι και η συγκλονιστική σειρά έργων, του κυρίου Χρήστου Μποκόρου, με κεντρικό θέμα την ελληνική σημαία, η οποία είναι «κοσμημένη» άλλοτε με διάφορα κεριά κι άλλοτε με εμφανή σημάδια κακοποίησης.

Αν ας πούμε ο πρόξενος στη Νέα Υόρκη επιτύγχανε μια έκθεση του κ. Μποκόρου στο προξενείο, και είχαμε, που θα είχαμε, παρόμοιες αντιδράσεις, θα του ζητούσε το υπουργείο Εξωτερικών να αποσύρει την έκθεση του Μποκόρου;

Σοβαροί να είμαστε, παιδιά.

Και κάτι ακόμη: πληροφορήθηκα ότι τα αρμόδια όργανα του υπουργείου των Εξωτερικών θα διεξαγάγουν έρευνα για το περιστατικό, και ειδικά το πώς κατέληξε το προξενείο να φιλοξενηθεί η έκθεση της Γ. Λαλέ σε αυτό. Δεν ξέρω τι έρευνες είναι αυτές και ποιος θα τις διεξαγάγει, αλλά αν καταλαβαίνω σωστά, κάποιος/α που δεν πολυσυμπαθεί τον πρόξενο Νέας Υόρκης Ντ. Κωνσταντίνου, βρήκε έναν εύσχημο τρόπο να τον αποκαθηλώσει. Αλλωστε η θέση εκεί, είναι μια από τις πλέον επίζηλες του διπλωματικού σώματος, και τα περιβάλλοντα ως γνωστόν βρίθουν από ημετέρους…

Τροπολογία στα κλεφτά

Αλλη μια κυβερνητική επιτυχία διαβλέπω να… καταγράφεται, οσονούπω! Αφορά την πολύ σωστή τροπολογία με την οποία αυξάνονται οι μισθοί των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών (18 συμπεριλαμβάνει το παρόν κυβερνητικό σχήμα, ζωή να ‘χουν) στα επίπεδα των μισθών των συναδέλφων τους που είναι ταυτόχρονα και βουλευτές. Ενα μέτρο απολύτως σωστό, και δίκαιο, κινδυνεύει να πέσει στα χέρια του λαϊκισμού και να γίνει, όπως διαπίστωσα χθες στο Διαδίκτυο, αερόστατο από την εκμετάλλευση.

Και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Μα φυσικά η κυβέρνηση. Που κατέθεσε τη σχετική τροπολογία, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα προχθές, και όχι στο φως της ημέρας. Στα κλεφτά. Αντί να συνοδεύσει την τροπολογία με μια συνοπτική επεξήγηση που δεν θα έφθειρε τον πολιτικό κόσμο. Αναφέροντας τη ζοφερή πραγματικότητα: ότι οι μηνιαίες απολαβές των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών είναι… χαμηλότερες από εκείνες ενός διευθυντή του υπουργείου, που διοικούν. Είναι εικόνα σοβαρής χώρας αυτή; Δεν είναι.

Ε, αυτό το απολύτως σωστό, αντί να το αναλύσουν επαρκώς να το πληροφορηθεί η κοινωνία, πήγαν νυχτιάτικα να το καταθέσουν ως τροπολογία της κατηγορίας «της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελάει». Δεν θα βάλουν ποτέ μυαλό αυτοί, κάθε μέρα γίνομαι όλο και πιο βέβαιος…