Τέλος διαλείμματος

Ηρθε σχεδόν σαν αιφνιδιασμός η ανακοίνωση του Πρωθυπουργού από το Νταβός ότι κατατίθεται μέσα στην εβδομάδα το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων και στις αρχές Φεβρουαρίου θα κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση. Ισως μας είχαν παρασύρει οι χαμηλοί τόνοι και η διαλλακτικότητα του Πρωθυπουργού, πάντως κανείς δεν το περίμενε τόσο νωρίς. Θα έπρεπε, όμως, διότι η συζήτηση γύρω από το θέμα πολύ γρήγορα έγινε τοξική και η παράταση της αβεβαιότητας θα γινόταν πηγή νοσηρότητας, αλλά και αφορμή στον κάθε παραπονεμένο της ΚΟ για να τραβήξει

την προσοχή πάνω του με κόνξες και τσαλίμια.

Επιπλέον, η επίσπευση κόβει τα περιθώρια για δημοψηφίσματα, συλλογές υπογραφών και τα σχετικά. Για να το πω με μια μεταφορά, ο δάσκαλος τα είδε που λυσσάξανε στο παιχνίδι, χτύπησε το κουδούνι, τέλος στο διάλειμμα, όλα τα παιδάκια στις τάξεις τους! Περί αυτού πρόκειται, κυρίως, διότι υπάρχει και κάτι ακόμη. Είναι ότι η δημοσιότητα που προκαλεί το ζήτημα επισκιάζει όλα τα άλλα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας, με αποτέλεσμα μεταρρυθμίσεις, όπως η επιστολική ψήφος, να περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Επομένως, όσο ταχύτερα τόσο καλύτερα. Διαφορετικά, η κατάσταση αυτή κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παρωδία της μάχης των ταυτοτήτων του 2000…

Τo έκαψε

«Γιατί να μη γίνει ένα δημοψήφισμα; Δεν θα ήταν μια πρόταση και αυτή;». Η αφέλεια με την οποία έθεσε το θεωρητικό ερώτημα ο Αρχιεπίσκοπος είναι προσποιητή. Ο κ. Ιερώνυμος είναι πολύ έξυπνος και βαθιά μορφωμένος άνθρωπος, για να πιστεύει ότι τα ζητήματα δικαιωμάτων λύνονται με δημοψηφίσματα. Το είπε όμως, για να ικανοποιήσει τους ακραίους, εκείνους που τον πιέζουν να στραφεί προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση και να ξεκινήσει σταυροφορία. Το είπε επίσης για να το κάψει. Για να βγάλει από τη μέση το ενδεχόμενο ενός δημοψηφίσματος για τον γάμο των ομοφύλων, το ενδεχόμενο δηλαδή της κατά μέτωπο σύγκρουσης με την Πολιτεία.

Μοχθηρό σχέδιο

Από την πρώτη στιγμή υποκλίθηκα στο γνήσιο ταλέντο του και δεν είχα άδικο. Ο Παναγιώτης Παρασκευαΐδης, ο βουλευτής Λέσβου του ΠΑΣΟΚ, που τον γνωρίσαμε χάρη στην ιερά αφέλεια (sancta simplicitas) με την οποία προσεγγίζει το ζήτημα του γάμου των ομοφύλων, επέστρεψε με μια δεύτερη μεγάλη επιτυχία, προτού ακόμη καταλαγιάσει ο σάλος από την πρώτη. Ο καλός βουλευτής, απευθυνόμενος στο τοπικό κοινό του, αποκάλυψε την ύπαρξη μοχθηρού (sic) σχεδίου κατάληψης των νησιών από τους Τούρκους εν μία νυκτί, όπου θα σφάξουν τον πληθυσμό όπως η Χαμάς τους Ισραηλίτες (sic). Για τον λόγο αυτόν, ζήτησε την αυτο-οργάνωση του λαού (έτσι το κατάλαβα) σε παλλαϊκή άμυνα, ώστε ο καθένας μας να ξέρει το χαράκωμά του και το τουφέκι του, όπως είπε. Φυσικά, ήθελε να πει «καριοφίλι», εκ παραδρομής μίλησε για τουφέκι, αλλά δεν θα τον κακίσουμε για αυτό.

Δεν είναι αυτός ο μόνος στη Βουλή με παρόμοιες φοβίες. Υπάρχουν και άλλοι, μη νομίζετε – απλώς κρύβονται, επειδή φοβούνται την κατακραυγή. Ο καθένας τους πειραγμένος με τον δικό του τρόπο και στον δικό του βαθμό, αλλά είναι περισσότεροι από όσους φαντάζεστε και διασπείρονται οριζοντίως σε όλο το κομματικό φάσμα, διότι το πρόβλημά τους δεν είναι πολιτικό, είναι ψυχολογικό. Εν πάση περιπτώσει, για να επιστρέψουμε στον ταλαντούχο κ. Παρασκευαΐδη, μέχρι τώρα ακούσαμε τις απόψεις του για τους ομοφυλόφιλους και για τους Τούρκους. Χρειάζεται μήπως να ακούσουμε και τις απόψεις του για τους Εβραίους και τους Μασόνους; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται, τον καταλάβαμε…

Κραυγή βοήθειας

Ηρθε από τον βυθό της πολιτικής, εκεί που μαζεύεται η νεκρά ύλη σε ίζημα, και ήταν κραυγή αγωνίας. Με έντονα κρητική προφορά μάλιστα, καθώς επρόκειτο για τον Γιάννη Μιχελογιαννάκη, τον πρώην βουλευτή που είχε εξαφανιστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, παρότι στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Ηράκλειο.

Υψώνει κραυγή λοιπόν και ζητάει να τον διαγράψουν «από το κόμμα που τόσο αγάπησα, αλλά δεν μπορώ πια να υπηρετήσω», όπως το θέτει με τη γνωστή γλαφυρότητά του. Τον πιστεύω και δεν αμφιβάλλω καθόλου για τη γνησιότητα της αγάπης του. Επειδή θυμάμαι ότι το ΠΑΣΟΚ εκείνος το παράτησε, όπως επίσης παράτησε τη φουκαριάρα τη ΔΗΜΑΡ του κυρ Φώτη. Τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, που είναι η μοιραία, η καθοριστική σχέση, δεν έχει τη δύναμη να τον παρατήσει κι ας του έχει κάνει τη ζωή μαρτύριο, όπως εξηγεί άλλωστε στην ανακοίνωσή του. Γι’ αυτό και ικετεύει να τον διώξουν. Εν ολίγοις, καλό υλικό για να γραφτεί ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι…