Το χαλί

Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι όμως ότι οι ξένοι – οι Βρυξέλλες,

το Στρασβούργο, η Ουάσιγκτον – υιοθετούν τις καταγγελίες τους χωρίς στοιχειωδώς να τις διερευνήσουν.

Ας σοβαρευτούμε, όμως, κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έδωσε χθες στη δημοσιότητα την ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο. Παρουσιάζοντάς την, ο υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν τόνισε την αναγκαιότητα υπεράσπισης της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναγνωρίζοντας ότι μολονότι η έκθεση δίνει έμφαση στις παραβιάσεις στο εξωτερικό, «έχουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες τα δικά τους ψεγάδια». Η δύναμη των δημοκρατιών, πρόσθεσε, «είναι να αντιμετωπίζουν αυτά τα ψεγάδια, αυτές τις ατέλειες, ανοιχτά, χωρίς να τα σπρώχνουν κάτω από το χαλί».

Το 46σέλιδο κεφάλαιο για τη χώρα μας ξεκινά με τη φράση «δεν υπήρξαν τον τελευταίο χρόνο σημαντικές αλλαγές ως προς την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα» και στη συνέχεια καταγράφει συστηματικά και μεθοδικά αναφορές σε απάνθρωπη μεταχείριση φυλακισμένων και προσφύγων, βίαιες πράξεις εναντίον μειονοτήτων, επαναπροωθήσεις και παρακολουθήσεις. Η κυβέρνηση έλαβε μέτρα για τη διερεύνηση αυτών των αναφορών και την τιμωρία των υπευθύνων, τονίζεται, αλλά υπάρχουν παράπονα από ΜΚΟ και διεθνείς οργανώσεις ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι αρκετά.

Η αντιπολίτευση μίλησε για «κόλαφο» – αλλά φυσικά κάνει τη δουλειά της. Εντύπωση προκαλεί, αντιθέτως, η συμπλεγματική αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών. Αντί να βεβαιώσει με τη σειρά του ότι ερευνά όλες τις καταγγελίες χωρίς να σπρώχνει καμία κάτω από το χαλί, κατηγόρησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι δεν ζήτησε την άποψη της ελληνικής πολιτείας (λες και πρόκειται για καμιά εφημερίδα που δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ), ότι δεν πραγματοποίησε ανεξάρτητο έλεγχο των καταγγελιών (λες και πρόκειται για καμιά ανεξάρτητη Αρχή όπου καταφεύγουν όσοι θεωρούν ότι αδικούνται) και ότι δεν έλαβε υπόψη τις προόδους που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια ως προς τη διασφάλιση των δικαιωμάτων ευάλωτων κατηγοριών (λες και πρόκειται για κανένα δικαστήριο που οφείλει να προσμετρήσει στην απόφασή του την καλή διαγωγή του κατηγορουμένου).

Ενα από τα δύο ισχύει. Είτε η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν παραβιάζονται τα ατομικά δικαιώματα στη χώρα μας (κάτι που συμβαίνει μόνο στο Ουτοπιστάν) είτε διεκδικεί το δικαίωμα να αποφασίζει εκείνη, και μόνο εκείνη, τι συνιστά παραβίαση και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται (κάτι που συμβαίνει μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα). Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι πολλαπλασιάζει τους επικριτές της.