Γιώτα Νέγκα: «Όταν τραγουδάω, είμαι 15 χρονών»

Σήμερα ανήκει στις μεγάλες φωνές και λαϊκές παρουσίες. Κάποτε άκουγε ατάκες όπως «Δεν έχεις άστρο. Πάρ’ το απόφαση». Ευτυχώς, δεν μάσησε… (σ.σ. ατάκα που της αρέσει να χρησιμοποιεί). Η Γιώτα Νέγκα είναι τρανή περίπτωση ανθρώπου που αποφάσισε να κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο, όπως αυτά «μιλούσαν» στην ψυχή της. Και μόνο σε κακό δεν της βγήκε. Αυτή τη στιγμή, τα τραγούδια της στο YouTube φτάνουν τις 9 εκατ. προβολές, κάθε της εμφάνιση

Είσαι ικανοποιημένη από τον τρόπο που έχουν έρθει τα πράγματα μέχρι στιγμής;

Χαρούμενη! Γιατί μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ, να ζω αξιοπρεπώς από αυτό και να το εξελίσσω. Και ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι να το μοιράζομαι μαζί τους.

Έχεις ακόμη το πάθος του πρώτου καιρού ή πλέον έχουν μπει όλα σε μια φυσική ροή;

Στην τέχνη το φυσικό είναι πάντα η αθωότητα. Να αντιμετωπίζεις την κάθε σου συναυλία σαν να ’ναι η πρώτη. Δεν έχω τίποτα δεδομένο. Γι’ αυτό και πριν από κάθε εμφάνιση, με πιάνει άγχος. Αν πεις «Εντάξει μωρέ, το έχουμε, ας το ξανακάνουμε άλλη μια φορά», το έχασες το παιχνίδι και με το κοινό σου αλλά, κυρίως, με τον εαυτό σου.

Πόσο κρατά αυτό το άγχος;

Μέχρι το πρώτο τραγούδι, να σιγουρευτώ πως όλα λειτουργούν σωστά, πως αναπνέω και ακούγομαι καλά, πως η μπάντα μου είναι έτοιμη κ.ο.κ. Μετά σιγά σιγά αφήνομαι. Είναι και ο κόσμος που με την αγάπη του σε σπρώχνει να σηκωθείς λίγο πάνω από το έδαφος, σαν να αιωρείσαι. Βέβαια, δεν θέλεις να δεις την εικόνα που έχω κάποιες ώρες μετά, φεύγοντας από τη σκηνή. Γελάμε με τους συνεργάτες μου, λέγοντας «Παιδιά, ποιοι έκαναν συναυλία; Οι Kiss;». Είμαι χάλια, ιδρωμένη, το μακιγιάζ έχει κατέβει στο μάγουλο. (γέλια)

Για ποιο πράγμα παραπονιούνται πιο συχνά οι συνεργάτες σου;

Ότι τα θέλω όλα τώρα! Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι πάρα πολύ ανυπόμονη. Προσπαθώ αρκετά για να κατεβάσω ταχύτητες, να πω «Εντάξει,  ηρέμησε, όλα θα γίνουν». Επειδή παθιάζομαι με αυτό που κάνω, γίνομαι και ανυπόμονη. Και καμιά φορά γκρινιάζω…

Πες μου ένα στοίχημα που έχεις βάλει με τον εαυτό σου…

Να εξακολουθήσω, όταν τραγουδάω, να είμαι 15 χρόνων. Αν πάω 17, ανησυχώ! Αυτή η ένωση με τον κόσμο είναι μαγική. Μπορεί να έχω κάποιο πρόβλημα υγείας ή να πονά η μέση μου, ανεβαίνω στη σκηνή και δεν νιώθω κανέναν πόνο. Μόλις αφήνω το μικρόφωνο, έρχονται ξανά όλοι μαζί. Αφού καμιά φορά με πειράζουν οι μουσικοί μου, λέγοντας: «Έλα, δεν πονάς. Χαϊδεύεσαι…».

Θα έλεγες πως μέχρι τώρα είχες μια σχετικά εύκολη ζωή;

Θα σου πω αρχικά πως ως παιδί είχα μια υπέροχη ζωή. Η αγάπη των γονιών μου με θωράκισε και με δυνάμωσε για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Είμαι μοναχοπαίδι και παιδί του έρωτα. Ο μπαμπάς μου έλεγε πως «Βγήκες τόσο καλή, που σπάσαμε το καλούπι μετά». Οικονομικά δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, αλλά δεν είχε σημασία, γιατί τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν από αυτά…

Τι δουλειά έκαναν οι γονείς σου;

Ο μπαμπάς μου ήταν κατά βάση ψυκτικός, αλλά καλλιτέχνης στην ψυχή. Έπιαναν τα χέρια του στα πάντα, από το να χτίσει και να φτιάξει τα ηλεκτρολογικά μέχρι να ζωγραφίσει και να παίξει μπουζούκι. Τραγουδούσε, έψελνε, μαθαίναμε μαζί βυζαντινή μουσική. Η μαμά, από την άλλη, ήταν η σταθερότητα. Η δύναμη. Το καθαρό μυαλό. Το πλαίσιο που επέτρεπε στον μπαμπά να είναι όλα τα παραπάνω. Σήμερα, είναι 75 χρόνων. Μοιράζεται τις αγωνίες μου και χαίρεται με τις χαρές μου. Καμιά φορά, έρχεται στα lives και της δίνω το μικρόφωνο. Έχει πολύ ωραία φωνή, αλλά δεν έχει το σαράκι της σκηνής. Εγώ με τον μπαμπά το είχαμε…

Πρέπει να έχεις αυτό το «σαράκι» για να κάνεις το οτιδήποτε, έτσι;

Δεν θυμάμαι ποιον καταξιωμένο ηθοποιό τον ρώτησε κάποτε ένας νέος «Μπορώ να γίνω ηθοποιός;» και εκείνος του απάντησε: «Αν ρωτάς, μη γίνεις!». Για να αντέξεις τις δυσκολίες στην τέχνη, και ιδίως στη μουσική που μαζί με το θέατρο είναι η πιο άμεση μορφή τέχνης, δουλεύεις καθημερινά με το νευρικό σου σύστημα. Αν αυτό δεν είναι ανάγκη σου, δεν αντέχεις και να το κάνεις.

Από μικρό κορίτσι έλεγες ότι θα γίνεις τραγουδίστρια;

Μικρή έλεγα διάφορα χαζά. Από ηθοποιός και αεροσυνοδός μέχρι –μη γελάσεις, σε παρακαλώ!– να ασχοληθώ με το μόντελινγκ και να περπατάω στην πασαρέλα. Παιδί ήμουν και το μυαλό μου ήταν θολωμένο. Ποτέ δεν είπα «Θα γίνω τραγουδίστρια», γιατί τραγουδούσα από παιδί. Το τραγούδι ήταν μέσα στη ζωή μου. Ήξερα πως ό,τι και να γίνει, εγώ θα τραγουδάω. Γι’ αυτό και επέλεξα να σπουδάσω μουσική αρκετά μεγαλύτερη.

Για χρόνια εμφανιζόσουν σε μικρομάγαζα. Είχες αποδεχτεί το γεγονός ότι μάλλον θα τραγουδάς τα τραγούδια των άλλων;

Τραγουδάω επαγγελματικά από το 1990, πολλά χρόνια πριν να έρθει στη ζωή μου το πρώτο τραγούδι δισκογραφικά, το «Με τα μάτια κλειστά» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου (σ.σ. κυκλοφόρησε το 2003). Περνούσαν τα χρόνια και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι «Γιωτάκι, πάρ’ το απόφαση! Ούτε δικά σου τραγούδια θα πεις, ούτε γνωστή στο ευρύ κοινό θα γίνεις». Είχαμε φτιάξει με φίλους μουσικούς και έναν χώρο στο Μοσχάτο, το Έμμετρο, και τραγουδούσα σταθερά εκεί…

Είπες τότε «Γιωτάκι, σε φάγανε τα κυκλώματα»;

Ποια κυκλώματα, καλέ; Δεν τα είχα γνωρίσει καν… (γέλια).

Άκουσες την ατάκα «Δεν θα τα καταφέρεις»;

Μια φορά, από έναν πολύ γνωστό και έμπειρο συνθέτη. Ναι, δεν θα το ξεχάσω αυτό. Είναι κάτι που δεν έχω ξαναπεί… Με άκουσε να τραγουδάω και του άρεσα. Συναντηθήκαμε κάποια στιγμή και ζητούσε να μάθει για την πορεία μου. Όταν διαπίστωσε πως, ενώ είμαι αρκετά χρόνια στον χώρο, δεν έχω γίνει ακόμη γνωστή, μου είπε: «Δεν έχεις άστρο, πάρ’ το απόφαση».

Σοκαρισμένη του απάντησα πως «Με όλο τον σεβασμό, δεν με ενδιαφέρει το άστρο. Όσο μου επιτρέπει ο Θεός να τραγουδάω και να γεμίζω την ψυχή μου, θα το κάνω. Σας ευχαριστώ για την επισήμανση». Δεν τον ξαναείδα, έκτοτε. Εκείνος σίγουρα με έχει ξαναδεί, όμως…

Είσαι παράδειγμα του «Αν θέλεις κάτι πολύ, στο τέλος θα τα καταφέρεις»…

Το πιστεύω ακράδαντα αυτό! Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη σε αυτό, σταθερή πορεία και όχι εκπτώσεις. Έτσι, τουλάχιστον, το νιώθω εγώ. Σε όλη μου τη ζωή ήθελα να κοιτάζω πίσω και να χαμογελάω, να μην ντρέπομαι. Υπήρξαν στιγμές που συνειδητά έκανα κάποιες δουλειές που σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα.

Δεν ένιωσα ενοχές όμως μέσα μου και δεν έκανα εκπτώσεις του τύπου “Αντί να πάρω μια δραχμή, να πάρω εκατό”. Όχι, εκείνη τη μία δραχμή χρειαζόμουν για να καλύψω τις ανάγκες μου, να κάνω αυτό που αγαπώ και να κοιμάμαι ήσυχη. Δεν ήθελα να με γλυκάνει το χρήμα, γιατί θα έχανα τον δρόμο μου. Θα έχανα τον εαυτό μου και αν δεν έχω τον εαυτό μου, δεν έχω τίποτα.

Ποιο τραγούδι σου δεν λείπει από κανένα πρόγραμμα;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα τέτοιο. Δεν το λέω κάθε φορά, αλλά το αγαπάω ιδιαίτερα. Πρόκειται για το «Τα τραγούδια που λες» του Θέμη Καραμουρατίδη και του Οδυσσέα Ιωάννου, που για δικούς μου λόγους το αφιέρωσα στον πατέρα μου, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Αυτό το τραγούδι δεν έχει ευτυχήσει να παιχτεί πολύ στα ραδιόφωνα, αλλά έχει ευτυχήσει στα lives.

Τον πατέρα μου τον θεωρώ υπεύθυνο για όλα τα τραγούδια που λέω, γιατί εκείνος μου έμαθε το πρώτο μου τραγούδι, το «Κάπου νυχτώνει». Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσω νέο δίσκο και εκεί μέσα θα υπάρχει ένα ακόμα τέτοιο τραγούδι από τα πολύ δικά μου. Το έγραψαν οι Νίκος Μερτζάνος και Νίκος Μωραΐτης και έχει να κάνει με μια ιδιαίτερη συζήτηση που είχα με τον καλό μου φίλο Χρήστο Θηβαίο. Θα έχει τίτλο «Η πανοπλία».

Τι συζητήσατε εκείνη την ημέρα με τον Θηβαίο;

Βράδυ ήταν, ήμασταν σε μια κοινή συναυλία και δεν ήμουν πολύ καλά ψυχολογικά. Έκανε και λίγη ψύχρα. Με πλησίασε και ρώτησε τι έχω. Του απάντησα «Τίποτα, μάτια μου, κρυώνω λίγο». Με κοίταξε διεισδυτικά, όπως μόνο ο Χρήστος ξέρει να κοιτάζει, και μου είπε την εξής ατάκα: «Γιωτάκι, είναι σαν να κρυώνεις από μέσα σου». Και αυτό ακριβώς ζήτησα να γραφτεί σε τραγούδι. Γιατί πολλοί άνθρωποι το έχουμε νιώσει και είναι κάτι βαθιά αληθινό. Κάποιος άλλος, εκείνη την ώρα, θα μπορούσε να μου είχε απαντήσει: «Να σου φέρω μια ζακέτα;». Όμως ο Χρήστος κατάλαβε…

Αυτό που περιγράφεις τώρα δεν είναι λίγο αντιφατικό με όλο αυτό που ζεις σήμερα; Να σε αποθεώνουν χιλιάδες κόσμου, να σου δείχνουν την αγάπη τους με όλους τους τρόπους και εσύ μέσα σου να κρυώνεις…

Δεν είμαι μόνο αυτή που ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδά. Δεν είμαι μόνο η δουλειά μου και μια επιτυχία στη δουλειά μου. Είμαι και ένας άνθρωπος, που πονάει, που έχει απώλειες αγαπημένων, καθημερινά προβλήματα. Φυσικά και η αγάπη του κόσμου είναι οχύρωση. Και δύναμη για να τα βγάλεις πέρα! Αλλά να, καμιά φορά κάνει λίγο ψύχρα μέσα μας…

INFO: Η Γιώτα Νέγκα ξεκινά την καλοκαιρινή της περιοδεία με μια μεγάλη συναυλία την Τετάρτη 19 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων ενώ στις 24 Ιουνίου θα συμμετέχει μαζί με άλλους καλλιτέχνες στη συναυλία – αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη.

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος