Χάπι για την πίεση που κυκλοφορεί πάνω από 40 χρόνια βοηθά άτομα με διαβήτη τύπου 1

Ένα χάπι το οποίο χρησιμοποιείται για την θεραπεία την υψηλής αρτηριακής πίεσης για πάνω από 40 χρόνια μπορεί να βάλει τέλος στις καθημερινές ενέσεις ινσουλίνης για τους διαβητικούς σύμφωνα με νέα μελέτη.

Ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στο Μπέρμιγχαμ λένε ότι το φάρμακο αυτό ενισχύει τα κύτταρα βήτα στο πάγκρεας τα οποία παράγουν ινσουλίνη. Ο διαβήτης τύπου 1

κάνει τους ασθενείς να χάνουν αυτά τα κύτταρα, όπως γράφει το News4Health.gr.

Οι διαβητικοί χρειάζονται συχνά ενέσεις γλυκόζης για να ελέγχουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους και για την ώρα δεν υπάρχει θεραπεία που μπορούν να λαμβάνουν από το στόμα. Η αυτοάνοση ασθένεια αναπτύσσεται λόγω μιας υπεραντίδρασης των Τ - κυττάρων και των κυτοκινών που μπερδεύουν τα κύτταρα αυτά με ξένα σώματα.

«Τα αποτελέσματά μας αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ότι η βεραπαμίλη μπορεί να επηρεάσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να αναστρέψει τον διαβήτη τύπου 1» δήλωσε ο υπεύθυνος καθηγητής Anath Shalev.

Όπως εξήγησε ο ίδιος το φάρμακο μπορεί να βοηθήσει και τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, καθώς μπορεί να τροποποιήσει κάποιες προφλεγμονώδεις κυτοκίνες που κυκλοφορούν και τα Τ - λεμφοκύτταρα που κυκλοφορούν, τα οποία μπορεί να συνεισφέρουν στα συνολικά οφέλη που παρατηρούνται κλινικά. Μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου, καθώς μειώνει τις απαιτήσεις σε ινσουλίνη και διατηρεί τη λειτουργία των Βήτα κυττάρων.

Η μελέτη η οποία δημοσιεύτηκε στο Nature Communications παρατήρησε ότι οι ασθενείς χρειάζονται λιγότερη ινσουλίνη καθημερινά, δύο χρόνια μετά την πρώτη διάγνωσή τους με την ασθένεια. Επίσης, η ερευνητική ομάδα βρήκε ότι υπήρχαν ενδείξεις ότι το ανοσοποιητικό σύστημα έχει επίσης οφέλη, αλλά οι ασθενείς χρειάζεται να συνεχίζουν να παίρνουν τα φάρμακά τους. Όσοι σταμάτησαν να παίρνουν τη δόση τους καθημερινά χειροτέρεψαν 12 μήνες αργότερα.

Το συμπέρασμα ότι το φάρμακο αυτό μπορεί να βοηθήσει δυνητικά στα άτομα με διαβήτη τύπου 1 έρχεται πάντως μετά από έρευνες δύο δεκαετιών πάνω σε ένα γονίδιο στα παγκρεατικά κύτταρα που ονομάζεται TXNIP. Οι έρευνες που έγιναν στα ποντίκια από το εργαστήριο Shalev είχαν άριστα αποτελέσματα, οι οποίες οδήγησαν αργότερα σε κλινική μελέτη.

Τα Κέντρα Ελέγχου και Τροφίμων των ΗΠΑ ενέκριναν την κυκλοφορία της βεραπαμίλης για την αρτηριακή πίεση το 1981. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Shalev και η ομάδα του ανακάλυψε τα οφέλη της δραστικής αυτής ουσίας σε κλινική μελέτη που κράτησε έναν χρόνο.

Παρατήρησαν ότι η τακτική λήψη της βεραπαμίλης βοήθησε τους διαβητικούς να παράγουν πιο υψηλά επίπεδα της δικής τους ινσουλίνης. Επίσης, μειώθηκε η ανάγκη τους για ενέσεις ινσουλίνης που ρυθμίζουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Η τρέχουσα μελέτη παρέχει κρίσιμες παρατηρήσεις τόσο πρακτικές όσο κλινικές. Οι ερευνητές έκαναν έλεγχο στο πλάσμα αίματος ατόμων που έπασχαν από διαβήτη τύπου 1 μέσα σε 3 μήνες από την διάγνωση και ένα χρόνο αργότερα, όπως γράφει το News4Health.gr.

Πενήντα τρεις πρωτεΐνες έδειξαν σημαντικά αλλοιωμένη σχετική αφθονία με την πάροδο του χρόνου ως απάντηση στη λήψη βεραπαμίλης. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται οι πρωτεΐνες που εμπλέκονται στον σχηματισμό του ανοσοποιητικού συστήματος και την αυτοανοσία του διαβήτη τύπου 1.

Η πρωτεΐνη πλάσματος που τροποποιήθηκε από το φάρμακο αυτό ήταν η CHGA (χρωμογρανίνη Α). Αυτή η πρωτεΐνη υπάρχει και στα παγκρεατικά βήτα κύτταρα και μπορεί να προκαλεί αλλοιώσεις στην ακεραιότητα των βήτα κυττάρων.

Αντίθετα, τα αυξημένα επίπεδα της CHGA στον διαβήτη τύπου 1 δεν άλλαξε για όσους δεν πήραν βεραπαμίλη. Τα επίπεδα αυτά επίσης μετρήθηκαν εύκολα απευθείας από το πλάσμα με ένα απλό τεστ αίματος. Τα χαμηλότερα επίπεδα στους εθελοντές που έλαβαν το φάρμακο συνδέθηκαν με καλύτερη παραγωγή ινσουλίνης μετά από τεστ που έγινε για να δουν την εξέλιξη της νόσου. Επίσης, τα επίπεδα CHGA στα άτομα που δεν έχουν διαβήτη ήταν δύο φορές πιο χαμηλά σε σύγκριση με όσους είχαν διαβήτη τύπου 1.

Μετά από ένα χρόνο λήψης του φαρμάκου, οι ασθενείς είχαν πάντως παρόμοια επίπεδα CHGA με όσους ήταν απόλυτα υγιείς. Το δεύτερο χρόνο τα επίπεδα συνέχισαν να πέφτουν. Παρόλα αυτά, ανέβηκαν σε όσους είχαν διαβήτη τύπου 1 αλλά δεν τήρησαν σωστά τη θεραπεία τους τον δεύτερο χρόνο.

Μια γενετική ανάλυση έδειξε ότι το φάρμακο δημιουργεί ένα αντιοξειδωτικό προφίλ στα ανθρώπινα παγκρεατικά κύτταρα. Αυτές οι προστατευτικές αλλαγές μπορεί να εξηγούν τις βελτιώσεις που παρουσιάζονται στα παγκρεατικά βήτα κύτταρα και τη λειτουργία τους είπε ο καθηγητής Shalev μεταξύ άλλων.

Απόδοση από το https://www.studyfinds.org