Ο πωλητής «μύθος» της Ομόνοιας στο Dnews: Οι κρέμες, το ΠΑΣΟΚ και τα... 4 εκατ. δραχμές σε μία μέρα

Aκόμα και εάν του έδιναν 5 εκατομμύρια ο αστικός μύθος του Αθηναϊκού κέντρου, κ. Δημήτρης Τόκας που διατηρεί τα τελευταία 50 χρόνια πάγκο στην οδό Αιόλου, στην Ομόνοια, δεν θα σταματούσε αυτή την δουλειά.

Το συναισθηματικό δέσιμο που έχει με την δουλειά του δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Η πιο εμβληματική φυσιογνωμία της πόλης διηγείται την ιστορία του στα Dnews.

Όλα ξεκινούν από τη δεκαετία του 1970

Τότε διατηρούσε κατάστημα με είδη καλλυντικών στη στοά, δίπλα στο Ταχυδρομείο και έξω είχε τον πάγκο. «Χτένες, κρέμες, λακ,

μανό, μικροαντικείμενα για την περιποίηση των γυναικών. Τα προϊόντα μου είχαν πολύ μεγάλη ζήτηση. Δυστυχώς στις αρχές του ’80 άρχισαν οι εισαγωγές από την Κίνα και γενικώς από την Ανατολή. Έκτοτε, είμαι σε αυτό το σημείο. Εμπορεύομαι τα μυοκτόνα τζελ, για κατσαρίδες, μυρμήγκια και διάφορες κόλλες».

«Είμαι πάντα περιποιημένος»

Από τις 4 το πρωί είναι στο «πόδι». Τα τελευταία χρόνια ανέβηκαν με τη γυναίκα του από τον Άγιο Παύλο στο Ολυμπιακό χωριό. Στις 5 παρά παίρνει το πρώτο λεωφορείο και κατεβαίνει στη γωνία του, Πατησίων και Αιόλου στο πλάι του παλαιού καφεκοπτείου. «Στις 5.30 ανοίγω τον πάγκο μου. Πουλάω προϊόντα τα οποία προέρχονται από την Ρωσία, για κατσαρίδες».

Καμπαρντίνα, κουστούμι, γραβάτα, πουκάμισο λευκό, μοκασίνι με λινή κάλτσα, περιποιημένη κόμη. «Αν δεν ετοιμαστώ, δεν κάνω μπάνιο, δεν φτιάξω τα μαλλιά μου δεν βγαίνω έξω. Είμαι πάντα περιποιημένος», αναφέρει.
Η κουβέντα μας διακόπτεται συχνά από τον κόσμο που τον χαιρετούν. «Για κάποιον λόγο κάποτε όλοι θα περάσουν από την Ομόνοια. Είμαι πάντα εδώ από το πρωί έως το απόγευμα» και παράλληλα διατηρεί ένα μικρό γραφείο σε παραπλήσια πολυκατοικία.

Εκείνη την εποχή τα προϊόντα που πουλούσαν ήταν τα ρολόγια έπειτα είχαν έρθει τα οργκανάιζερ και όταν μπήκαμε στο ευρώ, τα κομπιουτεράκια που έκαναν την μετατροπή από τις δραχμές σε ευρώ.

Η ομιλία Παπανδρέου και τα μπλουζάκια

Ωστόσο το γεγονός που δεν θα ξεχάσει ποτέ και το εξιστορεί χαμογελώντας στα Dnews ήταν την περίοδο του 1981.

«Μιλούσε ο Παπανδρέου στο Σύνταγμα. Πήγα σε ένα μαγαζί στη Σωκράτους σε έναν τύπο που μου έβρισκε ότι ήθελα και με τροφοδοτούσε. Του ζήτησα να τυπώσουμε μπλουζάκια «Το ΠΑΣΟΚ» τα οποία θα τα πουλούσαμε εκείνη την ημέρα. Τύπωσέ μου τα και φέρτα» του είπε και συνεχίζει: «Φόρτωσα δύο καρότσια και κάθισα στη γωνία της Πανεπιστημίου. Πεντακόσιες δραχμές το μπλουζάκι. Όποιος περνούσε έπαιρνε και από ένα. Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Ξεπουλούσα αμέσως και έπαιρνα τον δικό μου για να μου φέρει κι άλλα. Έβγαλα τέσσερα εκατομμύρια σε μια ημέρα. Το πιστεύεις; Δεν ήξερα που να βάλω τα λεφτά».

«Το πρωί βάζω μουσική και χορεύω, με κάνει να αισθάνομαι καλά»

«Όταν ήλθαμε από τη Θράκη στην Αθήνα ήμουν 8-9 ετών. Μέναμε τότε στο Μεταξουργείο. Πριν από πέντε χρόνια μετακομίσαμε οικογενειακώς για το Ολυμπιακό Χωριό γιατί υπήρχαν πολλά προβλήματα με τους τοξικομανείς και κάποιους αλλοδαπούς νοικάρηδες των διαμερισμάτων».

Ο κ. Δημητρης, παίρνει πάντα το πρωινό του, τρώγοντας τραχανά ή κους - κους, φέτα ντομάτα κι ελιές. «Ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, ούτε κοιμάμαι πολύ. Μ’ αρέσει να χορεύω γιατί αισθάνομαι καλά. Αυτή είναι η καθημερινότητα μου στην οποία έχει προστεθεί σχεδόν κάθε απόγευμα, η Ελβίρα μου, το γλυκό μου εγγονάκι».

Κάποτε μία πολύ πλούσια μου είχε ζητήσει να την ακολουθήσω στη Ρόδο. Την είχα γνωρίσει απέναντι στη Φοντάνα (παλαιά καφετέρια). Της το ξέκοψα όμως εκείνη επέμενε. Κατέβηκα μία μέρα και την επόμενη περίμενα στο λιμάνι το καράβι του γυρισμού. Δεν λέω… Θάλασσα, πράσινο, εξοχή, πολυτέλεια αλλά…»

Είμαστε πολύ δεμένοι όλοι στην περιοχή

«Επί σειρά ετών, κάθε πρωί ανεβάζαμε με τον «κύριο Αριστείδη» (εκ των αδελφών Λουμίδη) τα ρολά του καταστήματος του». Δυστυχώς έχουμε απομείνει ελάχιστοι από τότε.

Οι συνθήκες διαβίωσης στην Ομόνοια απαιτούν ικανότητες που αποκτά κανείς ζώντας την τραχύτητα του πεζοδρομίου από παιδί. «όλοι που για κάποιον λόγο έχουν περάσει από δω», κλείνει ο αστικός μύθος της Αθήνας.

#ΟΜΟΝΟΙΑ #ΠΑΣΟΚ