Π. Ήφαιστος: Η «απέραντη απειλή» της Τουρκίας, η Ελληνική Επικράτεια που προβλέπουν οι Συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο

Γράφει οΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣΕισαγωγή: από την ανεπίσημη ουδετεροποίηση του Αιγαίου στην ημιεπίσημη αποδοχή του Τουρκικού αναθεωρητισμού και τελικά διολίσθηση σε επίσημες θολές θέσεις περί "υποχωρήσεων" οι οποίες εξ αντικειμένου και αναπόφευκτα θρέφουν τον Τουρκικό αναθεωρητισμό. Το ερώτημα ποιοι υιοθετούν κατευναστικές θέσεις εδώ και πολλές δεκαετίες είναι γνωστό επειδή, εν τέλει, scripta manent (τα γραπτά μένουν). Οι εξελίξεις στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις για πρώτη φορά συγκροτούν τις προϋποθέσεις κατευναστικών προσεγγίσεων που πάνε πέραν της θολής θέσης "επιφυλασσόμαστε για τα δικαιώματά μας" (για παράδειγμα την εκπλήρωση των προνοιών των Συνθηκών για την Αιγιαλίτιδα ζώνη ως προς την οποία η Τουρκία απέτρεψε με casus belli - το οποίο πέραν του οτι ενσαρκώνει ένα ακραίο αναθεωρητισμό ακραία παράνομο - το οποίο ομως casus belli δεν ζητήσαμε να αναιρεθεί με προσφυγή στο ΣΑ). Ο κατευνασμός πλέον δεν υποδηλώνεται με υπονοούμενα και θέσεις διεθνικά κινούμενων "ιδρυμάτων" που ετοιμοπόλεμα υιοθετούν την θέση του αναθεωρητικού κράτους περί "καζάν-καζάν" ή την νομιμοποίηση με σχέδια Αναν των παράνομων τετελεσμένων στην Κύπρο. Πλέον τέτοιες και άλλες παρόμοιες θέσεις αποτελούν ολοφάνερη και δεδηλωμένη στάση του επίσημου νεοελληνικού κράτους. Δημιουργούνται έτσι παραστάσεις ανεξέλεγκτου και ασυγκράτητου κατευνασμού ενός γειτονικού κράτους ρητά και εμπράγματα αναθεωρητικού και απειλητικού. Οι θέσεις τρίτων, ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων και των ισχυρών περιφερειακών κρατών επηρεάζονται καθοριστικά εις βάρος των συμφερόντων και της ασφάλειας του Ελληνικού κράτους. Απλά, πλέον αναπόδραστα θεωρούν την Ελλάδα αναλώσιμο κράτος.Φαίνεται ότι ελλείψει στρατηγικής κουλτούρας στα πεδία που έγραψε ο Θουκυδίδης δεν είναι γνωστό πως παντα ο κατευνασμός ενός επιθετικού και αναθεωρητικού κράτους οδηγεί σε πόλεμο ή συντριπτική ήττα χωρίς πολεμική σύρραξη. Είναι εξ αντικειμένου και αναπόφευκτα βαθύτατων προεκτάσεων για την αξιοπιστία εάν όχι και την βιωσιμότητα του νεοελληνικού κράτους. Το ζήτημα που τίθεται με την Τουρκία και που θα ισχύει πάντα είναι η ανάπτυξη μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής εθνικής στρατηγικής και αυτό σημαίνει εσωτερική και εξωτερική εξισορρόπηση (οικείοι συντελεστές ισχύος και αξιόπιστες συμμαχίες θεμελιωμένες εμπράγματα και όχι ρητορικά στα εκατέρωθεν συμφέροντα). Ως προς το τελευταίο, οι σχέσεις με άλλα κράτη ιδιαίτερα τα συμμαχικά δεν εντάσσονται στην λογική "πάρτα όλα επειδή είμαι καλό παιδί" αλλά στην λογική συναλλαγών που εξασφαλίζουν ισορροπία σχέσεων και συμφερόντων … Όπως εξελίσσονται οι πλανητικές, οι περιφερειακές και οι διμερείς σχέσεις της Ελλάδας με γειτονικά κράτη και εντός συμμαχιών, απαιτείται να υπογραμμίζονται διαρκώς σημαντικές πτυχές πτυχές που αφορούν την στρατηγική και τα συμφέροντα κάθε κράτους. Ακόμη πιο σημαντικό όταν δεν πρόκειται για αναλύσεις που πασίδηλα ή περίτεχνα εντάσσονται σε επικοινωνιακά παίγνια της πολιτικής διαμάχης αλλα πρόκειται για ανάλυση που εδράζεται σε αξιώματα και τυπολογίες της στρατηγικής θεωρίας, απαιτείται αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία της πραγματικότητας. Στην βάση αυτή στο κείμενο που ακολουθεί κρίνεται αναγκαίο να επαναφέρουμε όρους, έννοιες και ορισμούς που επεξεργαζόμαστε επί μακρόν. Πιο συγκεκριμενα, τον ορισμό της απειλής με όρους καθιερωμένων τυπολογιών της στρατηγικής θεωρίας τον κάναμε σε αγγλικά και ελληνικά βιβλία και σε εκατοντάδες δοκίμια ή άρθρα τις δεκαετίες του 1990, 2000 και 2010, όπως για παράδειγμα τα βιβλία «Nuclear Strategy and European Security Dilemmas» και «Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική». Όταν η ανάλυση γράφεται από ένα Έλληνα συγγραφέα και αναφέρεται στην επί μακρόν εδραιωμένη αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιολογικά ουδέτερη και αντικειμενική. Η περιγραφή και ερμηνεία δεν έχει καμιά σημασία από την καταγωγή του συγγραφέα. Αυτό που κρίνεται είναι εάν είναι αξιολογικά ουδέτερη και ορθή περιγραφή και ερμηνεία με πάγιους όρους της στρατηγικής ανάλυσης. Όπως και σε άλλες αξιολογικά ουδέτερες περιγραφές των φαινομένων της διεθνούς πολιτικής τα ίδια θα γράφονταν σε οποιαδήποτε γλώσσα και αν γραφτούν συμπεριλαμβανομένης της τουρκικής γλώσσας και λογικά ακόμη και εάν γραφόταν από ένα τούρκο επιστήμονα ο οποίος είναι επαρκώς κατηρτισμένος στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας. Τονίζεται και υπογραμμίζεται ξανά ότι είναι ένα πράγμα η αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία και άλλο τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και οι προπαγανδιστικές μεθόδοι των εμπλεκομένων στις αντιμαχίες της διεθνούς πολιτικής και των εσωτερικών πολιτικών διενέξεων. Μείζονος σημασίας είναι οι πολίτες ενός κράτους να υιοθετούν θέσεις που συνεκτιμούν δεόντως αυτά που πραγματικά ισχύουν. Αυτή είναι η αποστολή της επιστήμης, πλήν η κυριαρχία της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας και των μεταμφιεσμένων προπαγανδιστικών επικοινωνιακών τεχνασμάτων διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και την αλήθεια και θρέφουν τον πολιτικό και στρατηγικό ανορθολογισμό. Η άγνοια, οι αφορισμοί, τα άλματα συλλογισμών και οι γραμμικές ερμηνείες, βλάπτουν.Για το φαινόμενο που αναλύεται εδώ η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι βρισκόμαστε σε καμπή, την τέταρτη πλέον καμπή των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας μετά την πτώση της χούντας. Τα ζητήματα που εξετάζονται αφορούν τόσο τουρκικές όσο και ελληνικές θέσεις, στάσεις και αποφάσεις. Η πρώτη μακρόσυρτη καμπή διήρκεσε ένα περίπου τέταρτο του αιώνα τις δεκαετίες του 1970 και 1980 μέχρι βασικά και την απόφαση της Βουλής για το δίκαιο της θάλασσας του 1995. Προηγήθηκε η κρίση του 1987, το Νταβός και το ξεχασμένο πλέον mea culpa του τότε πρωθυπουργούν ο οποίος μέχρι τότε λειτουργούσε αποτελεσματικά υπερασπιζόμενος την Ελληνική κυριαρχία και με casus belli (το 1983) την αποτροπή επέκτασης των παράνομων τετελεσμένων του 1974. Η δεύτερη καμπή ήταν και αυτή μακρόσυρτη. Κατά την διάρκειά της όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες η Ελλάδα δήλωνε ότι «επιφυλάσσεται για τα δικαιώματά της» που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Κατά την διάρκεια αυτής της φάσης, όμως, είχαμε ευτράπελα, κωμικά και τραγικά, ενώ ο κατήφορος προς την αναξιοπιστία που θέτει πλέον σε κίνδυνο την κρατική Επικράτεια της Ελλάδας επιταχύνθηγκε δημιουργώντας προϋποθέσεις όξυνσης του Τουρκικού αναθεωρητισμού και προϋποθέσεις περιφερειακής αστάθειας. Η παρακμή βασικά κορυφώθηκε με τα Ίμια, τις σημαίες που περιμέναμε να φυσήξει ο αέρας για να τις πάρει, τα τραγικά συμβάντα που τόσο καλά, τεκμηριωμένα και αντικειμενικά περιέγραψε ο Ναύαρχος Λυμπέρης ας τρία βιβλία, η με κάθε κριτήριο ουδετεροποίηση των Ιμίων ως προάγγελος άλλων που επέρχονταν και ασφαλώς το «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» κατά την διάρκεια της κρίσης. Το «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» εκτιμάται, είναι σταθμός που υποδηλώνει το έλλειμμα γνώσης για το πως λειτουργούν οι ηγεμονικές δυνάμεις. Όπως συχνά έχουμε υπογραμμίσει, το ζήτημα είναι αφενός η αξιοπιστία της στρατηγικής ενός λιγότερο ισχυρού κράτους και αφετέρου οι επιτυχείς συναλλαγές με τα ηγεμονικά κράτη, ιδιαίτερα τα συμμαχικά. Ήταν μια φάση αφενός μιας ολοένα και πιο αδύναμης και αναξιόπιστης εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής η κατηφορική τροχιά της οποίας οφειλόταν στην κατίσχυση εθνομηδενιστικών παραδοχών, νηπιακού επιπέδου εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική και επαφές και ελάχιστα διαφανείς συζητήσεις (διαπραγματεύσεις;) για de jure (με βάση τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου) κυριαρχικά δικαιώματα που ένα αξιόπιστο κράτος ποτέ !! δεν συζητά. Κατά την διάρκεια αυτής της φάσης, μετά από μακρόχρονες και διαρκείς σκληρές δημόσιες παρεμβάσεις «κάποιων» δρομολογήθηκε η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και έγιναν κάποια βήματα για τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο Ελλάδας – Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο μεν ΕΑΧ τάχιστα «αποτελματώθηκε» το δε μεγάλο γεγονός ένταξης στην ΕΕ που δημιούργησε μια ισχυρή βάση για να εισρεύσουν στις διαπραγματεύσεις τα κεκτημένα της διεθνούς νομιμότητας και της Ευρωπαϊκής έννομης τάξης, έμειναν τελείως –κυριολεκτικά τελείως– ανεκμετάλλευτα, κάτι που υποδηλώνει τα μεγάλα ελλείμματα της Ελλαδικής και Κυπριακής διπλωματίας. [Βλ. μεταξύ άλλων Ελληνική Εθνική Στρατηγική: Η τριπλή στρατηγική. Έννοια σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου http://wp.me/p3OlPy-Ff – Και In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης http://wp.me/p3OlPy-I2. Και «ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΡΧΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΜΕ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, …» http://wp.me/p3OlPy-lc και Panayiotis Ifestos, THE CYPRUS ISSUE: SLIDING ON A KNIFE-EDGE”, European Parliament, conference 31.1.2017 (it includes the report on «International and European law» in four languages) http://wp.me/p3OqMa-1kT] Η τρίτη καμπή έχει βασικά ως αφετηρία την ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση του κατήφορου αλλά προς το τέλος της δεκαετίας του 2010 και του 2020 η διολίσθηση προς την άβυσσο είναι άνευ προηγουμένου και πέραν κάθε φαντασίας. Εισήλθαμε στην ύστερη τέταρτη φάση όταν παρά την όξυνση της Τουρκικής απειλής την τρίτη μεταψυχροπολεμική δεκαετία και ιδιαίτερα μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, ο κατευνασμός της Άγκυρας είναι ξανά το κύριο χαρακτηριστικό των Ελληνικών στάσεων. Συνοδεύονται από απίστευτα κυνικές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και «συνοδευτικές» δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών για διαπραγματεύσεις με την Τουρκία παρά την οξύτητα των αναθεωρητικών απειλών.Οι Τουρκικές θέσεις σε όλο το κομματικό φάσμα οδηγούν από την ουδετεροποίηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο στην επισημοποίηση αυτής της ουδετεροποίησης (και αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, «διαπραγματεύσεις» για την Αιγιαλίτιδα ζώνη που αναπόδραστα συνεπάγονται παραχώρηση κρατικής κυριαρχίας που προβλέπουν οι Συνθήκες και το διεθνές δίκαιο). Πολλές θέσεις και δηλώσεις οίκοι δεν μπορεί να είναι τυχαίες και ενδέχεται να ρίξουν την Ελλάδα μέσα σε ένα πολύ μεγάλο Τουρκικό βάλτο από τον οποίο αν ποτέ εξέλθει θα εξέλθει κατακρεουργημένη. Αυτά είναι συγκεκριμένα πράγματα και όχι υποθέσεις: Στην «καλύτερη περίπτωση» επισημοποίηση της ουδετεροποίησης του Αιγαίου με ΜΟΕ, αποχή από «μοναχοφαείς» θέσεις που επιφυλάσσουν το δικαίωμα άσκησης των de jure προνοιών που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας με οικονομικές προεκτάσεις που αφορούν τον υποθαλάσσιο πλούτο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Μια ενδιάμεση κατάσταση είναι να αφήσουμε τις … «μοναχοφαείς» θέσεις μας και να εισέλθουμε σε συζητήσεις για συνεκμετάλλευση και συν-διαχείριση του Αιγαίου αλλά και της Κύπρου όχι μόνο ως πεδίου υποθαλάσσιου πλούτου αλλά και ως γεωπολιτικού πεδίου. Αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, θα σημαίνει τελική ένταξη της Μεγαλονήσου στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας και τελικά πλήρους Τουρκικής κυριαρχίας. Ήδη και παρά την αλλαγή ηγεσίας στην Κύπρο που ερωτοτροπεί με ριζική επανατοποθέτηση δρομολογούνται καταστάσεις που ευνοούν επαναφορά του φασιστικού, ανελεύθερου και αντί-δημοκρατικού σχεδίου Αναν το οποίο αυτό ακριβώς έκανε. [για το τελευταίο εδώ μεικές αναλύσεις:«Η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ελλαδικό κράτος στην κόψη του ξυραφιού. Νομική, θεσμική, πολιτική αιτιολόγηση για ριζική επανατοποθέτηση». https://wp.me/p3OqMa-21E Εκτενέστερη εκδοχή του ανωτέρω δημοσιευμένη στο https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-kepriake-demokratia-sten-kopse-toe-xerafioe_gr_60dd6dfce4b0b94d34de5322 : Π. Ήφαιστος, «Η Κυπριακή Δημοκρατία στην κόψη του ξυραφιού. Νομική, θεσμική, πολιτική αιτιολόγηση για ριζική επανατοποθέτηση.   Εισαγωγή: Οι εντολοδόχοι αφέθηκαν να γίνουν εντολείς  –  Κυπριακό-Ελληνοτουρκικά μετά τη Γενεύη: Επιτακτική ανάγκη νέας στρατηγικής. Δεν καταργείται η Κυπριακή Δημοκρατία. Αποφάσεις συμβατές με τον Χάρτη του ΟΗΕ και την πράξη προσχώρησης στην Ε.Ε» https://piotita.gr/?p=29902   –   «Η Ελληνική πλευρά αυτοπαγιδευμένη. Συμφορά μας, ικετεύει για … ΔΔΟ και … μόνο ολίγον Αιγαίο». https://wp.me/p3OqMa-1Un  –  «Κυπριακή Δημοκρατία: Διαφύλαξη ή αυτοπαγίδευση; Γιατί κινδυνεύει να χαθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Πόσο κινδυνεύει η Κύπρος και η Ελλάδα». https://www.huffingtonpost.gr/entry/kepriake-demokratia-diafelaxe-e-aetopayideese_gr_5fe43a6dc5b6acb53456f25c   –  «Κυπριακό: Η μεγάλη παγίδα» https://piotita.gr/?p=8048   –  «Ελληνική Εθνική Στρατηγική: Η τριπλή στρατηγική. Έννοια σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου»  https://piotita.gr/?p=2557  – «In Memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. “Ειρηνική” επίλυση των ελληνοτουρκικών “διαφορών” https://piotita.gr/?p=2730— «Πλαίσιο Αρχών για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με γνώμονα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Διεθνές Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων 4 LANGUAGES» https://piotita.gr/?p=25057  –  «ΈΠΟΙΚΟΙ – ΈΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΈΜΟΥ. by Alfred de Zayas, Geneva, THE ANNAN PLAN AND THE IMPLANTATION OF TURKISH SETTLERS IN NORTHERN CYPRUS, Έποικοι – Εγκλήματα πολέμου – Καταστατικός Χάρτης ΟΗΕ, Διεθνές Δίκαιο» http://wp.me/p3OlPy-1lx – «Σταθερά και μεταβλητά κριτήρια του κυπριακού ζητήματος πριν και μετά το 1974 και τα αίτια του ελλείμματος εθνικής στρατηγικής Αλλαγή» https://wp.me/p3OqMa-1gv (Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος, συνέδριο) – «Διαπραγματευτικό κεκτημένο», η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα, το ΣΑ και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. https://piotita.gr/?p=36913 – «Η ριζική επανατοποθέτηση είναι μονόδρομος.  H κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας τίποτα δεν επιτυγχάνει, ενώ οδηγεί όλους σε παγίδα αστάθειας». https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-rizike-epanatopothetese-einai-monodromos_gr_60950e61e4b0ae3c687cdddd  – «Αλλαγή στρατηγικής για το Κυπριακό: Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Επανατοποθέτηση του Κυπριακού στην βάση της διεθνούς και Ευρωπαϊκής νομιμότητας και το «Διαπραγματευτικό κεκτημένο» https://piotita.gr/?p=8066 – «ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ / ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ». https://piotita.gr/?p=4101  – «THE CYPRUS ISSUE: SLIDING ON A KNIFE-EDGE”, European Parliament, conference 31.1.2017 (it includes the report on «International and European law» in four languages) http://wp.me/p3OqMa-1kT – «THE DEMOCRATIC CONSTITUTION OF THE REPUBLIC OF CYPRUS AS A CORNERSTONE OF RULE OF LAW AND REGIONAL STABILITY https://wp.me/p3OqMa-1Y7 – «Κυπριακή Δημοκρατία: Διαφύλαξη ή αυτοπαγίδευση; Γιατί κινδυνεύει να χαθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Πόσο κινδυνεύει η Κύπρος και η Ελλάδα». https://www.huffingtonpost.gr/entry/kepriake-demokratia-diafelaxe-e-aetopayideese_gr_5fe43a6dc5b6acb53456f25c – ] Το χείριστο είναι η Ελλάδα μέσα από τα πιο πάνω να γίνει έρμαιο τουρκικών παιγνίων με δεδομένο ότι όπως εξηγούμε πιο κάτω η Τουρκική απειλή με όρους πάγιων τυπολογιών της στρατηγικής ανάλυσης θεωρείται «απέραντη απειλή». Σε μια μάλιστα ιστορική φάση καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων όπου τα αναλώσιμα κράτη οδηγούνται αναπόδραστα στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων Τι αυτό σημαίνει δεν προβλέπεται γιατί αφενός είναι «ανοικτό χείριστο» και αφετέρου ενταγμένο στην Νταβουτογλιανή αναθεωρητική λογική που εξέφρασε πιο ρητά ο Ερντογάν με αναθεωρητικές δηλώσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης και την «Γαλάζια Πατρίδα» αλλά και πιο συγκεκριμένες ενέργειες αναθεωρητικών αξιώσεων στην Μεγαλόνησο Κύπρο με τα Τούρκικά πλοία να αλωνίζουν κοντά στην Λεμεσό.Η ΜΟΝΑΧΟΦΑΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟΠριν από χιλιάδες χρόνια ο Sun Tzu έγραψε την γνωστή ρήση: «εάν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου ούτε τον εχθρό σου θα νικηθείς σε κάθε μάχη».Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου ούτε τον αντίπαλό σου θα νικηθείς σε κάθε μάχηΕπιτακτικά λοιπόν τίθενται τα εξής ερωτήματα: Ποιοι είναι μοναχοφάηδες; Οι Έλληνες ή οι Τούρκοι; Γνωρίζουμε κάποιον σοβαρό Έλληνα πολιτικό ή επιστήμονα μοναχοφάη; Κάποιον δηλαδή που να εγείρει αναθεωρητικές αξιώσεις κατά γειτονικών κρατών κατά παράβαση των διεθνών συμβάσεων και του διεθνούς δικαίου; Ζήτησε ή δεν ζήτησε η Ελλάδα στο παρελθόν να αποφανθούν τα αρμόδια διεθνή δικαστήρια και η Τουρκία αρνήθηκε; Ποιος απειλεί ποιον και πως; Ποιος επί δεκαετίες δημιουργεί παράνομα τετελεσμένα στην Κύπρο και στην βάση αυτών επιδιώκει πλήρη επικυριαρχία;Ανάλογα με τις απαντήσεις σε αυτά και άλλα παρεμφερή ερωτήματα καταδεικνύεται το κατά πόσο γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε τον αντίπαλο και τον εαυτό μας. Εάν γνωρίζουμε, επίσης, τις θεμελιώδεις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Στο σημείο αυτό -και επειδή μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά έργο το οποίο θεωρείται η «βίβλος των διεθνών σχέσεων»- όποιοι μιλούν για την εξωτερική πολιτική και κυρίως όποιοι αναλαμβάνουν θέσεις μεγάλης πολιτικής ευθύνης, καλά κάνουν να σκεφτούν την πλανητικά αποδεκτή –πλην Ελλάδας– θέση του Hans Morgenthau: «βιώσιμο είναι το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ για να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά του».Συναφώς, η επικράτεια κάθε κράτους είναι έσχατη λογική για όλους και η ασφάλεια και ακεραιότητά της εξίσου υποχρεωτική για όλους. Κάθε κράτος, ιδιαίτερα αυτά που αμύνονται κατά απειλών, μεριμνούν τόσο για επαρκή ισχύ όσο και για εύρωστη εθνική αποτρεπτική στρατηγική. Μια τέτοια στρατηγική είναι ανέφικτη και άσκοπα τα κονδύλια που διατίθενται για την άμυνα. Εάν οι ιθύνοντες δεν γνωρίζουν, ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν, ότι ο κατευνασμός ενός επιθετικού και αναθεωρητικού κράτους οδηγεί σε ήττα χωρίς μάχη, ή σε διακρατικό ανορθολογισμό που προκαλεί μεγάλη ένοπλη σύρραξη. Η εξόφθαλμη αλήθεια εδρασμένη πάνω στην ορατή πραγματικότηταΌμως, ο σκοπός ενός αμυνόμενου κράτους όπως η Ελλάδα που αντιμετωπίζει ένα μοναχοφαές απειλητικό κράτος, την Τουρκία, είναι αφενός η αποτροπή του πολέμου, αφετέρου η εκπλήρωση των προνοιών του διεθνούς δικαίου που την αφορούν. Η εξόφθαλμη αλήθεια, την οποία πλέον κανείς δεν έχει δικαίωμα να παρακάμπτει, είναι η εξής: Φαίνεται πως πολλοί σε θέσεις πολιτικής ευθύνης δεν γνωρίζουν τον αντίπαλό μας ούτε τον εαυτό μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα έφθασε εδώ που έφθασε.Επιπρόσθετα, ύστερες στάσεις, συμπεριφορές, δηλώσεις και ενέργειες οδηγούν από το χείρον στο χείριστο. Χείρον είναι η ουδετεροποίηση και πλέον η υπονοούμενη συνεκμετάλλευση (στο παρελθόν κάποιοι το μουρμουρούσαν αλλά θεωρούνταν πολιτικά οριακοί). Χείριστο είναι εάν τελικά χάσουμε το Αιγαίο. Ήδη η μη εφαρμογή των προνοιών του Δικαίου της Θάλασσας σημαίνει απώλεια κυριαρχίας. Στην στρατηγικά ταραχώδη περιφέρειά μας με την μοναχοφαή απειλητική Τουρκία απέναντι, όλα είναι πιθανά.Τα αίτια ολισθημάτων και του ορατού κατήφορου είναι πολλά. Οφείλονται για παράδειγμα στο γεγονός ότι η γνώση και σωστή αντίληψη των λογικών που διέπουν τον ανελέητα ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό κρατοκεντρικό κόσμο είναι περίπου μηδενική. Για να έλθουμε ξανά στον Sun Tzu, φαίνεται ότι όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τον αντίπαλό μας αλλά δεν γνωρίζουμε και τον κόσμο στον οποίο αμφότεροι ανήκουν.Πώς να τον γνωρίζουν πολλοί όταν ακόμη και οξυδερκή άτομα δεν μπορούν να εξέλθουν του ωκεανού ιδεολογικών δογμάτων και ιδεολογημάτων, τα οποία αν και από καιρό μπήκαν στα ράφια της ιστορίας, παιδιόθεν ρίζωσαν στο μυαλό τους, στρεβλώνοντας αθεράπευτα την πολιτική τους σκέψη. Παρασύρθηκαν σε παρακρούσεις περί ενός πλανήτη ανθρωπολογικά εξομοιωμένου και πολιτικά εξισωμένου.Εδώ και ένα αιώνα ποταμοί αρχαϊκού φιλελεύθερου διεθνισμού και κομμουνιστικού διεθνισμού τρέφουν την ξενοκρατία, εξουδετερώνουν κάθε προσπάθεια να αναλυθούν οι προϋποθέσεις μιας αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής, εισάγουν εμφύλιες ιδεολογικές διαιρέσεις, εμποδίζουν την θέαση των ανελέητων λογικών του ανταγωνιστικού (και ολοένα πιο συγκρουσιακού) διεθνούς συστήματος. Μπουρδουκλώνουν τις σχέσεις της Ελλάδας με τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής, δηλαδή τις ηγεμονικές δυνάμεις. Ιδεολογήματα από καιρό παρωχημέναΑκόμη πιο σημαντικό, απώλεσαν κάθε δυνατότητα να λειτουργήσουν ταπεινά και εάν κατέχουν αξιώματα να θεωρούν τους εαυτούς τους ανακλητούς εντολοδόχους των εντολέων πολιτών. Ιδεολογήματα από καιρό παρωχημένα έκαναν πολλούς να πιστέψουν ότι είναι εφικτή η κατασκευή μιας πλανητικής πολιτικής ανθρωπολογίας σύμφωνα με το ένα ή άλλο ιδεολογικό δόγμα, ή τις δικές τους δήθεν «πεφωτισμένες» ιδέες.Διόλου τυχαία ακούμε συχνούς χαρακτηρισμούς για την κοινωνία την οποία παγκοσμιόπληκτοι «πεφωτισμένοι» θεωρούν «μάζα» και τους πολίτες εθνικιστικό ή και φασιστικό «ετερόκλητο όχλο». Φαντασιώνονται ότι επειδή αναρριχήθηκαν σε κάποιες καρέκλες εξουσίας είναι κατάλληλοι να συμμορφώσουν τους πολίτες με πλήθος ανυπόστατων αριστεροδεξιών εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων.Οδηγούνται έτσι στους προαναφερθέντες αναιδείς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς κατά των ήπιων, ψύχραιμων και εμφορούμενων από φιλοπατρία. Μάλλον δεν διάβασαν ή εάν διάβασαν δεν κατάλαβαν τον Ρήγα που περιέγραψε τον Έλληνα της διαχρονίας: «Ο ελληνικός λαός είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».Το πιο σοβαρό ζήτημα όμως είναι το γεγονός πως οι ιδεολογικές στρεβλώσεις ενός αιώνα και εμφύλιες διενέξεις οδήγησαν σε αθεράπευτη άγνοια ή ηδονιστική εθελοτυφλία όσον αφορά το διεθνές σύστημα. Το καθημερινά καταμαρτυρούμενο αποτέλεσμα πλέον είναι ιλαροτραγικά παραληρήματα που δεν αξίζουν σε μια κοινωνία κληρονόμο των πολιτικών παραδόσεων του Ομήρου, του Θουκυδίδη και του Αριστοτέλη.Μηδενική γνώση, παρωχημένα ιδεολογήματα και κωμικές εκλογικεύσειςΓια αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει όταν ακούμε αιτιολογήσεις της εξόφθαλμα ελλειμματικής Συμφωνίας των Πρεσπών με όρους διεθνισμού, και ακόμη πιο κωμικά, αντιιμπεριαλισμού. Ακόμη, επανέρχονται ολοζώντανες νέες εκδοχές των ανορθολογικών παρακρούσεων της «διπλωματίας των ζεϊμπέκικων» και δικαιολογήσεις της συμφωνίας των Πρεσπών σαν «αγάπη προς τις χώρες των άλλων».Τουτέστιν, σχεδόν μηδενική γνώση του κρατοκεντρικού κόσμου. Πιο σημαντικό, κατέχοντες θέσεις ευθύνης, αντί να ορίσουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου ως κόκκινη γραμμή των Ελληνικών θέσεων στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ρητά δηλώνουν ότι αναζητούν τρόπους κατευνασμού του ολοφάνερα μοναχοφαούς τουρκικού αναθεωρητισμού. Κοντά μισό αιώνα κατευνασμός έπρεπε λογικά να είχε κάνει όλους να κατανοήσουν ότι η Τουρκία όταν κατευνάζεται ενθαρρύνεται να είναι πιο επιθετική. Ο δικός μας πολιτικός και στρατηγικός ανορθολογισμός ρέει μέσα στο μυαλό των Τούρκων ηγετών και τους καθιστά πιο αναθεωρητικούς και πιο απειλητικούς.Ήδη, με τα μνημόνια έχουμε γίνει είδος «αποικίας χρέους». Για πολλούς, όπως γίνετι πλέον αντιληπτό, το ζήτημα δεν είναι πως θα αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφή, αλλά και πως δεν θα εξελιχθούμε σε είδος ημιαυτόνομης επαρχίας της Τουρκίας και ταυτόχρονα σε αξιοθρήνητο πιόνι των βαλκανικών και άλλων περιφερειακών στρατηγικών παιγνίων. Με όρους πάγιων τυπολογιών της στρατηγικής ανάλυσης και με όρους διεθνούς δικαίου απαλλαγμένων νομικίστικων φαντασιώσεων, η τουρκική απειλή ορίζεται ως «απέραντη απειλή».ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ή ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΟΦΑΗΣ. ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ DE JURE ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ;Υπάρχει ή δεν υπάρχει αναθεωρητική τουρκική απειλή κατά παράβαση των προνοιών του διεθνούς δικαίου; Μήπως αντίστροφα υπάρχει και ελληνική απειλή κατά της Τουρκίας με την έννοια μοναχοφάηδων αξιώσεων κάποιων κατά τα άλλα ακατανόμαστων Ελλήνων; Πως αυτά σχετίζονται με τις συμβάσεις, το Δίκαιο της Θάλασσας και το εθιμικό δίκαιο;Είναι ή δεν είναι υποχρέωση όλων των πολιτικών και κρατικών αρμοδίων αφενός να εκπληρώσουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, αφετέρου να αρνηθούν να κατευνάσουν τις παράνομες αξιώσεις του γειτονικού αναθεωρητικού κράτους; Ποιες είναι εν τέλει οι κύριες, σημαίνουσες και δεσμευτικές πρόνοιες του διεθνούς δικαίου; Γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να αρνηθεί σθεναρά οτιδήποτε τις θολώνει ή ακυρώνει;Η Ελλάδα τόσο στην βάση του συμβατικού δικαίου όσο και του εθιμικού δικαίου μπορεί να ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. (ως προς τούτο υπάρχει και σχετική απόφαση της ελληνικής Βουλής 1995). Ρητά προβλέπεται ότι τα νησιά στα οποία υπάρχει οικονομική δραστηριότητα διαθέτουν τόσο de jure αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. όσο και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (μέχρι 200 ν.μ. και συνορεύουσες ζώνες). Εξάλλου, ακόμη και τα νησιά που δεν έχουν οικονομική δραστηριότητα διαθέτουν αιγιαλίτιδα ζώνη και συνορεύουσες ζώνες.Αυτονόητα νομικά και πολιτικά κανένας Έλληνας κυβερνήτης δεν έχει δικαίωμα να παραχωρήσει κυριαρχικό χώρο που προβλέπουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, επειδή η αδηφάγος Τουρκία παράνομα ισχυρίζεται ότι τα νησιά του Αιγαίου δήθεν δεν διαθέτουν. Τα νησιά ισχυρίζεται η Άγκυρα αποτελούν, δήθεν, γεωλογικές προεκτάσεις της ηπειρωτικής Τουρκίας. Ακόμη χειρότερα Νταβούτογλου και Ερντογάν εμπλούτισαν αυτή την αυθαίρετη θέση με γεωπολιτικά «επιχειρήματα».Τώρα, τι άραγε υποβάλλεται στον ελληνικό δημόσιο διάλογο όταν ακούμε για «δίκαιες» διευθετήσεις ως προς τις οποίες κάποιοι Έλληνες δήθεν είναι μοναχοφάηδες; Τα υπονοούμενα αφορούν, εκτιμάται, τις δικαιοδοσίες του δικαστηρίου της Χάγης σε περιπτώσεις που οι εμπλεκόμενοι αποδεχθούν δικαστική δικαιοδοσία «κατά το ορθό και ίσο» – ex aequo et bono). Συνήθως επί ζητημάτων που αφορούν θολές διεθνείς πρακτικές ή και όταν εξ αντικειμένου οι νομικές περιγραφές είναι ασαφείς. «Κατά το ορθό και ίσο;»: Εξόχως ελλειμματική αντίληψηΕάν αυτό υπονοείται όσον αφορά την διένεξη με την Τουρκία αποτελεί μια εξόχως ελλειμματική αντίληψη των πολιτικών και νομικών όψεων του διεθνούς συστήματος, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών – ανεπίγνωστα ή συνειδητά είναι ένα ερώτημα. Επίσης, αποτελεί μια απαράδεκτη θέση που οδηγεί σε απώλεια κυριαρχίας επί ζητημάτων ως προς τα οποία οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου είναι ρητές και εθιμικά εδραιωμένες. Συνειδητά ή ανεπίγνωστα δρομολογείται εθνική μειοδοσία.Γιατί η Ελλάδα να αποδεχθεί δικαιοδοσία «κατά το ορθό και ίσο» ή ακόμη χειρότερα διμερείς διαπραγματεύσεις –όπως εκτιμούμε υπονοήθηκε πρόσφατα– για κάτι τέτοιο όταν για όλα τα προαναφερθέντα οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου είναι ρητές και επακριβείς; Η Ελλάδα δεν έχει λόγο, συμφέρον ή υποχρέωση να διολισθήσει σε τόσο ολισθηρά πεδία.Επιπλέον, απαιτείται να συνεκτιμηθεί ότι η άρνηση της Τουρκίας να αποφανθεί το Διεθνές Δικαστήριο για τις ρητές πρόνοιες για την υφαλοκρηπίδα –σε κάθε περίπτωση η αιγιαλίτιδα ζώνη και η υφαλοκρηπίδα είναι de jure κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας– καταμαρτυρεί ότι η Άγκυρα είναι βαθύτατα αναθεωρητική και απρόθυμη να δεχθεί ειρηνική επίλυση των διαφορών. Για την ΑΟΖ, επισημαίνεται, απαιτείται διακήρυξη και ακολουθεί οριοθέτηση στη βάση των προνοιών του δικαίου της θάλασσας και όχι στην βάση κάποιων απαράδεκτων γεωλογικών ή και γεωπολιτικών αιτιάσεων.Η Τουρκία είναι αναθεωρητική, απειλητική και μεθοδικά υπονομεύει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, ενώ όπως συχνά τονίζεται σε κείμενά μας, παρά την μη υπογραφή υιοθετεί μια εξεζητημένη προώθηση των αναθεωρητικών της θέσεων. Ο ακριβής ορισμός της τουρκικής απειλής ή οποιασδήποτε άλλης εξωτερικής απειλής κατά των νόμιμων ελληνικών συμφερόντων είναι έργο των κρατικών επιτελείων. Ιδιαίτερα όσον αφορά τις νομικές πτυχές, τους στρατιωτικούς συσχετισμούς, την ικανότητα του αντιπάλου να εκτελέσει την απειλή, τις κατασκοπευτικές δραστηριότητες και τις εκατέρωθεν συμμαχίες. Τι είναι απειλή. Ορισμός και η απέραντη Τουρκική απειλήΟ ορισμός της απειλής μπορεί και πρέπει να είναι ακριβής και ταυτόχρονα ενταγμένος στην λογική τόσο των προαναφερθέντων προνοιών του διεθνούς δικαίου όσο και των προνοιών των υψηλών αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ιδιαίτερα του Κεφαλαίου Ι, άρθρο 2. Ο ορισμός της τουρκικής απειλής ακολουθεί εδραιωμένες τυπολογίες που ανάπτυξαν όλα τα κράτη, ιδιαίτερα τα κράτη της Ατλαντικής Συμμαχίας.Απειλή είναι η εκδηλωμένη πρόθεση της μιας πλευράς να προκαλέσει ζημιά στα συμφέροντα της άλλης εάν η τελευταία δεν συμμορφωθεί με την θέληση της πρώτης. Όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις νομικά και πολιτικά η Ελλάδα είναι εξ αντικειμένου 100% εν δικαίω και αμυνόμενη και η Τουρκία 100% αναθεωρητική, παρανομούσα και απειλητική. Ήδη από την δεκαετία του 1970 και 1980 άρχισε να απειλεί την Ελλάδα να μην εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, ενώ στην Κύπρο δημιούργησε παράνομα τετελεσμένα (αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1974, 1975 και 1983).Στην συνέχεια εκβιάζει διευθετήσεις που νομιμοποιούν τα παράνομα τετελεσμένα της βίας, καταργούν ένα κυρίαρχο κράτος, το θέτουν υπό τουρκική επικυριαρχία και εάν η ελληνική πλευρά αποδεχθεί κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργία ενός μη βιώσιμου κράτους η Τουρκία θα εκπληρώσει τους αρπακτικούς της σκοπούς εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά βαθύτερα δυτικά.Στη στρατηγική ανάλυση ως «απέραντη απειλή» θεωρείται η έγερση αναθεωρητικών αξιώσεων θολών συνόρων. Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων: Δεν είναι σαφές τι ακριβώς θέλει η Τουρκία στη Θράκη ή εάν ευκαιρίας δοθείσης θα μπορούσε να την καταλάβει ή τι θέλει στο Αιγαίο όπως δείχνουν παρελθούσες εξεζητημένες δηλώσεις της Τσιλέρ όπως «ούτε στο Ιόνιο να μην εφαρμοστεί» το Δίκαιο της Θάλασσας. Σκόπιμες επίσης παλινδρομήσεις για τον αριθμό των νησιών που διεκδικεί, το μέγεθός τους ακόμη και την περιοχή που βρίσκονται. Αναθεωρητικές απειλές με θολά σύνοραΤο ίδιο ισχύει όσον αφορά τα γεωπολιτικά άλματα του Νταβούτογλου (μέντορα του Ερντογάν και στην συνέχεια συνεταίρου με τους υπόλοιπους), τα οράματα του Ερντογάν για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα αναθεωρητικά υπονοούμενα για τη Συνθήκη της Λωζάνης, τα συνθήματα περί «Γαλάζιας Πατρίδας» και πολλά άλλα. Τέτοιες αναθεωρητικές απειλές με θολά σύνορα διεκδικήσεων ονομάζονται «απέραντες απειλές», επειδή τα νέα σύνορα σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης θα είναι εκεί που θα σταματήσουν τα στρατεύματα, ή εκεί που θα οριστούν με τον αμυνόμενο σε αδυναμία στις διαπραγματεύσεις που ακολουθούν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Κύπρο μετά το 1974 και οι Τούρκοι κοντεύουν να αρπάξουν τον σημαντικότερο γεωπολιτικό χώρο του πλανήτη που επιπλέον συμπεριλαμβάνει κολοσσιαίους γεωπολιτικούς πόρους.Με δεδομένη και την αδυναμία της Ελλάδας λόγω οικονομικής κρίσης, μνημονίων και εξωγενών συμφερόντων, ένα ακόμη ζήτημα που η στρατηγική ανάλυση έχει αναπτύξει δεόντως, είναι η σχέση ικανότητας, κινδύνου για τον αμυνόμενο και μπλόφας. Στην πράξη η μπλόφα είναι μια πολύ σημαντική στρατηγική έννοια. Είναι βασικά η διαφορά μεταξύ απειλής και ικανότητας να την εκπληρώσει εάν υπάρξει σύρραξη. 100% ικανότητα σημαίνει μηδενικές ανάγκες για μπλόφα αν κι αυτό σπάνια ισχύει.Μεγάλη μπλόφα όταν γίνεται πιστευτή θεωρείται μεγάλη στρατηγική επιτυχία. Όσο περισσότερο μπλοφάρει ο απειλών και γίνεται πιστευτός από τον αμυνόμενο τόσο περισσότερο κερδίζει χωρίς μάχη, τρομάζοντας τον αμυνόμενο. Για το θέμα της απειλής θα επανέλθουμε ενώ λογικό είναι κανείς να αναμένει από τους πολλούς νομικούς διεθνολόγους της Ελλάδας να διατυπώσουν τη θέση τους για τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω. Έλληνες μοναχοφάηδες!Ως προς το τελευταίο αντί ακλόνητης στηλίτευσης του τουρκικού αναθεωρητισμού και της τουρκικής απειλής μαζοχιστικά καταντήσαμε να μιλάμε για Έλληνες μοναχοφάηδες και για Πρέσπες του Αιγαίου Η χαριστική βολή θα είναι εάν η εκτίμηση που διατυπώσαμε πιο πάνω είναι ορθή έστω και κατ’ ελάχιστον. Εάν δηλαδή αντί ακλόνητης και αδιαπραγμάτευτης απόφασης εφαρμογής των de jure προνοιών του Δικαίου της Θάλασσας και του εθιμικού δικαίου για αιγιαλίτιδα, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ –και στην Κύπρο εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας– δεχθούμε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για «δίκαιη», «ορθή» και «ίση» συμφωνία.Η Τουρκία μάλλον δεν θα δεχθεί ούτε αυτό για να μας σύρει σε ατέρμονες διμερείς συνομιλίες. Επιπλέον εμείς οι ίδιοι προτρέχουμε, προδικάζοντας διμερείς διαπραγματεύσεις «για δίκαιες διεξόδους» με την χώρα με τις μεγάλες ακτογραμμές. Έτσι, εκτιμάται ότι για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες εγκαταλείπουμε τις πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας, η εκπλήρωση των οποίων (πέραν άλλων παραγόντων όπως πλουτοπαραγωγικοί πόροι και η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας) δικαιωματικά περίπου διπλασιάζει την κυριαρχική επικράτεια του ελληνικού κράτους. Οδηγούμαστε έτσι προς στρατηγική εκμηδένιση και κυριαρχική συρρίκνωση.Φτάσαμε σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της ιστορίας μας και τον λόγο έχουν ή πρέπει να έχουν οι σκεπτόμενοι πολίτες, οι επιστήμονες και όλοι οι συντελεστές του πολιτικού φάσματος, τουλάχιστον όσοι δεν θεωρούν την κοινωνία «μάζα» και ετερόκλητο όχλο, όσοι δεν θεωρούν την ελληνική επικράτεια αναλώσιμη και όσοι δεν θέλουν να σέρνονται στα Σούσα, εκλιπαρώντας επαίνους και μετάλλια ή δεν ξέρουμε τι άλλο. Το ζήτημα δεν έχει να κάνει με τα διαχρονικά γνωστά ιδεολογικά φορτισμένα κόμματα αλλά με την κυριαρχία θέσεων στο επίπεδο της κοινωνίας που θεωρούν την κυριαρχία της Ελληνικής Επικράτειας αδιαπραγμάτευτη και την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπου βρίσκεται το ένα δέκατο του Ελληνισμού θέσφατο. Το πως αυτό θα μετατραπεί σε θέσεις που θα ορίζουν τους προσανατολισμούς της εθνικής στρατηγικής είναι το μεγάλο ερώτημα. …Μερικές συναφείς αναρτήσεις Το «Μολών λαβέ» του Γρηγόρη Αυξεντίου, η σημασία του, ο επικήδειος της Σπαρτιάτισσας μάνας του (απόδοση Μαρινέλλα) και ο αποχαιρετισμός του Γιάννη Ρίτσου https://wp.me/p3OlPy-2cs Λάθος μήνυμα η επίσκεψη Τσίπρα στην Άγκυρα https://wp.me/p3OlPy-2b7 https://youtu.be/2sQ6WZ1cGck Η οδοιπορία του Τσίπρα προς την Άγκυρα https://wp.me/p3OlPy-2bj «Πρέσπες»: Άνοιγμα του Ασκού των Βαλκανικών ανέμων. Νέα στρατηγική https://wp.me/p3OqMa-1wu «Μαγικά ραβδιά» και «αγγελικά κουρδιστήρια» … για «ιδεολογική» ανακατασκευή των ανθρώπων και του κόσμου https://wp.me/p3OlPy-2aU Τα Βαλκάνια σε τροχιά αστάθειας: ΠΓΔΜ – Διάλυση ή άτακτη διάλυση;! https://wp.me/p3OlPy-2au ΚΑΛΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2019 … ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ; https://wp.me/p3OqMa-1vJ Ο πολίτης, ο ρόλος του και η γνώση ως το αντίδοτο της ιδεολογικής εσχατολογίας. Τι σημαίνει, εν τέλει, πολιτική παιδεία και πως κανείς την αποκτά; https://wp.me/p3OlPy-29k – https://wp.me/p3OqMa-1vn ΚΑΛΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2019 … ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ; https://wp.me/p3OqMa-1vJ Όταν οι ελέφαντες παλεύουν το γρασίδι υποφέρει https://wp.me/p3OqMa-1vh Ελληνικότητα, Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία. https://wp.me/p3OlPy-299 Το φλερτ Τραμπ-Ερντογάν και η αυτοπαγίδευση της Ελλάδας https://wp.me/p3OlPy-28X Γεωπολιτικές σταθερές και εθνική στρατηγική: Ουάσιγκτον – Αθήνα – Μόσχα https://wp.me/p3OlPy-27R Συναλλαγές των λιγότερο ισχυρών κρατών με τις μεγάλες δυνάμεις και η Ελλάδα https://wp.me/p3OlPy-27J Το πάζλ της Ανατολικής Μεσογείου και η αλλαγή στρατηγικής στο κυπριακό (ηχητικό) https://wp.me/p3OlPy-26G Ο κατευνασμός του Τσίπρα, η ισχύς του Ερντογάν https://wp.me/p3OlPy-25p «Στρατηγικό κρυφτούλι» ή περί διαδικασίας αντί περί ουσίας https://wp.me/p3OlPy-24Z Το μεγάλο έλλειμμα προϋποθέσεων για μια αξιόπιστη Ελληνική Εθνική Στρατηγική https://wp.me/p3OlPy-24J «Μακεδονικά μυστήρια» https://www.facebook.com/p.ifestos/posts/1847738918654982?__tn__=K-R Το Τουρκικό εκκρεμές, οι ΗΠΑ και οι πλανητικές και περιφερειακές ισορροπίες https://wp.me/p3OlPy-22O Κράτος πάνω στην άμμο https://wp.me/p3OlPy-22r «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB  Η γονατισμένη Ελλάδα και ο μύθος του ηγετικού ρόλου τηςhttps://wp.me/p3OlPy-228 «Τουρκία-Ελλάδα: Η λογική των ακροβασιών του Ερντογάν και η Κλίνη του Προκρούστη των Στρατηγικών παιγνίων. Βραχυχρόνιοι, μεσοπρόθεσμοι και μακροχρόνιοι στρατηγικοί σχεδιασμοί και μεταβλητές μεγάλης κύμανσης». http://wp.me/p3OlPy-1AE. «Τουρκική απειλή: Αποτρεπτική στρατηγική και η σχέση απειλών χαμηλής έντασης – μεγάλης πολεμικής σύρραξης» http://wp.me/p3OlPy-1rT. «Η Τουρκία αναμένει να διαπράξουμε το μοιραίο λάθος – Ανάλυση» – http://www.onalert.gr/stories/panagiwths-hfaistos-tourkia-anamenei-diapra3oume-moiraio-la8os/54404. «Διαχείριση κρίσεων χαμηλής έντασης, η κλιμάκωση και η αποτρεπτική στρατηγική» https://slpress.gr/idees/i-tourkia-kerdizei-ton-polemo-choris-machi/. «Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική: Η Τουρκική απειλή, «μικρές κρίσεις»-σωρευτικά αποτελέσματα, αποτρεπτική αξιοπιστία» https://wp.me/p3OlPy-1OV. Δεν υπάρχει συγκροτημένο κράτος στην Ελλάδα; https://wp.me/p3OlPy-1Nf Στρατηγική κουλτούρα αποτροπής https://wp.me/p3OlPy-1Na Π. Ήφαιστος, Τι κερδίζει η Τουρκία από κρίσεις «χαμηλής έντασης» https://wp.me/p3OlPy-1ML Τι κερδίζει η Τουρκία από κρίσεις «χαμηλής έντασης» https://wp.me/p3OlPy-1ML και http://www.onalert.gr/stories/ti-kerdizeih-htourkia-apo-kriseis-xamhlhs-entashs-analysh/63263. Τουρκικές ενέργειες στρατηγικού χαρακτήρα και βαθύτατων προεκτάσεων. Οι ύβρεις πάντα φέρνουν Νέμεση https://wp.me/p3OlPy-1M1 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – Το μεθοδολογικό και φιλοσοφικό σταυροδρόμι και ο θανατηφόρος χαρακτήρας κάθε κατευναστικής στάσης και συμπεριφοράς. http://wp.me/p3OqMa-18d– http://wp.me/p3OlPy-1eZ Το αν