Το μέλλον είναι γυάλινο

Σας λέω, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Το σκορ ήταν 66-66 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών για κορίτσια κάτω των 19 ετών. Οι Ισπανίδες είχαν εξημερώσει το θηρίο των Η.Π.Α., κρατώντας το πολύ μακριά από τις συνήθεις κατοστάρες, αλλά δεν το είχαν σκοτώσει. Η αγωνία θα έπρεπε να είναι στο κατακόρυφο. Όμως στις κερκίδες του Wizink Center της Μαδρίτης, κατά κόσμον Palacio, είχε στηθεί ένα τρικούβερτο πάρτι. Μουσική τσίτα, το γυάλινο παρκέ να προσθέτει στην εμπειρία σαν επιδαπέδια γιγαντοοθόνη, γυναίκες, άνδρες και παιδιά να χορεύουν και να τραγουδούν. Ποιο παιχνίδι και ποιος τελικός,

Επτά χιλιάδες θεατές, ρεκόρ για την διοργάνωση. Μπάσκετ υψηλού επιπέδου από κορίτσια που πηγαίνουν στο λύκειο ή μόλις έχουν ξεκινήσει το πανεπιστήμιο. Λέαινες σαν την Ιγιάνα Μαρτίν και την Κότι ΜακΜάον να συναγωνίζονται.Το Σάββατο, ενας από τους δύο ημιτελικούς ήταν δράμα, υπόθεση ενός σουτ: οι Ισπανίδες άντεξαν στην αντεπίθεση του Καναδά. Την Κυριακή το χάλκινο μετάλλιο κρίθηκε στην παράταση και το χρυσό σε ένα σουτ που έγινε και άλλο ένα που δεν έγινε ποτέ, αφού οι Αμερικανίδες έκλεψαν τη μπάλα. Οι χαμένες ανέβηκαν πήραν τα μετάλλια τους κλαίγοντας και γελώντας μαζί, αδύνατον να ελέγξουν το συναίσθημα που παλινδρομούσε σαν εκκρεμές. Οι νικήτριες εισέπραξαν γενναιόδωρο χειροκρότημα.

Και όλα αυτά γύρω και πάνω σε ένα γυάλινο παρκέ, σε μια πρωτοποριακή καινοτομία που η FIBA γενναιόδωρα δώρισε σε μια διοργάνωση γυναικών, γιατί η στήριξη σημαίνει κάτι αν γίνεται στην πράξη. Ένα χρωματιστό περιτύλιγμα για το παιχνίδι που μεταμορφωνόταν κάθε φορά που κρινόταν σκόπιμο, σαν καλειδοσκόπιο. Την πρώτη φορά που το πάτησαν, τα κορίτσια έσπευσαν να το ακουμπήσουν με τα δάχτυλα τους, λες και ακουμπούσαν ενυδρείο και ήθελαν να σιγουρευτούν πως ήταν από τη σωστή πλευρά. Να δουν αυτό το περίεργο τεχνολογικό κατασκεύασμα που για κάποιον περίεργο τρόπο δεν γλιστράει και έχει απαράλλαχτη την αίσθηση του παρκέ.

“Είναι πραγματικά ξεχωριστό. Ουδείς γνώριζε πως θα είναι η αίσθηση. Υπάρχουν όλα αυτά τα χρώματα. Δεν περίμενα ποτέ κάτι τέτοιο”, έλεγε η Αμερικανίδα Τζόις Έντουαρντς. “Αισθανόμαστε πολύ περήφανες που η FIBA μας επέλεξε για αυτή την αποκάλυψη. Νόμιζα ότι θα είναι περισσότερο σαν γυαλί, αλλά μοιάζει ακριβώς με ένα γήπεδο μπάσκετ. Είναι πολύ ωραίο”, σιγόνταρε η Καναδή Κασάντρα Πρόσπερ. Σημαίες των χωρών πριν ακουστεί ο αντίστοιχος εθνικός ύμνος, διασκεδαστικά γραφικά στα τάιμ άουτ που ψυχαγωγούσαν τους θεατές, άπλετος χώρος για να εναλλάσονται όσοι χορηγοί θέλουν να γίνουν ορατοί, εικονικά βάθρα για την καλύτερη πεντάδα και την πολυτιμότερη παίκτρια: ω τι κόσμος μπαμπά! Και χρώματα, τόσα χρώματα.

Μία μέρα μετά τον τελικό, σκέφτομαι πως μια τέτοια πρωτοποριακή κίνηση είναι από τα πράγματα που δεν έχουν γυρισμό. Σαν δημοσιογράφος, σαν θεατής, θέλω να το βλέπω παντού. Και είμαι σίγουρος πως ακόμα δεν έχουν καν ξεκινήσει να διερευνώνται οι δυνατότητες που δίνει σε επίπεδο πληροφορίας (ζωντανά στατιστικά) και καθαρής ψυχαγωγίας.

Τα ισπανικά και άλλα μέσα αφιέρωσαν διθυράμβους σε νικήτριες και ηττημένες, τόσο που σκέφτηκα πόσοι Έλληνες θα ξόδευαν ένα κυριακάτικο απόγευμα για να δουν νεαρά κορίτσια να παίζουν μπάσκετ με το εθνόσημο. «Μην είσαι απαισιόδοξος», σκέφτηκα. «Μπορεί να ήμασταν και περισσότεροι. Απηυδισμένος από τη βία και την καχυποψία, ο αυθεντικός φίλαθλος κόσμος καταναλώνει με χαρά ότι ακτινοβολεί αθλητισμό. Στη Μαδρίτη το μπάσκετ γυναικών έκανε όχι βήμα, αλλά άλμα προς τα μπροστά. Και το γυάλινο παρκέ μας έδειξε ένα χρωματιστό μέλλον που μοιάζει να έρχεται από βιντεοπαιχνίδι.