«Καλό ταξίδι, αγαπημένη» της Μαρίας Πυλιώτου

«Καλό ταξίδι, αγαπημένη»

της Μαρίας Πυλιώτου

Για τελευταία φορά σε έχω δει το 2008, στην Αθήνα. Δεκέμβριος ήτανε και κρύο πρωτοφανές. Μα το σπίτι σου, στη Δεινοκράτους, ζεστό σαν την καρδιά σου. Μου κρατούσες το χέρι και προσπαθούσες να βγεις από την καταχνιά που σκέπαζε τη μνήμη σου. Και τα κατάφερες κι έκανες μεγάλη χαρά. Και θυμήθηκες την Κύπρο, τα σχολεία

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθες στο νησί, δεκαετία του ’80. Πόσο όμορφη ήσουν με τα ολόλευκα, από τότε, μαλλιά σου και τα λαμπερά σου μάτια. Είχες γράψει στα παιδιά του Ελενείου που σε προσκαλούσαν στο σχολείο τους: «Και βέβαια θα ’ρθω να σας γνωρίσω από κοντά. Μα είμαι 59 ετών! Θα μ’ αγαπήσετε έτσι μεγάλη που είμαι;» Κι ένα παιδί σού απάντησε: «Και 39 ετών να είσαι, εμείς πάλι θα σε αγαπάμε». Λάτρευες τα παιδιά, την αγνή τους ψυχή, την αθωότητά τους, και σεβόσουν, όσο λίγοι, αυτή την ηλικία.

Με πήρες, λοιπόν, από το χέρι να μου δείξεις το γραφείο σου. Θυμάμαι τη γραφομηχανή σου, που μέσα από τα πλήκτρα της πέρασαν τα υπέροχα βιβλία σου. Στους τοίχους, παντού, φωτογραφίες. Κι η ματιά σου, η τόσο ζεστή, να τα αγκαλιάζει όλα. Εδώ μια μεγάλη φωτογραφία από το Νηπιαγωγείο ΜΑΝΑ, μια άλλη από το Ελένειο, από τη Δερύνεια, από τα Λατσιά. Και πού δεν έχουμε πάει; Όλα τα παιδιά της Κύπρου λατρεύανε, μέσα από εσένα, τα βιβλία σου και, μέσα από τα βιβλία σου, εσένα. Τα μάγευες με το αστείρευτο χιούμορ σου. Κι όταν κυκλοφόρησες εκείνο το παραμύθι σου με τις ζωγραφιές των παιδιών από το Ελένειο, η συγκίνηση που μας χάρισες ήταν μοναδική. Θυμάμαι και σε ευγνωμονώ για την αγάπη σου σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου.

Κοιτούσα ξανά τις φωτογραφίες. Στιγμές αξέχαστες· κι εδώ «Το γαϊτανάκι», η αφίσα του ΘΟΚ στο πρωτότυπο που σου είχε χαρίσει ο Κώστας Κουκαρίδης και δίπλα μία φωτογραφία σου με τον Βλαδίμηρο, που είχε σκηνοθετήσει το παιδικό σου εκείνο έργο.

Αξέχαστη παράσταση. «Η καλύτερη δουλειά που έχει γίνει ποτέ για θεατρικό μου» είχες πει συγκινημένη στην πρεμιέρα, μπροστά σε μια αίθουσα πλημμυρισμένη από παιδιά.

«Αν όλα τα παιδιά της Γης…» το διαχρονικό τραγούδι σου, σε μουσική Κηλαηδόνη.

«Όταν ο Ήλιος… δύει» ανακοίνωσε προ ολίγου η ΝΕΤ την αποδημία σου, και ακολούθησε ένα νοσταλγικό αφιέρωμα. Ο ήλιος της καρδιάς σου, ωστόσο, θα ανατέλλει πάντα μέσα στις ψυχές των παιδιών μας, μέσα στις ψυχές όλων μας, αξέχαστη-αγαπημένη ΖΩΡΖ ΣΑΡΗ (9 Ιουνίου 2012).

[Άρθρο στην εφημερίδα Αλήθεια Κύπρου, στην ενότητα Επιφυλλίδες (16/6/2012)]

Μαρία Πυλιώτου: Συγγραφέας