Κωνσταντίνα Αρμενιάκου: «Η ψείρα δεν είναι κατοικίδιο»

Υπάρχουν βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά κι έχουν γραφτεί με έναν συγκεκριμένο στόχο, και άλλα πιο ανοιχτά σε ερμηνείες. Το νέο βιβλίο της Κωνσταντίνας Αρμενιάκου, Η ψείρα δεν είναι κατοικίδιο, ανήκει στην πρώτη κατηγορία: έχει γραφτεί με στόχο να μιλήσει στα παιδιά νηπιακής ηλικίας για τις ψείρες – τι είναι (ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τι δεν είναι), πώς μεταφέρονται από τον έναν στον άλλο, γιατί πρέπει να τις ξεφορτωνόμαστε. Σε αυτού του είδους τα βιβλία συγκεκριμένης στόχευσης πάντα ελλοχεύει

ένας κίνδυνος: να είναι το αποτέλεσμα διεκπεραιωτικό, άχαρο, «στεγνό». Η Κωνσταντίνα Αρμενιάκου ξέφυγε εδώ από την παγίδα αυτή.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Έμπειρη νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, στο νέο της έργο προσεγγίζει το θέμα της με τρόπο απλό αλλά όχι απλοϊκό, με κείμενο στιβαρό αλλά και χαρωπό. Η Μελίνα, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, έχει παράπονο μεγάλο από τους γονείς της: δεν της παίρνουν κατοικίδιο. Γι’ αυτό κι ενθουσιάζεται όταν η φίλη της η Σοφία τής εκμυστηρεύεται ότι έχει ψείρες, που η μαμά της προσπαθεί να τις διώξει λούζοντάς τη με σαμπουάν που μυρίζουν απαίσια και χτενίζοντάς τη συνέχεια μ’ ένα ειδικό χτενάκι. «Να τις διώξει; Αχ, πόσο θα ’θελα να είχα μερικές! Δεν είχα ποτέ ψείρες. Θα μου χαρίσεις μία;» λέει η πρωταγωνίστριά μας, κι έτσι οι δυο φίλες κολλάνε τα κεφάλια τους και περιμένουν να γίνει το… θαύμα! Θαύμα και η εικονογράφηση της συγκεκριμένης σελίδας –και κάθε σελίδας του βιβλίου– όπου βλέπουμε ψείρες να μεταφέρονται από το ένα κεφάλι στο άλλο είτε σαν Ταρζάν από τρίχα σε τρίχα, είτε σαν ακροβάτες με ποδήλατο μιας ρόδας που ισορροπεί σε τρίχες, είτε σαν μπαλαρίνες που περνούν χορεύοντας όλο χάρη από κεφάλι σε κεφάλι. Την απίθανη εικονογράφηση υπογράφει η έμπειρη και ταλαντούχα Χρύσα Σπυρίδωνος.

{jb_quote}Μια φράση του κειμένου πυροδοτεί πλούσιες, χαρούμενες εικόνες όπου εκτυλίσσονται παράλληλες αστείες ιστορίες. Ωραιότατο!{/jb_quote}

Το θαύμα γίνεται, λοιπόν, και η Μελίνα αποκτά το δικό της «κατοικίδιο». Προσέχει βέβαια να μην ξύνεται μπροστά στους άλλους, για να μην την καταλάβουν. Και η ψείρα της απολαμβάνει τόσο τη ζωή της στο κεφάλι της Μελίνας, ώστε χτίζει χωριά και πόλεις ολόκληρες, κι ύστερα όλοι οι συγγενείς αρχίζουν να μετοικούν στα κεφάλια των άλλων παιδιών της τάξης – μέχρι και στο κεφάλι της δασκάλας φώλιασαν. Η δασκάλα ενημερώνει τους γονείς για το πρόβλημα και η μαμά της Μελίνας τής εξηγεί ότι θα πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για ν’ απαλλαγούν από τις ψείρες. Η Μελίνα όμως δε θέλει με τίποτα να αποχωριστεί το «κατοικίδιό» της. Άραγε, θα πειστεί ότι η ψείρα δεν είναι κατοικίδιο;

Έξυπνο βιβλίο, πατάει γερά στην πραγματικότητα και συνάμα παρουσιάζει κόσμους φανταστικούς: η πόλη των ψειρών στο κεφάλι της Μελίνας, όπου άλλη ψείρα κάνει τζόκινγκ, άλλη τσουλήθρα, άλλη δουλειές του σπιτιού, άλλη έχει δυο μωρά στην αγκαλιά κι ένα στο καροτσάκι… Ή το ταξίδι της ψείρας από το κεφάλι της Μελίνας στον νιπτήρα κι από κει στη θάλασσα, με μάσκα, αναπνευστήρα και σανίδα του σέρφινγκ, μέχρι να βρει ένα καράβι και να βάλει στόχο τα μαλλιά του καπετάνιου…

Το παιδί μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με τη Μελίνα, είτε βλέποντάς τη στο πλαίσιο της τάξης, είτε στο οικογενειακό της περιβάλλον. Η ιστορία είναι σύντομη, διόλου κουραστική και πολύ διασκεδαστική. Σε αυτό βοηθάει, όπως φαίνεται κι από τα παραπάνω, η ευφάνταστη εικονογράφηση. Μια φράση του κειμένου πυροδοτεί πλούσιες, χαρούμενες εικόνες όπου εκτυλίσσονται παράλληλες αστείες ιστορίες. Ωραιότατο!

Η ψείρα δεν είναι κατοικίδιο
Ζήτω το νηπιαγωγείο
Κωνσταντίνα Αρμενιάκου
εικονογράφηση: Χρύσα Σπυρίδωνος
Μίνωας
36 σελ.
ISBN 978-618-02-1509-0
Τιμή €9,99