Νίκος-Οχάνες Μικιρδιτσιάν

Στην 4ετή πορεία μου στον χώρο της γραφής, κυρίως ποίηση και λιγότερο διήγημα προς το παρόν, διαπίστωσα μερικά σημεία και ίσως τέρατα. Υπάρχουν ομάδες και ομαδούλες περικλεισμένες στα τείχη τους. Αλληλοαναφέρονται, αλληλογοητεύονται, αλληλοπεριγράφουν και γενικά αλληλο…

Έτσι γίνεται πάντα; Έτσι πρέπει; Έτσι δεν πρέπει; ΟΚ πάλι.

Ένα δεύτερο θεματάκι είναι αυτή η υπερπληθώρα της παραγωγής. ΟΚ πάλι.

Η ανάγκη για προβολή γίνεται ασφυκτική μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Οι άνθρωποι που διαβάζουν πραγματικά είναι λίγοι, ακόμα λιγότεροι ποίηση. ΟΚ πάλι.

Η δική μου παρουσία

στον χώρο της ποίησης είναι ποσοτικά μικρή. 3 βιβλία σε 4 χρόνια. Το κίνητρο των θεμάτων μου είναι κυρίως υπαρξιακή αγωνία, κοινωνική αλλά και πολιτική ευαισθησία, και, τέλος, ψυχολογική εναισθησία λόγω και του επαγγέλματός μου.

Η γλώσσα που μου ταιριάζει είναι η αμεσότητα με υπαινιγμούς, ακόμα και ειρωνικούς ή σαρκαστικούς. Με ενδιαφέρει η κριτική της καθημερινής ζωής και η ανατροπή των κοινοτοπιών. Ο Έλιοτ, ο Καβάφης, ο Μπρεχτ είναι φάροι. Τα μελιστάλαχτο, τα περίπλοκα γλωσσολογικά και νοηματικά μού προκαλούν αλλεργία. Τα αυτονόητα επίσης. Τα τετριμμένα επίσης. Τα ναρκισσιστικά επίσης. Τα στρατευμένα στον έρωτα, στην αγάπη, στην πατρίδα, στη γυναίκα, στον άνδρα, τα ηρωικά επίσης. Τα πένθιμα ή τα υπερχειλίζοντα ρομαντικά επίσης. Τα φλύαρα και οι πόζες επίσης.

{jb_quote}Η ποιητική έκφραση είναι μια αλληλεγγύη στον ανθρώπινο πόνο της όποιας ματαίωσης της ύπαρξής μας.{/jb_quote}

Ένα ποίημα οφείλει να βάζει το ερώτημα: οπ, τι θέλει να πει ο ποιητής; Και να μπορεί άμεσα ή βασανιστικά να το απαντήσει, να το νιώσει σαν να γράφτηκε γι’ αυτόν.

Όταν αντιλήφτηκα στην εκπαίδευσή μου ότι το ασυνείδητο κατέχει έως και 80% της καθημερινότητάς μας και ότι αυτό τελικά με «ύπουλο» τρόπο κατευθύνει τον ψυχισμό και τη συμπεριφορά, ένιωσα τρόμο. Κι όμως, πολλά ανεξήγητα, περίεργα, που μας κάνουν να πέφτουμε από τα σύννεφα, τόσο γνωστά σε μας τους Έλληνες που εύκολα εκστασιαζόμαστε και αλληθωρίζουμε, εξηγούνται. Άρα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ούτε αυτό που «γνωρίζουμε», αλλά μια βαθιά και άγνωστη εν πολλοίς τραυματική εμπειρία που έχουμε απωθήσει.

Η αχαρτογράφητη ψυχική ζωή και η περιέργεια για τις εκφάνσεις της είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Νοιάζομαι πολύ να γίνομαι κατανοητός μέσα από τους στίχους μου και χαίρομαι όταν το νιώθω. Αυτό το βιβλίο εμπνέεται από τις ασυνείδητες ορμές και από την προσπάθεια να αμυνθούμε στις απαγορεύσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται οι μηχανισμοί άμυνας, συμπεριφορές δηλαδή για να αποφύγουμε την όποια τιμωρία. Πόσες είναι αυτές; Άπειρες όσο κι εμείς.

Η ποιητική έκφραση είναι μια αλληλεγγύη στον ανθρώπινο πόνο της όποιας ματαίωσης της ύπαρξής μας. Οι ήρωές μου, γιατί και τα ποιήματα έχουν ήρωες, είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί που περιπλανώνται μέσα στο χάος του νοήματος. Υπάρχει, αλλά πού, πώς, γιατί;

Μηχανισμοί άμυνας
Νίκος-Οχάνες Μικιρδιτσιάν
Εκδόσεις Κοράλλι
96 σελ.
ISBN 978-618-5706-00-5
Τιμή €10,00