Θ. Μαργαρίτης: Τα Πολυτεχνεία δεν αντέχουν να μένουν στα μουσεία, είναι σαν σπίθα στις συνειδήσεις, τίποτα δεν μπορεί να την σβήσει

Σήμερα είναι 17 Νοέμβρη. Οι μνήμες γυρίζουν στην ιστορική στιγμή της Ελληνικής νεολαίας που σημάδεψε την γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης.

Τα Πολυτεχνεία, ας το ομολογήσουμε με ειλικρίνεια, είναι γεγονότα που ταιριάζουν στους νέους. Δεν σημαίνει ότι δεν αποτελούν πολιτικές πράξεις που μπορούν να διαμορφώσουν πλατιές κοινωνικές συσπειρώσεις.

Μπορούν! Αλλά η κινητήρια δύναμη είναι τα ανυπότακτα

πρόσωπα των νέων ανθρώπων. Τα κινήματα αυτά θέλουν ζωντάνια, φαντασία, όνειρα. Τα Πολυτεχνεία δεν ήταν- δεν είναι-για τους βολεμένους, για τους υποτακτικούς για τους κρυμμένους.

Έχουν την  ένταση της ανατροπής. Της προσδοκίας για ένα καλύτερο Αύριο. Έχουν την ελπίδα ότι ΝΑΙ, μπορεί ο κόσμος να αλλάξει! Για να είναι πιο δίκαιος, πιο ανοιχτός, πιο δημοκρατικός.

Όσο και να ξορκίζουν το μήνυμα του Πολυτεχνείου οι συντηρητικοί, όσο και να το αρνούνται οι φασίστες, το συναίσθημα που αποτυπώνει η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα είναι η μεγάλη απειλή σε όσους θέλουν να επικρατεί η παντοδυναμία της εκάστοτε εξουσίας.

Θα είναι ο διαρκής αγώνας να μην υπερισχύουν οι απαγορεύσεις και η καταπίεση. Οι αφετηρίες των εξεγέρσεων μπορεί να είναι διαφορετικές. Να μην έχουν τις ίδιες εθνικές συντεταγμένες.

Έχουν όμως στον πυρήνα τους τις ίδιες ευαισθησίες. Την διεκδίκηση των Δημοκρατικών αρχών, την κριτική στα συντηρητικά στερεότυπα, την αγωνία για τις ανισότητες, την Ειρήνη. Τα συνθήματα είναι διαφορετικά αλλά ο ορίζοντας ίδιος.

Για ό, τι δηλαδή συγκροτεί την έμπνευση για μια Ανθρώπινη κοινωνία. Και για ότι ξαναβάζει στην πολιτική την σημασία του πάθους. Απέναντι στον χυλό της μιζέριας, στην παραίτηση, στην απόσυρση στα σύνορα του ιδιωτικού.

Του πάθους, που μπορεί να συγκινήσει, να ξεσηκώσει. Να διαμορφώσει συλλογικότητες. Να αναζητήσει εναλλακτικές δυνατότητες πέρα από τις ισορροπίες.

Το δικό μας Πολυτεχνείο στέλνει τα σινιάλα του σε όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές των αγώνων για Ελευθέρια και δικαιώματα. Στους φοιτητές και στις φοιτήτριες του ανατρεπτικού Γαλλικού Μάη, στις φιλειρηνικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ, στα νέα παιδιά που βρέθηκαν μόνα τους απέναντι στα σοβιετικά τανκς της Πράγας και στην διαμαρτυρία στην πλατεία Τιεν Αν Μεν.

Σε όσους φώναξαν με δύναμη ενάντια στην στρατιωτικές επιθέσεις στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία, στους μαχητικούς διαδηλωτές της Γένοβας, στους μαύρους του black lives matter, στις νέες γυναίκες του Ιράν, στα πολύχρωμα συλλαλητήρια του Ουράνιου Τόξου.

Σε όλα αυτά ήταν -και θα είναι- πρωταγωνιστές κυρίως νέοι άνθρωποι. Όπως είμασταν και εμείς. Όσοι βρέθηκαν στις πύλες του Μετσόβιου το 1973, όσοι δημιούργησαν το νικηφόρο κίνημα των καταλήψεων το 1979, όσοι βρέθηκαν μαζικά στους δρόμους το 2008 μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου, όσοι όρθωσαν το «τείχος της Δημοκρατίας» στο παλλαϊκό συλλαλητήριο στην δίκη της Χρυσής Αυγής το 2020.

Τα Πολυτεχνεία δεν αντέχουν να μένουν στα μουσεία. Είναι δυναμικές καταστάσεις εξέγερσης και αφύπνισης. Είναι κάτι σαν μια σπίθα μέσα στις συνειδήσεις.

Τίποτα δεν μπορεί να την σβήσει. Κανένα εμπόδιο. Είναι, με μια έννοια η ίδια η δύναμη της νιότης. Που διεκδικεί πάντα κάτι καλύτερο. Και τελικά αμφισβητεί όσους επιδιώκουν ένα κόσμο χωρίς ελευθερίες.

*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και στέλεχος της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ