Esben and the Witch + Lumiere Brother @ Six D.O.G.S.

Η φράση που κλωθογυρίζει χρόνια τώρα στο μυαλό μου είναι το ‘It’s all happening’ που έλεγε η “Band Aid” Kate Hudson στο Almost Famous σχεδόν 13 χρόνια πριν, πράγματα συμβαίνουν και το μεγάλο στοίχημα είναι να τα πετυχαίνουμε στην κατάλληλη ώρα. Για να το πάω διαφορετικά, και αγαπώντας τις λαϊκές ρήσεις και ειδικά μία από αυτές που λέει ‘Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο’ ή κάπως έτσι, από πάντα ήμουν της άποψης ότι κάθε group

που βλέπεις στο ξεκίνημά του (ή περίπου), είναι κατά πολύ διαφορετικό από τα μετέπειτα live. Δεν υποστηρίζω πως είναι καλύτερο, ή χειρότερο, είναι απλά διαφορετικό. Θα ήθελα να ξαναδώ ζωντανά, για παράδειγμα, τους Esben and the Witch στο πέμπτο album τους , όταν θα είναι καταξιωμένοι, περισσότερο επαγγελματίες, να έχουν ψιλοβαρεθεί τις περιοδείες ή απλούστατα θα βρίσκονται σε αδράνεια.

Και για να βγει μία άκρη από την προηγούμενη παράγραφο, θεωρώ ότι την Παρασκευή το βράδυ είδαμε τους Esben and the Witch ακριβώς την στιγμή που έπρεπε, έχοντας βγάλει καινούριο album στις αρχές του 2013, το πολύ καλό Wash the Sins Not Only the Face, έχοντας κέφι αλλά και μια γοητευτική συστολή στην επαφή τους με το κοινό: «πρώτη φορά στην Ελλάδα», «πήγαμε στην Ακρόπολη», «είστε τόσο τυχεροί» και όλα αυτά που ξέρεις ότι πιθανώς οι συγκεκριμένοι τα εννοούν. Όχι άσημοι όσο ανερχόμενοι και ακριβώς την στιγμή που δεν έχει φύγει η αθωότητα.

Όλα ξεκίνησαν με τον Lumiere Brother που με το λιλιπούτειο set του προετοίμασε το κοινό. Έπαιξε τόσο λίγο που το μόνο που πρόλαβα να διαπιστώσω πως ήταν σαφώς βελτιωμένος από την τελευταία φορά που τον είδα. Του πάει η full band και θα ήθελα να τους ξαναδώ σε μεγαλύτερης διάρκειας live.

Λίγο αργότερα ήρθε η ώρα των Esben and the Witch που δε θα το κρύψω: Όταν είδα τη Rachel στη σκηνή σκέφτηκα πόσο πιτσιρίκα μοιάζει, πόσο ανεπαρκής μπορεί να είναι σαν front woman και ενστικτωδώς ήθελα να τη στείλω στο δωμάτιο της να κάνει τα μαθηματικά της ή να την ταΐσω σπανακόπιτα να στυλωθεί.

Φυσικά με τις πρώτες νότες οι άνωθι ανοησίες στο μυαλό μου εξαφανίστηκαν για τα καλά γιατί όταν αυτό το πλάσμα άνοιξε το στόμα του και άρχισε να τραγουδάει δεν είχε σημασία ούτε ότι ήταν λιτή χωρίς ίχνος μακιγιάζ ή φτιασιδώματος, ούτε ότι ήταν λιπόσαρκη, ούτε ότι ήταν ντυμένη σαν πρωτάκι γυμνασίου. Ήταν η βασίλισσα του χώρου με δύναμη, ψυχή και ενέργεια που σάρωνε όποιον ήταν εντός εμβέλειας της φωνής και του μπάσου της. Χωρίς να εκμεταλλεύεται κανένα αβανταδόρικο στοιχείο της front woman όπως το ντύσιμο, το στήσιμο, κλπ, υπήρξε μία από τις πιο δεσποτικές παρουσίες που έχω δει και αυτό είναι πραγματικά σπάνιο. Ένας άνθρωπος όμορφος, ταλαντούχος χωρίς ίχνος επιτήδευσης να σκεπάζει με το ταλέντο του ολόκληρα τετραγωνικά, να κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα.

Οι υπόλοιποι της μπάντας, ενώ ήταν απολύτως συγχρονισμένοι μουσικά, ένιωσα πως ο καθένας το ζούσε μέσα στο δικό του σύμπαν. O Thomas Fisher, πολλές φορές γυρισμένος με πλάτη στο κοινό και σκυμμένο κεφάλι, φαινόταν να συνομιλεί κανονικά με την κιθάρα ενώ ο Daniel Copeman στιγμές φοβήθηκα πως θα ανοίξει μια τρύπα στη σκηνή από την ένταση.

Η Rachel έριχνε τα μαλλιά της μπροστά στο πρόσωπο, διπλώνονταν στα δύο, το ζούσε αλλά δεν έχασε ούτε στιγμή την συγκέντρωσή της. Μέχρι να φτάσουν στη μέση περίπου του set, στο ‘Deathwaltz’, νομίζω ότι είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Τα κομμάτια έμπαιναν το ένα μέσα στο άλλο, ενώ προκαλούσαν μία πανδαισία rock και οριακά shoegaze -προς έκπληξή μου που περίμενα μια περισσότερο goth live προσέγγιση- εφέ και ήχων που μας σάρωνε τα αυτιά.

Έκλεισαν με το ‘Smashed to Pieces in the Still of the Night’ χωρίς encore και για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν το χρειαζόμουν. Άλλωστε, τι θα μπορούσε να ξεπεράσει την προηγούμενη ώρα; Πάντα τέτοια.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού.