Shearwater @ AN Club

Υπάρχουν μερικά group που πρέπει να χαλαρώσεις μετά το live τους, να πάρεις το χρόνο σου και να χωνέψεις αυτό που μόλις είδες, υπάρχουν δε ελάχιστα τα οποία μένουν πραγματικά αξέχαστα, το βλέπεις στο δικό σου χαζό χαμόγελο, αλλά και στα πρόσωπα των γύρω, που φωνάζουν, χορεύουν, χτυπιούνται απολαμβάνοντας κάτι σπάνιο. Ένα group που για λίγες στιγμές παίζοντας τόσο δυνατά και παθιασμένα που αγγίζει την τελειότητα χαρίζοντας απλόχερα στο τυχερό κοινό από κάτω στιγμές καθαρής ευτυχίας.Μία τέτοια περίπτωση group είναι και οι Shearwater, που απολάυσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο ΑΝ club. Η σύνθεση τους έχει αλλάξει, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν γιατί το επί σκηνής δέσιμο ήταν πασιφανές, όπως και τα χαμόγελα ικανοποίησης στα πρόσωπά τους και όπως χαρακτηριστικά είπε ο Jonathan Meiburg μετά το πέρας της συναυλίας που του μιλήσαμε (insert ηχητικό εφέ λιποθυμίας) “they are good guys, we’re friends” και αυτό βγήκε προς τα έξω.Μιας και είχα την τύχη να τους ξαναδώ ήξερα πως η φωνή του Jonathan είναι εκπληκτική και ήμουν σίγουρη για την καλή του απόδοση αλλά αυτό που μας παρουσίασαν το βράδυ του Σαββάτου στο ΑΝ ήταν εξωπραγματικά καλό. Ήταν λίγο μετά τις 11 όταν το συγκρότημα πήρε θέσεις στην  σκηνή και για μιάμιση περίπου ώρα μας έφτασαν αρκετές φορές σε εγκεφαλικούς οργασμούς. Το set επικεντρώθηκε, όπως είναι φυσικό, στο τελευταίο album, το εξαιρετικό Animal Joy. Έτσι, ανάμεσα σε άλλα, ακούσαμε τα ‘Animal Life’, ‘Castaways’, ‘Dread Sovereign’, ‘You as you were’, ‘Rooks’, ‘Braking the Yearlings’, το αγαπημένο μου ‘Leviathan, Bound’ ,που σταδιακά δυναμίτισαν το κοινό το οποίο ήταν ιδιαίτερα ένθερμο. Οι ίδιοι χαρακτηριστικά μας είπαν ότι ήμασταν ένα από τα καλύτερα κοινά που είχαν ποτέ, και όταν κάναμε σαν γρινιάρες ερωμένες ‘τα ίδια λέτε σε όλους’ φάνηκαν να το πιστεύουν ειλικρινά.Το live ήταν καταιγιστικό όπως μας είχαν υποσχεθεί, δυνατό και γρήγορο με αδιαμφισβήτο highlight την εξωπραγματική φωνή του Jonathan που, ειλικρινά, έκανε τα γόνατα μου να λυγίζουν. Σταδιακά, ξεδίπλωνε τον γίγαντα που κρύβει μέσα του και καθήλωσε νομίζω τον οποιοδήποτε βρισκόταν στο χώρο. Πέρα από το ταλέντο του Jonathan, αξιοσημείωτο ήταν το ερμηνευτικό πάθος όλου του group που είχε χτυπήσει κόκκινα, χαρακτηριστική η λύσσα του μπασίστα και του drummer- το λάφυρο της βραδιάς, η σπασμένη μπαγκέτα που στολίζει το γραφείο μου το αποδεικνύει άλλωστε.Έκλεισαν με το ‘These Days’ διασκευή στους R.E.M. και μας άφησαν να μαζεύουμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα του ΑΝ, τρισευτυχισμένοι.

(Φωτογραφίες / Video : Βαγγέλης Πατσιαλός)