Underground Youth + Social End Products @ Six d.o.g.s.

Όταν έβαζα το άλμπουμ των Underground Youth με τίτλο Delirium στα καλύτερα της χρονιάς πέρυσι, δεν φανταζόμουν ότι ελάχιστους μήνες αργότερα θα τους έβλεπα ζωντανά στην Αθήνα, στην πιο κατάλληλη μάλιστα στιγμή, αφού ήρθαν μ’ έναν ζεστό νέο ep στις αποσκευές τους –το εξαιρετικό Low SlowNeedle.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το στυλ της μουσικής τους, η βραδιά της Πέμπτης έδινε υποσχέσεις έντασης από τη μία μεριά και παράδοξα μυστηριακού κλίματος από την άλλη, υποσχέσεις

που σε μεγάλο βαθμό τηρήθηκαν. Και τελικά η συναυλία πράγματι μας άφησε με μια αίσθηση πλήρωσης βαθιά στην καρδιά μας… (ή περίπου έτσι, δεν είχα βέβαια το Delirium στα καλύτερα της χρονιάς μου, θα μπορούσα ίσως αν το είχα ακούσει έγκαιρα, ούτε και τους περίμενα βέβαια αλλά αυτό αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, χρησιμοποίησα πάντως αυτό το άνοιγμα πρότινος και μου άρεσε και σκέφτηκα να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ μέχρι νεοτέρας και για να διπλασιάσω επίσης με τον τρόπο αυτό το αναγνωστικό μου κοινό…).

Για να σοβαρευτώ όμως, ας ξεκινήσω από το εγχώριο σαπόρτ σχήμα που ήταν για εκείνη τη βραδιά οι Social End Products, που ήθελα πολύ να δω επειδή κάτι απροσδιόριστο μου άρεσε στο όνομά τους και που το αλάνθαστο (λέμε τώρα) ένστικτό μου επιβεβαίωνε ότι θα άξιζαν τον κόπο. Πράγματι, δέκα παρά το βράδυ ήταν ήδη επί της μικρής, ταπεινής κι ήδη αγαπημένης εξάσκυλης σκηνής και σκόρπιζαν ευγενείς ψυχεδελογκαράζ ήχους προς τέρψη του ακροατηρίου που είχε ξεκινήσει να γεμίζει το συναυλιακό χώρο. Ήταν καλοί και ιδιαίτεροι παρότι έπαιζαν ένα χιλιοπαιγμένο και πολυφορεμένο τελευταία μουσικό ύφος στη χώρα μας – για την ακρίβεια, τα μισά εγχώρια σχήματα παίζουν πάνω κάτω έτσι, λες και πέρασαν την εφηβεία τους μέσα στην ψυχεδελική παραζάλη των ‘60ς και την εξαργυρώνουν με λουλούδια στα μακριά τους μαλλιά και βλέμμα χαμένο σε οπτικά εφέ από υγρά που αλλάζουν διαρκώς χρώματα και σχήματα σαν εκείνα που προβάλλονταν πίσω από τα κεφάλια τους.

Πάντως, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι σπάνια συναντά κανείς συγκρότημα που η εμφάνισή τους είναι τόσο μακριά από τη μουσική που παίζουν (και την αισθητική που πηγαίνει χέρι χέρι μ’ αυτή). Ο βασικός τους τραγουδιστής ήταν ο ντράμερ τους (λογικό, τα υπόλοιπα παιδιά με το ζόρι μπορούν να κρατήσουν ένα επίπεδο στα δεύτερα φωνητικά τους) και συνολικά, παρά το γεγονός ότι έπαιξαν πολύ για εναρκτήριο όνομα, κοντά στη μία ώρα υπολογίζω πρόχειρα, αξίζουν όντως. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα κουαρτέτο που ευχαρίστως θα πήγαινα να δω ξανά σε μία δική του συναυλία, και πιστέψτε με, δεν μπορώ να πω κάτι ανάλογο για πολλά άλλα αντίστοιχα ελληνικά σχήματα…

Αποτέλεσαν δε μια πρώτης τάξης επιλογή για όσα ακολούθησαν. Οι Underground Youth αντλούν κι εκείνοι τον βασικό κορμό των επιρροών τους από τα ‘60ς μα είναι αρκετά έως πολύ διαφορετικοί από τους SEP. Είναι προφανές από πού πήραν το Underground του ονόματός τους, οι Velvets πρέπει να είναι οι Θεοί τους, από το ότι έχουν μια γυναίκα στα τύμπανα που παίζει όρθια ένα ταμπούρο κι ένα βαθύ μόλις, κι ένα ντέφι όταν έρθει στο