Οι Σημειώσεις Ενός Τρελού

Και τρελαίνομαι, Λέο μου, ΤΡΕ-ΛΑΙ-ΝΟ-ΜΑΙ.

Ο Αποστόλης Ψαρρός είναι ένας νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός που ξεχώρισε από τον (ήδη απίστευτα ταλαντούχο σαν σύνολο) αντρικό θίασο της περσινής «πειραγμένης» Μπερνάρντα Άλμπα της Ζωής Ξανθοπούλου, στα δυο μόλις χρόνια που έχει αποφοιτήσει από την Ανώτερη Σχολή του Εθνικού έχει (με το μπαρδόν) ξετσουτσουριαστεί στις δουλειές, ήδη χωμένος στα μπούγια του Εθνικού, σε νεανικές δράσεις και πειραματικές ομάδες (όπως στα Ι.Χ.Ν.Η.). Έχει αυτό το κάτι, το ταλεντάκι, την σπίθα στο

μάτι που ξέρειςότι σε λίγα χρόνια θα είναι talk of the town (Να θυμάστε τότε που τον πρωτακούσατε)!

Το περασμένο καλοκαίρι στα πλαίσια της Ημέρας Θεάτρου ο Αποστόλης Ψαρρός παρουσίασε στο Βρυσσάκι μια ολότελα δική του παράσταση, όπου επιμελείται την δραματουργική επεξεργασία, την σκηνοθεσία, τα φώτα, την μουσική, τα σκηνικά και κρατάει και όλους τους (στο σύνολο έναν;) ρόλους.

Η παράσταση είχε τρελό σουξέ, με τον κόσμο να κάνει ουρές στο Βρυσσάκι και το ένα ανέβασμα να γίνει μαραθώνιος τριων στη σειρά παραστάσεων και θεατές να κάθονται ως και κάτω στο πάτωμα για να παρακολουθήσουν έναν νεαρό ηθοποιό σε τρελό οίστρο και ντελίριο. Η παράσταση συνεχίστηκε για μερικές μέρες το καλοκαίρι και επέστρεψε για 8 ακόμα Δευτερότριτα αυτό το φθινόπωρο μέχρι τις 6/11.

[Ιστορικές σημειώσεις (γκλιν γκλιν): Οι «Σημειώσεις Ενός Τρελού» (original “Memoirs of a Madman”) είναι μια σχεδόν, κάπως, να-ξέρεις αυτοβιογραφική μικρή ιστορία του Λέο Τολστόυ. Ένα ημιτελές κείμενο το οποίο ο Τολστόυ ξεκίνησε να γράφει ήδη από το 1884 αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ, και το οποίο δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του, το 1912, 100 ακριβώς χρόνια πριν δηλαδή, κάνοντας το νεανικό αυτό ανέβασμα ευχάριστα τιμητικό και επετειακό.]

Ο αφηγητής περιγράφει (και αναβιώνει επί σκηνής) τα ταξίδια του στην ρωσική επαρχία σε αναζήτηση ενός «βλάκα» με κτήμα και περιουσία προς πώληση για εκμετάλλευση (τόσο του κτήματος όσο και του βλάκα), παράλληλα με τα ολοένα αυξανόμενης έντασης βασανιστικά επεισόδια του.

Οι νυχτερινοί εφιάλτες παραλληλίζουν (καθόλου διακριτικά) την κρίση που πέρασε ο ίδιος ο Τολστόυ πριν βρει καταφύγιο στην θρησκεία και αποτελούν εκφάνσεις του βασανιστικού του φόβου απέναντι στο θάνατο και των τύψεων (ή της κοχλάζουσας απελπισίας) του για τον κυνικό υλιστικό τρόπο ζωής του.

Αυτή η σταδιακή κάθοδος στην αλλοφροσύνη μεταφράζεται υπέροχα μέσα από την δραματουργική επεξεργασία του έργου. Γιατί -πιστέψτε με- όλο το θέαμα είναι πέρα για πέρα σχιζοφρενικό.

Ο Αποστόλης περνάει (ή μάλλον τσαλαπηδάει) από την δραματική προσωπική αφήγηση στους εξωπραγματικά καρτουνίστικους και αλλοπρόσαλλους κωμικούς χαρακτήρες με τσαχπινιά, χαζοχαρούμενα μικρά props (καπέλα, κουβέρτες, κεριά, χαρτιά, γκούφιδες αραδιασμένα τριγύρω στην σκηνή) και ένα μουρμουρισμένο τραγουδάκι – και επιστρέφει με αψεγάδιαστη κωμική deadpan ακρίβεια. Η εναλλαγή μπρος-πίσω είναι κάθε τι παρά ομαλή (ή σωική), σώζεται όμως από την χαριτωμενιά των διάφορων meta παρεμ