Drive to Survive: Ένα review χωρίς spoilers

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι απανταχού φίλοι της Formula 1 έχουν να περιμένουν όχι μόνο την έναρξη των δοκιμών, που σηματοδοτεί την επιστροφή στην αγωνιστική δράση, αλλά και τη νέα σεζόν του Drive to Survive.

Η σειρά ντοκιμαντέρ, παραγωγής της Box to Box

Films υπό την αιγίδα της FOM και στη σκέπη του Netflix, αποτελεί την τέλεια ευκαιρία για τον αμύητο να διεισδύσει στα ενδότερα του σπορ, με κάπως κινηματογραφικό-χολιγουντιανό τρόπο.

Ο υπογράφων το κείμενο ήταν προετοιμασμένος για μία αντίστοιχη εμπειρία και στη φετινή, τρίτη σεζόν του docuseries, ωστόσο μετά χαράς μπορώ να δηλώσω ότι αυτό δεν ισχύει πλέον – τουλάχιστον όχι στον βαθμό που ίσχυε στις πρώτες δύο χρονιές.

Και στα δέκα επεισόδια του κύκλου, γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια για εμβάθυνση στα του σπορ, ακόμα και σε τεχνικό επίπεδο.

Αυτό έλειπε, αν θέλετε, από τις πρώτες δύο σεζόν: η προσπάθεια προσέλκυσης και του hardcore fan, που έψαχνε το ενδιαφέρον στην επιδερμική παρουσίαση των τεκταινομένων του σπορ και της φθηνής -σε πολλές των περιπτώσεων- δραματοποίησης όσων εκτυλίσσονταν στην πίστα.

Κάτι τέτοιο αποφεύγεται μάλλον συνειδητά τώρα (αλλά όχι και απόλυτα, βλ. παρακάτω), αφού σε αρκετά επεισόδια ο αμύητος θεατής θα διδαχτεί κάτι χρήσιμο για το άθλημα, και ο μυημένος θα δείξει προς την οθόνη όπως ο Leonardo di Caprio στον «Λύκο της Wall Street», ως Jordan Belfort, γεμάτος ενθουσιασμό που η αγαπημένη του στιγμή ή ένα τρομερό team radio «έπαιξε» όπως έπρεπε στο επεισόδιο.

Στα αρνητικά…

Μετά από τρεις σεζόν, ήρθε η ώρα να γίνει σαφές -από εμάς, γιατί η F1 δεν πρόκειται να το παραδεχτεί- πως το DTS δεν είναι, ούτε προσπαθεί να γίνει, ντοκιμαντέρ. Ακόμα και χωρίς την υπέρμετρη δραματοποίηση και την υπερβολή, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που επισημαίνονται και χαίρουν περισσότερης προσοχής από όση θα τους άρμοζε, εις βάρος άλλων, πιο σημαντικών στιγμών ή ορόσημων μέσα στη χρονιά.

Τούτη η πρακτική από μόνη της αναιρεί την όλη λογική της απτής καταγραφής γεγονότων – ιδίως όταν γίνεται συρραφή στιγμών με μοναδικό στόχο να κατασκευαστεί από το μηδέν ένα ελκυστικό storyline (ή arc, αν προτιμάτε), παρά να παρουσιαστεί η πραγματική αλληλουχία των συμβάντων.

Επειδή το παρόν κείμενο επιχειρεί -και θέλει να πετύχει- να αποφύγει τα spoilers, θα αποφευχθεί η αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Είναι, όμως, αρκετές οι περιπτώσεις που ένα σημαντικό συμβάν μέσα στην πίστα παραμερίστηκε για χάρη ενός ήσσονος βαρύτητας γεγονότος.

Για τον αμύητο θεατή, ενδεχομένως μία τέτοια προσέγγιση από τη μεριά της Box to Box Films να είναι ως και παραπλανητική, αφού δεν λαμβάνει την πληροφορία όπως θα έπρεπε, στην αληθινή της μορφή, αλλά δραματοποιημένη, και σε σημεία σχεδόν... μυθοπλαστική.

Κατανοητός ο λόγος: η Liberty Media χρησιμοποιεί το Drive to Survive ως όχημα για την προσέλκυση νέων θεατών, ειδικά στις νεαρές ηλικίες (που είναι πολύ πιο πιθανό να στηθούν κάθε δεύτερη Κυριακή στην τηλεόραση αν υπάρχει και ολίγον τι drama). Ωστόσο, όταν αυτός ο νέος (και νεαρός) fan δει τους αγώνες και πόσο βαρετοί μπορούν να γίνουν, και πόσο τεχνικά μπορεί να είναι τα θέματα τα οποία μονοπωλούν την επικαιρότητα του σπορ, θα χάσει κάθε ενδιαφέρον.

Σε αυτό το σημείο, είναι φρόνιμο να αναφερθεί και η παντελής έλλειψη ενός ή και περισσότερων δημοσιογράφων του έντυπου Τύπου από την παραγωγή ή τις κάμερες. Το DTS είναι τηλεοπτικό προϊόν, και ως τέτοιο δεν έχει το εύρος να καταπιαστεί με τα σοβαρά stories που εξέδωσαν εξέχοντες συνάδελφοι στο εξωτερικό, μέσα στην πιο δύσκολη χρονιά της ιστορίας του σπορ. Λυπηρό, αν μας επιτρέπετε.

Στο τέλος, η τρίτη σεζόν του Drive to Survive αποτελεί ένα ευχάριστο 7ωρο για τον μυημένο, ίσως κάτι το συναρπαστικό (αν και πέρα ως πέρα επίπλαστο) για τον αμύητο, αλλά σίγουρα είναι καλογυρισμένο, με άρτια παραγωγή και σκηνοθεσία, ορθά αφηγημηματικά οχήματα και έξυπνες τακτικές για την συνεχή καθήλωση του θεατή μπροστά από την οθόνη - παρά τις εκπτώσεις που πρέπει να γίνουν στην αλήθεια.

]]>