Destroy All Humans! - Review

We (do not) come in peace!

Από την αρχική κυκλοφορία του Destroy All Humans, πίσω στο μακρινό πλέον 2005, το concept ενός τίτλου που σου δίνει τον έλεγχο ενός εξωγήινου επισκέπτη που καταφθάνει στη Γη με εχθρικές διαθέσεις, φάνταζε στα μάτια του γράφοντα σαν κάτι αξιοπερίεργο και ελκυστικό. Η ευκαιρία ενασχόλησης με τον αρχικό τίτλο, λόγω του νεαρού της ηλικίας και της περιορισμένης οικονομικής ελευθερίας που την συνόδευε, δεν ήρθε ποτέ, και το Destroy All Humans πέρασε στο ασυνείδητο σαν μια ευσεβή παιδική επιθυμία, απομεινάρι μιας παλαιότερης, αθωότερης gaming ηλικίας.

Συνεπώς,

όταν πριν μερικές εβδομάδες ο κωδικός για το review για την επανέκδοση του τίτλου της THQ έφτασε στα χέρια του υπογράφοντος, μια παράξενη αίσθηση νοσταλγίας αναμειγμένη με περιέργεια τον κατέκλυσε. Σαν να βρίσκει κανείς, χαζεύοντας σε μια παλιά αγορά, εκείνο το κόμικ που πάντα ήθελε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Δυστυχώς, όμως, τουλάχιστον στην περίπτωση της επανέκδοσης του Destroy All Humans, το παρελθόν και η ρομαντική του όψη δεν αρκούν για να του δώσουν το κάτι παραπάνω.

Ας ξεκινήσουμε όμως με σωστή βάση. Το Destroy All Humans! του 2020 πρόκειται για επανέκδοση του αρχικού πονήματος της Pandemic Studios, ανασχεδιασμένο και προσαρμοσμένο στα σύγχρονα δεδομένα από την Black Forest Games, με publishing από την THQ Nordic. Είναι ένα παιχνίδι τύπου "open-world/ action adventure", με πρωταγωνιστή τον εξωγήινο Crypto Sporidium, ο οποίος φτάνει με το διαστημόπλοιό του στη Γη για να αναζητήσει τον χαμένο αδελφό/ κλώνο του, που έδωσε τελευταίο σημείο ζωής όταν προσεδαφίστηκε στην αμερικανική ήπειρο και πιο συγκεκριμένα στην έρημο της Νεβάδα. Κάπου εκεί το σενάριο σταματάει να έχει και πραγματική σημασία, καθώς η πλοκή κυμαίνεται σε ιδιαιτέρως ρηχά επίπεδα και λειτουργεί κυρίως σαν καμβάς για σατιρικούς διαλόγους και πολιτικά καυστικά σχόλια, διακωμωδώντας την οπισθοδρομική αμερικανική κοινωνία της εποχής (δεκαετία 1950-1960).

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του Destroy All Humans! ίσως και να είναι αυτό ακριβώς. Η υπέρμετρη διάθεσή του για καταγγελτικό χιούμορ και (αυτό-) σαρκασμό. Το να υιοθετεί ένα παιχνίδι χαρακτήρα παρωδίας δεν είναι κάτι αυτούσια κακό, ούτε κάτι που εξ ορισμού δεν μπορεί να λειτουργήσει. Θα ήταν άδικο κανείς να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, έχοντας παίξει και ευχαριστηθεί ένα οποιοδήποτε GTA. To πραγματικό πρόβλημα με το Destroy All Humas! εντοπίζεται στο πόσο άκομψα προσπαθεί να δώσει το χιούμορ αυτό, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.

Πέραν των χοντροκομμένων και άβολων διαλόγων, με τα προφανή και εύκολα υπονοούμενα για το πολιτικό σύστημα της Αμερικής, τη διαφθορά και τις κοινωνικές παθογένειες, η διάθεση κοροϊδίας διαφαίνεται ακόμα και στο σχεδιαστικό κομμάτι, με την αισθητική του τίτλου να γίνεται... “υπερβολικά υπερβολική” ακόμα και στις απεικονίσεις των πιο βασικών αντικειμένων και χαρακτηριστικών μέσα στον κόσμο του. Ο φόρος τιμής που προσπαθεί ο τίτλος να αποδώσει στις ψυχροπολεμικές cult alien-invasion movies, μπερδεύεται και μπερδεύει, χαμένος κάπου ανάμεσα στην υπερβολική (βλαχο-) μπαρόκ αρχιτεκτονική του αμερικανικού Νότου και στους Rednecks NPCs, με τα τεράστια αστραφτερά δόντια και τις καλογυαλισμένες Cadillacs με τις τεράστιες ζάντες.

Στο σύνολο της, η Αμερική του Destroy All Humans! είναι μια έξυπνη καυστική καρτ ποστάλ της Ψυχροπολεμικής, σωβινιστικής εμμονής που την χαρακτήριζε τότε. Απλά, κάπου μέσα στην όλη εσκεμμένη υπερβολή της, η αισθητική του τίτλου κουράζει και χαλάει το τελικό αποτέλεσμα. Με πιο απλά λόγια, το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα μπλέκεται τόσο με τα πίτουρα, ώστε να μην μπορεί να αποφύγει να γίνει και το ίδιο τροφή για κότες. Ωστόσο για να μην αδικηθεί ο τίτλος, πρέπει να αναφερθεί ότι ο οπτικός του τομέας είναι πραγματικά καλοσχεδιασμένος, η χρωματική του παλέτα είναι έντονη, λαμπερή και πλούσια και η δουλειά που έχει γίνει στο remake έχει καταφέρει πράγματι να αποδώσει στο παιχνίδι μια αίσθηση next-gen -ειδικά στο κομμάτι της απεικόνισης του βασικού χαρακτήρα μας.

Στα του gameplay, τα πράγματα ξεκινούν αρκετά αισιόδοξα. Είναι εξ αρχής έκδηλη η διάθεση του παιχνιδιού να κινηθεί σε διασκεδαστικούς και ανάλαφρους τόνους, αποφεύγοντας τον υψηλό δείκτη δυσκολίας. Για την ακρίβεια, το Destroy All Humans! ανήκει στην κατηγορία τίτλων που περισσότερο τους νοιάζει να δώσουν στον παίκτη μια παιδική χαρά, με έναν παντοδύναμο χαρακτήρα για να “παίξει”, κυνηγώντας τους συνδυασμούς και τα διάφορα combos, παρά να προσφέρουν κάποιο σοφιστικέ τρόπο προσέγγισης της μάχης ή ένα υψηλό επίπεδο πρόκλησης. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι στερείται κλιμάκωσης σε δυσκολία όσο προχωρά κανείς σε αυτό.

Ο Crypto έχει στη διάθεσή του μια πληθώρα κινήσεων και επιθέσεων, είτε μέσω του οπλοστασίου του είτε χάρη των ειδικών “ικανοτήτων” του, όπως η τηλεπάθεια και η τηλεκίνηση. Η κίνηση του χαρακτήρα είναι απολαυστικότατη, με τα textures να ακολουθούν πλήρως τις εντολές του παίκτη και να αποδίδουν στην οθόνη μια διασκεδαστικότατη εμπειρία, επιτρέποντας εύκολη αντίληψη των περιβαλλόντων και άνετη εποπτεία της μάχης, η οποία παρά τον μεγάλο αριθμό εχθρών που πολλές φορές αντιμετωπίζει κανείς, παράλληλα αποφεύγει να γίνεται κουραστική και χαοτική. Ο Crypto είναι ιδιαίτερα ευέλικτος, η κάμερα τον ακολουθεί αυστηρά και οι διαθέσιμες επιθέσεις του είναι έξυπνα μελετημένες ώστε να συνδυάζονται μεταξύ τους.

Το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει να δίνει μια, ηδονική για το μάτι, χορογραφία, με τον χαρακτήρα μας να ελίσσεται και να πετά με το jetpack του ανάμεσα σε εχθρικά πυρά, προκαλώντας ένα χαμό από εκρήξεις, θανάτους και καταστροφή στο πέρασμά του. Στα ίδια επίπεδα διασκέδασης κινείται και η μάχη με τον ιπτάμενο δίσκο μας, η οποία, αν και λιγότερη σε αναλογία με την επίγεια, είναι εξίσου γρήγορη και φρενήρης. Οι ικανότητες του Crypto και του διαθέσιμου οπλοστασίου του αναβαθμίζονται καθ’ ολη τη διάρκεια του παιχνιδιού με πόντους που μαζεύει ο παίκτης από main και side quests και εισάγονται πραγματικά οργανικά στη ροή του παιχνιδιού, αποφεύγοντας να κάνουν τον χαρακτήρα μας overpowered και το gameplay unbalanced. Ακόμα, προσφέρονται και ορισμένα collectibles, τα οποία ωστόσο μοιάζουν να βρίσκονται εκεί μόνο για το τυπικό της υπόθεσης.

Στη δομή του τίτλου έχουμε δύο διαφορετικού τύπου αποστολές Πρώτα έχουμε τις βασικές αποστολές, οι οποίες προχωρούν τη ροή της ιστορίας και έχουν γραμμικό χαρακτήρα, δίνοντας ένα-ένα τα objectives που πρέπει να ολοκληρωθούν. Στη συνέχεια έχουμε τις παράπλευρες αποστολές, οι οποίες αποκτούν πιο open-world χαρακτήρα, παρέχοντας ανοιχτά levels, από τα οποία έχουμε ήδη περάσει, και διαφόρων ειδών objectives μέσα σε αυτά που επιβραβεύουν τον παίκτη που θα τα ολοκληρώσει με extra XP. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα του τίτλου. Η επανάληψη των αποστολών του παιχνιδιού, τόσο σε side όσο και σε main quests, το καθιστά ώρες ώρες απελπιστικά βαρετό παρά την -έτσι και αλλιώς- μικρή του διάρκεια.

Τα πράγματα που θα κληθεί ο παίκτης να κάνει στο Destroy All Humans! περιορίζονται και ανακυκλώνονται στα εξής τρία: κατέστρεψε Χ στόχους σε μια πόλη (π.χ. Κατάστρεψε τόσα σπίτια με το διαστημόπλοιό σου, σκότωσε τόσους στρατιώτες κ.ο.κ.), διείσδυσε στο τάδε μέρος χωρίς να γίνεις αντιληπτός (χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του Crypto να παίρνει όποια μορφή ανθρώπου θέλει) και προστάτευσε τον Y στόχο μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Η μόνη διαφορά μεταξύ main και side quests είναι ότι τα πρώτα προσπαθούν να δώσουν μια δικαιολογία -βάσει σεναρίου- στο γιατί πρέπει ο παίκτης να ασχοληθεί μαζί τους, και στο ότι προσπαθούν κάπως να μασκαρέψουν την πανομοιότυπη στην ουσία διαδικασία ολοκλήρωσής τους με διάφορα τεχνάσματα διαφορετικών settings και συνθηκών. Τσάμπα κόπος στην ουσία, καθώς όσο καλοπροαίρετα και να το δει κανείς, δεν ξεφορτώνεται με τίποτα την ναρκοληπτική αίσθηση βαρεμάρας που σίγουρα θα αποκτήσει, πετώντας από σημείο σε σημείο και καταστρέφοντας αυτοκίνητα για εκατοστή φορά μέσα στον τίτλο.

Εν κατακλείδι, το Destroy All Humans! είναι στο σύνολο του ένα εμπνευσμένο παιχνίδι, με ενδιαφέρον, σχεδόν μοναδικό concept, με μια ιδιαίτερη αισθητική και ένα ξεχωριστό ύφος, το οποίο παρά τις αστοχίες του αξίζει σίγουρα μια ματιά. Παράλληλα, προσφέρει ορισμένες ώρες αγνής και πρωτότυπης διασκέδασης, με στιγμές πραγματικά δουλεμένου και μεστού gameplay. Αν κάποιος θεωρεί εαυτόν λάτρη του cult και της θεματολογίας του τίτλου, καλό θα ήταν να κάνει μια στάση. Πόσο μάλλον αν καταφέρει να ξεπεράσει και μερικά παιδαριώδη λάθη της ομάδας στο σχεδιασμό και στην ποικιλία -τότε μιλάμε για μια σίγουρη αγορά.

To Destroy All Humans! κυκλοφορεί για PC, PS4 και Xbox One από τις 28 Ιουλίου του 2020. To review βασίστηκε στην έκδοση για PC, με review code που λάβαμε απευθείας από τον εκδότη.