GO Talks: “Η gaming πόλη που θα ήθελα να ζήσω”

Πάμε γι’ άλλες πολιτείες…

Τι ακριβώς προσφέρει το gaming; “Διασκέδαση”, “γέλιο”, “χρόνο με την οικογένεια ή την παρέα”, “ανταγωνισμό”. Όλα τα παραπάνω που μπορεί να σκεφτεί και να αναφέρει κάποιος είναι σωστά, και ενδεχομένως άλλα τόσα να μπορεί να πει κάποιος σε ό,τι αφορά την προσφορά του gaming. O υπογράφων αυτού του τμήματος από το νέο μας GO Talks, όμως, ως σημαντικότερη προσφορά του gaming θεωρεί το “ταξίδι”, τη δυνατότητα

Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, συντάκτες του GameOver καταγράφουν τις αγαπημένες πόλεις και κόσμους, που, έχοντας επισκεφθεί μέσα από τα παιχνίδια, θα ήθελαν να ζήσουν, να βρεθούν εκεί στα αλήθεια, να περπατήσουν τους δρόμους τους, να μιλήσουν με τους πολίτες τους, να ζήσουν εκεί τα χρόνια της… σύνταξής τους.

Αν και για για τον υπογράφοντα το διάμερισμα του Commander Shepard στο σύστημα Intai’sei θα αρκούσε για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, σίγουρα λίγα χρόνια στην πανέμορφη Citadel, μια βόλτα στα σκοτεινά σοκάκια της, στα πολύβουα bar και στις μεγάλες πλατείες της, η επαφή με δεκάδες ξένους πολιτισμούς, οι περιπέτειες και τα μυστικά αιώνων, θα ήταν ιδανικά στοιχεία για μια επίσκεψη σε αυτό το χωνευτήρι λαών.

Ας δούμε τι έχουν να πουν τα παιδιά της ομάδας ενώ, όπως πάντα, θέλουμε να γράψετε στα σχόλια τις δικές σας επιλογές για gaming πόλεις και κόσμους που θα θέλατε να επισκεφθείτε στην πραγματική ζωή.

Γιώργος Καλλίφας

Στα τόσα χρόνια ενασχόλησής μας με το αγαπημένο μας χόμπι, έχουμε καταφέρει να επισκεφτούμε πολλούς τόπους και μέρη (φανταστικά και μη) σε ολόκληρο τον κόσμο και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Από τις αρχαίες πόλεις της Αιγύπτου και της Ελλάδας, και το βιομηχανικό Λονδίνο με τους τίτλους της σειράς Assassin’s Creed μέχρι μακρινούς πλανήτες και γαλαξίες με τους τίτλους των Mass Effect.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι με ξέρουν θα πίστευαν ότι θα έγραφα για κάποια πόλη από την πιο αγαπημένη video game σειρά μου, αλλά όχι, θα γράψω για μια φανταστική, η οποία θα μπορούσε να αποτελεί και μια πραγματική πόλη, αναφέρομαι στην Gotham City. Η Gotham, έχοντας το προνόμιο να είναι η πόλη που κινείται και δρα ο Άνθρωπος-Νυχτερίδα, έχει αναπαρασταθεί σε μια σειρά από υπέροχα παιχνίδια, όπως τα δύο Injustice και το Lego Batman 2: DC Super Heroes, όπου προσφέρεται μια τεράστια Lego Gotham City προς εξερεύνηση. Αλλά η πιο “εντυπωσιακή” Gotham City στα video games είναι σαφώς αυτή που προσφέρεται μέσα από την σειρά Arkham.

Στο Batman: Arkham City μάς δίνεται η δυνατότητα να εξερευνήσουμε ένα τμήμα της Gotham City που έχει χαρακτηριστεί ως “Arkham City”, μια παιδική χαρά για τους ψυχικά τρελούς. Μετά είχαμε το Batman: Arkham Origins, το οποίο λάμβανε χώρα σε ένα μεγαλύτερο τμήμα της Gotham City, η χαρά για όσους αγαπούν την εξερεύνηση. Ωστόσο, η καλύτερη αναπαράσταση της Gotham City στη σειρά Arkham ήταν αυτή του Batman: Arkham Knight. Μπορεί ο τίτλος να μην ήταν και ο καλύτερος της σειράς, αλλά το κομμάτι της Gotham City που είχε καταφέρει να δημιουργήσει η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου ήταν πραγματικά εκπληκτική.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Gotham City του Arkham Knight θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πραγματικά ένα “τεράστιο μήνυμα αγάπης” για τον Batman και μια καταπληκτική παιδική χαρά για εξερεύνηση ως ο ένας και μοναδικός Batman, αφού για την δημιουργία του, έχουν ληφθει αρκετές επιρροές από τα πολυάριθμα comics και ταινίες του Σκοτεινού Ιππότη.

Revachol, η πρωτεύουσα του κόσμου που απέτυχε.

Είναι πολλά αυτά που είδα και έζησα στην περιήγησή μου στο αλλοτινό στολίδι του μελλοντικού ενωμένου κόσμου του Disco Elysium, πολλά αυτά που άκουσα και παρατήρησα περιπλανώμενος στις, κατεχόμενες από διαφορετικές δυνάμεις, ζώνες της πόλης, που θα αποτελούσε τον πιο καθαρό και συνάμα σκοτεινό καθρέφτη των επιπτώσεων της αποτυχημένης παγκόσμιας επανάστασης. Δεν ήταν η υπέροχη αισθητική του σχεδιασμού των περιβαλλόντων που παρέδωσε o Aleksander Rostov και η ZA/UM στο αριστουργηματικό detective-rpg τους, μέσα από τα -σχεδιασμένα στο χέρι- abstract watercolor σχέδια τους και την γεμάτη υγρασία ξεφτισμένη χρωματική παλέτα τους.

Δεν ήταν ο ουσιαστικά καθολικός επαναπροσδιορισμός της έννοιας “cyberpunk”, παρουσιάζοντας μεν ένα δυστοπικό, αποτυχημένο μέλλον με παγκόσμιο διπλωματικό χάος και τεράστιες ταξικές ανισότητες αλλά με σαφώς πιο πεσιμιστική και ταπεινή άποψη πέρι τεχνολογικής εξέλιξης. Ούτε οι πολυάριθμες, φανερές και μη, αναφορές σε σειρές, λογοτεχνία και φιλοσοφικά ρεύματα που ξεχείλιζαν από κάθε μικρή λεπτομέρεια του πολυεπίπεδου κόσμου του τίτλου.

Δεν ήταν η μίξη νεο-ρετρό τεχνολογίας με παλιομοδίτικες στυλιστικές επιλογές σχεδιασμού κτιρίων και εσωτερικών χώρων, ούτε η εμπνευσμένη, καλαίσθητη παρουσίαση της παρακμής τους, που απεικόνιζε τόσο οργανικά τη βαθιά σήψη της πόλης και του κόσμου του τίτλου. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής στην πόλη της Revachol, που την καθιστά τον πρώτο σε προτίμηση (φανταστικό) προορισμό, είναι οι ίδιοι οι κάτοικοί της.

Αλλόκοτοι, ημίτρελοι πολυεπίπεδοι χαρακτήρες που συναντούσες σε κάθε γωνιά της, έτοιμοι να φανερώσουν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ της σχιζοειδούς πραγματικότητας που παίκτης και ήρωας ζουν και παλεύουν να κατανοήσουν, μέσα από λίγες (ή πολλές) γραμμές διαλόγου. Σε μια τέτοια πόλη, μόνο και μόνο για τον παραπάνω λόγο, θα άξιζε να κάτσει κανείς στη μπάρα μιας καφετέριας ενός φτηνού μοτέλ στην Martinaise, και υπό τις disco μελωδίες της να πιει ένα ποτό, συζητώντας με αυτόν τον (αναμφίβολα) παράξενο άντρα που η μοίρα θα φέρει να κάτσει δίπλα του.

Κάποια στιγμή στην τριλογία Back to the Future, o Doc Brown αποκαλύπτει ότι η αγαπημένη του εποχή είναι αυτή της Άγριας Δύσης. Συμφωνούμε με τον συμπαθή Doc και έτσι για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου, διαλέξαμε το Armadillo του Red Dead Redemption. Το σοκ που ένοιωσε ο γράφων όταν βίωσε το αριστούργημα της Rockstar δεν περιγράφεται, με την Άγρια Δύση να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του και ξαφνικά το σαλόνι του να φαντάζει γεμάτο σκόνη, ζέστη και μυρωδιά αλόγου.

Το Armadillo ήταν η πρώτη πόλη στο διάβα της ιστορίας του John Marston και ήταν πραγματικά απόλαυση και μόνο να περπατάς ανάμεσα στα ξύλινα κτίρια, να μπαίνεις μέσα στο σαλούν και να κάθεσαι για να πιείς ένα ποτήρι ουίσκι ή για ένα παιχνίδι πόκερ. Θα θέλαμε να μπορούσαμε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι και να βλέπαμε τον ήλιο να δύει στα λιβάδια της Αμερικάνικης επικράτειας, σκαλίζοντας ίσως ένα ξύλο με το πιστό μας μαχαίρι ή να κάναμε ιππασία με το αγαπημένο μας άλογο στα περίχωρα, προτού καταλήξουμε διψασμένοι και κουρασμένοι και πάλι στο σαλούν της πόλης…

Gaming κόσμοι υπάρχουν πολλοί, αυτοί όμως που σου μεταδίδουν τέτοια αληθοφάνεια, τέτοια νοσταλγία και τελικά τέτοιο συναίσθημα πολύ πιο λίγοι (ο γράφων μετά το RDR το ένοιωσε πάλι στο sequel RDR 2 και στο Breath of the Wild). Η Rockstar με το Red Dead Redemption έκανε ένα όνειρό μας πραγματικότητα (έστω και σε ψηφιακή μορφή) και έτσι το Armadillo έπιασε την πρώτη θέση στον κατάλογο με τις gaming πόλεις που θα θέλαμε να επισκεφτούμε.

Αρκετά επίκαιρο θέμα προς συζήτηση, ειδικά αν σκεφτούμε πως πέφτει κοντά σε μια μεγάλη κυκλοφορία παιχνιδιού. Σε αυτό το παιχνίδι, θέλοντας και μη, οι παίκτες θα επισκεφθούν μια πόλη με πιο…σκοτεινά μοτίβα, ένα πιο «νυχτερινό» υπόβαθρο. Ελέω της κυκλοφορίας αυτής, αρκετοί θα ήθελαν ίσως να σουρτουκέψουν σε κάποιο ήσυχο δρομάκι, ακόμα και να παραφυλάξουν σε κάποια κρυμμένη, σκοτεινή γωνιά. Προσωπικά όμως, και λόγω ενός «εορταστικού» κλίματος εκεί έξω…ε, θα ήθελα κάτι πιο φωτεινό, κάτι πιο γιορτινό. Και μόνο μια πόλη είναι αυτή που πληροί τα κριτήρια ενός τέτοιου ταξιδιού – η Lumiose City.

Ναι, μιλάω για την κεντρική πόλη της περιοχής Kalos των Pokemon X & Y. Ναι, η Lumiose City είναι μια πόλη που βασίζεται (γιατί, άραγε;) στο Παρίσι. Το Παρίσι, όμως, είναι μια πόλη που έχω επισκεφθεί τόσο στην πραγματικότητα, όσο και μέσα από την οπτική ενός αγαπημένου μου παιχνιδιού (Assassin’s Creed: Unity). Επομένως, θα ήθελα να γνωρίσω από κοντά την πόλη με τον Πρισματικό Πύργο (Prism Tower) που δίνει φως και ζωή σε ολόκληρη την πόλη. Να χρησιμοποιήσω την υπηρεσία Gogoat Shuttle και να περιδιαβώ την πόλη από άκρη σε άκρη.

Μπορεί να φαντάζει βουκολικά εξωπραγματικό να βλέπει κανείς έναν τύπο να καβαλά και να πιάνεται από τα κέρατα μιας υπερμεγέθους κατσίκας, αλλά είναι μια θυσία για το immersion που είμαι πρόθυμος να κάνω. Σειρά έχει το να βγάλω φωτογραφίες στο κανάλι που διαπερνά την πόλη, αποτυπώνοντας το λαμπύρισμα του ήλιου πάνω στα κρυστάλλινα νερά, αλλά και το έντρομο βλέμμα ενός Froakie που βουτά για να κρυφτεί.

Να σεργιανίσω στα πλακόστρωτα boulevards και να θαυμάσω τα όμορφα, καλοδιατηρημένα κτίρια της πόλης που φέρνουν αέρα μιας belle epoque καθώς ακούω το ομώνυμο soundtrack της πόλης. Να πιώ έναν café au lait με Moomoo Milk παρατηρώντας τους κατοίκους της πόλης (ανθρώπους και Pokémon) να ζουν την καθημερινότητά τους. Και οπωσδήποτε να βρω χρόνο για μια επίσκεψη στο Lumiose Museum, για να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για την πόλη, αλλά και για την ιστορία της Kalos.

Υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει κανείς στην Lumiose, αν και η κλίμακα της πόλης όπως απεικονίζεται στα παιχνίδια ωχριά μπροστά σε αυτό που θα μπορούσε να είναι. Ποιος, όμως, μας εμποδίζει να πλάσουμε με τη φαντασία μας την πόλη και να την κάνουμε όσο μεγάλη θέλουμε; Τα 15 λεπτά εξερεύνησης μπορούν να γίνουν με ευκολία 15 μέρες, και ένα από τα πιο όμορφα και φωτεινά μέρη του κόσμου των Pokémon είναι, έτσι, έτοιμο – και μας περιμένει για εξερεύνηση.

Για να διαλέξω και να τεκμηριώσω την επιλογή μου, θα πρέπει πρωτίστως να τονιστεί, ότι το θέμα που έπεσε στο τραπέζι, ήταν το “ποια gaming πόλη θα θέλατε να επισκεφτείτε”. Η λέξη που θα πρέπει να σταθούμε λοιπόν, δεν είναι ούτε το gaming, ούτε η πόλη, αλλά το “επισκεφτείτε”. Γιατί δεν μιλάμε για το ποια πόλη ήταν η πιο απολαυστική από gaming άποψη, ούτε ποια ήταν η πιο όμορφα σχεδιασμένη. Μιλάμε για επίσκεψη. Να πάω εκεί δηλαδή και να περιηγηθώ. Τουλάχιστον εγώ, έτσι το αντιλαμβάνομαι. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία λοιπόν, αυτές οι πόλεις, είναι κάθε άλλο παρά φιλόξενες. Συνήθως βρίθουν από κινδύνους και κάθε λογής πλάσματα που δεν θέλουν τίποτα λιγότερο από το να με εξολοθρεύσουν. Αν προσέγγιζα το θέμα με καθαρά gaming όρους, η επιλογή θα ήταν ξεκάθαρα η Rapture.

Καμία άλλη πόλη δεν έχει κλέψει την παράσταση σε βαθμό που το έκανε το υποθαλάσσιο σύμπαν του Bioshock, αλλά είπαμε, θέλουμε να κάνουμε επίσκεψη. Τουριστική. Δεν ξέρω για εσάς, άλλα εγώ στις διακοπές μου, δεν έχω καμία διάθεση να με κυνηγούν μανιασμένοι splicers. Ακόμα και στην ακμάζουσα εποχή της Rapture που θα μπορούσε να αντιπροτείνει κάποιος, πριν τα πάντα πάρουν την κάτω βόλτα, δεν θα ήθελα να πάω. Άκρως ελιτίστικο και χαοτικά ταξικό το σύστημα λειτουργείας για να κερδίσει την καρδιά μου.

Υπάρχει ένα είδος λοιπόν, που ξεχνάμε συχνά-πυκνά τα τελευταία χρόνια, στο οποίο οι επισκέψεις μας δεν ήταν πάντα αφιλόξενες. Που κάθε “πίστα” ήταν από μόνη της ένα ταξίδι, και κάθε νέο κάθε μέρος μια εμπειρία. Που δεν σε πυροβολούσαν τα πάντα όταν εμφανιζόσουν, και δεν άφηνες σορούς με πτώματα πίσω σου όταν αποχωρούσες. Και αυτά είναι τα adventure. Παιχνίδια που μέρος της εμπειρίας τους, ήταν το ταξιδιάρικο συναίσθημα που απέπνεαν. Και αυτές οι πόλεις που επισκεπτόσουν, δεν ήταν καν πόλεις, λίγες σχεδόν στατικές εικόνες ήταν. Ήταν όμως υπέροχα σχεδιασμένες στο χέρι (πολλές από αυτές), και η ατμόσφαιρά τους, μαζί με τις ώρες που περνούσες στην κάθε μία, για να συνεχίσεις το ταξίδι σου, καθώς και οι χαρακτήρες τους, σε έδεναν απίστευτα με αυτές.

Στιγμιαία, και με άκρως τουριστική διάθεση, τα μαγευτικά Καραϊβικά νησιά του Monkey Island μου έκλεισαν το μάτι, αλλά η καρδιά μου ήταν – και απ’ ό,τι φαίνεται θα είναι για πάντα- στο Παρίσι του Broken Sword. Παρότι δεν είναι το μόνο μέρος που στο βγάζει αυτό, καθώς όλα τα παιχνίδια της σειράς πλημμυρίζουν από αντίστοιχα, είναι το πρώτο που συναντάς, και ίσως και το πιο μαγευτικό. Ένα ειδυλλιακό και ήρεμο καφέ, σε μια τυχαία συνοικία του Παρισιού, μέσα στην ησυχία του μεσημεριού και τους απαλούς ήχους των πουλιών. Πράγματα όπως το ότι μετά ακολούθησε μια βόμβα, ή το ότι έχω πάει και στο πραγματικό Παρίσι, κρίνονται ως ασήμαντα. Εγώ στο Παρίσι του Broken Sword θέλω να πάω.

Κάποιες λέξεις υποσυνείδητα ακολουθούν κάποιες άλλες. Μακαρόνια – Κιμάς. Κρύα – Μπύρα. Ούζο – γαύρος μαρινάτος. Πρωτάθλημα – Ολυμπιακός. Gaming πόλη – Rapture.
Ίσως λοιπόν να έγραφα για την Rapture. Αντικρίζοντας τον μοναχικό φάρο, λουσμένο στο σεληνόφως, θα ήξερα ότι το μόνο που θα μου έλειπε από τον πάνω κόσμο, θα ήταν το φεγγάρι. Η κατάβαση με την βαθυσφαίρα θα με είχε κάνει πιστό στρατιώτη του οραματιστή Andrew Ryan.

Θα βγαίναμε με το έτερον ήμισυ από θεατρική παράσταση του Sander Cohen και θα προσποιούμασταν ότι καταλάβαμε τι είδαμε: «Ναι ναι, και εγώ το έπιασα το πολιτικό του σχόλιο, ειδικά εκεί με τα κουνελάκια». Θα μοιραζόμασταν ένα μπουκάλι κρασιού Arcadian Merlot, και θα άναβα με τα δάχτυλα ένα τσιγάρο χαζεύοντας τον φωτισμένο βυθό, ακούγοντας τα μακρινά γαλήνια βουητά των φαλαινών, και ένα ραδιάκι που παίζει το μελαγχολικό βιολί του Beyond the Sea. Σε ένα ιδανικό – και παράλληλο – σύμπαν, ίσως έγραφα και για την Columbia, αν ποτέ είχε αναπτυχθεί σωστά, και το Infinite δεν ήταν απλά ένας γοητευτικός αχταρμάς.

Ή για την Citadel, το Bright Falls, και τον αμπελώνα στο Beauclair, κι ας μην με φαντάστηκα ποτέ σε παραμύθι. Ή και Deus Ex, απλά και μόνο για να βουλιάξω στο μοναχικό δωμάτιο σαν άλλος Adam Jensen με ένα πούρο, και τα φώτα της απάνθρωπης, ανήθικης πόλης να διαπερνούν τα στόρια, τους καπνούς, την ψυχή (ό,τι απέμεινε). Αλλά δεν χρειάζεται πάντα στη ζωή να έχεις κάτι ψαγμένο να πεις. Los Santos από το San Andreas κύριοι και δεσποινίδες. Γιατί από το San Andreas και όχι από το GTA V; Καταρχάς, γιατί έτσι. Κατά δεύτερον, γιατί η νοσταλγία είναι δύναμη πιο ισχυρή και από τη βαρύτητα, πιο απρόβλεπτη από τυφώνα. Μια μυρωδιά, μια εικόνα, μια μελωδία, και σε πιάνει απαλά από το λαιμό, σε τραβάει σε μια μαύρη τρύπα με χρώμα καλειδοσκοπικό.

Κάποιες στιγμές κρατάνε ώρες, και κάποια μέρη θα μοιάζουν πάντα μεγαλύτερα από ό,τι είναι. «Ah shit, here we go again». Ο 26χρονος Χρήστος προσγειώνεται σε ένα στενό στα 90s, είναι πάλι πιτσιρικάς με μακρύ μαλλί, καβαλάει το BMX ποδήλατό του και ο άγνωστος κόσμος απλώνεται μπροστά του γεμάτος δυνατότητες. Είναι ένας κόσμος με χρώμα, πριν τον πλημμυρήσει το προβλέψιμο γκρίζο της καθημερινότητας. Αλητείες με την παρέα στη θρυλική γειτονιά του Grove Street. Μπέργκερς από το drive-in και άραγμα μέχρι αργά στα γηπεδάκια μπάσκετ και σκέητ.

Χάζεμα από ψηλά τα φώτα της πόλης τα βράδια στον λόφο του Vinewood. Ξύλο και τρέξιμο με διεφθαρμένους μπάτσους και αντίπαλες συμμορίες στα προάστια. Βόλτες με τη μηχανή στην παραλιακή με τους φοίνικες, στο βάθος ηλιοβασίλεμα και πιο κάτω παρέες στη Santa Maria beach έχουν παρκάρει τα αμάξια, vibeάρουν με μουσική και μπύρες. Για λίγο, είμαι ξανά αυτός που ήμουν. Η μπλούζα ανεμίζει, K-DST και Rod Stewart στα ηχεία:

“Because life is so brief, and time is a thief, when you’re undecided
And like a fistful of sand it can slip right through your hands”

Στο θέμα του άρθρου μόνο μία πόλη μου ήρθε στο μυαλό. Ίσως επειδή πιθανότατα ήταν η πρώτη πόλη που επισκέφτηκα μέσα από την προοπτική πρώτου προσώπου και με έκανε να νοιώσω ότι αποτελούσε τον πραγματικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, με τόσο ιδιαίτερη αισθητική και χαρακτήρα για το μέσο που πραγματικά με ωθούσε να χαζέψω κάθε γωνιά της. Ίσως το πρώτο περιβάλλον που με την λεπτομέρειά του και με την προσοχή που δόθηκε στην δομή του να με κάνει να νοιώθω πως βρίσκομαι σε έναν πραγματικά αληθοφανή χώρο.

Την Rapture θα ήθελα να επισκεφτώ αν είχα μία και μόνο δυνατότητα να βρεθώ σε μία ψηφιακή πόλη. Μία πόλη στόλισμα που θα την πρωτοαντίκριζες μαγεμένος μέσα από το παράθυρο ενός υποβρυχίου (μία εμπειρία από μόνη της), πλησιάζοντας μέσα από τους ήρεμους ήχους της θάλασσας ένα εξωτικό σύμπλεγμα ουρανοξυστών ενωμένων με αερογέφυρες (νερογέφυρες;), σαν υδάτινος ιστός αράχνης. Με λίγη τύχη όλο αυτό το απίθανο τοπίο θα το απογειώσει και το πέρασμα μίας φάλαινας, φέρνοντας και την τελική συνιστώσα μίας πραγματικά σουρεάλ εικόνας.

Έπειτα από αυτήν την εκθαμβωτική πρώτη επαφή με την Rapture o θαυμασμός του 8ου θαύματος από τον Andrew Ryan θα συνεχιστεί και στο εσωτερικό, χάρη στο overdose της καθαρόαιμης και φανταχτερής art deco αισθητικής. Και τι καλύτερο έπειτα από τις ατέλειωτες βόλτες να έχεις το γεύμα σου σε ένα πολυτελές εστιατόριο, λες και είναι βγαλμένο μέσα από ταινία των 60s, έχοντας ως θέα τους αρχιτεκτονικά πανέμορφους ουρανοξύστες, να φωτίζουν τον βυθό του ωκεανού. Ίσως να πετύχουν και αυτές οι τυχερές στιγμές που θα αντικρίσεις αυτούς τους μυστηριώδεις εργάτες με τα σκάφανδρα να εκτελούν εργασίες, υπόθεση ρουτίνας για τους ίδιους, εντελώς γοητευτικό θέαμα για όποιον τους αντικρίζει.

Και αν νοιώσουμε μία ανησυχία από τις ύποπτες φιγούρες των splicers που τριγυρίζουν στα μηχανήματα των plasmids υπάρχει πάντα η δυνατότητα για μία βόλτα στην Columbia. Ένα υποβρύχιο και ένα αερόστατο δρόμος είναι.

Ελπίζω η ποιητική αδεία και ο καλοπροαίρετος γέροντας Γεώργιος να μου επιτρέψουν να δηλώσω δύο νησιά (ή έστω τις… κύριες πόλεις τους) αντί για μία και μόνη, κανονική, πόλη ενός gaming τίτλου. Γιατί αυτό; Γιατί απλά στο ένα νησί είναι πάντα μέρα, ενώ στο άλλο μονίμως νύχτα. Κάπου πρέπει να ξημεροβραδιαζομαστε βρε αδερφέ… Για όσους ακόμα τρίβουν σκεπτικά το πηγούνι σκεπτόμενοι “τι κατανάλωσε αυτός πάλι;”, να πω ότι δεν αναφέρομαι σε τίποτε άλλο παρά τα Phatt Island και Booty Island του Monkey Island 2.

Στο πρώτο είναι πάντα μέρα, κι αν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας εκεί χρειάστηκε να δραπετεύσουμε από μια φυλακή, να παίξουμε στημένη ρουλέτα σε σκοτεινά σοκάκια, να διαγωνιστούμε με ψεύτες ψαράδες (αλλά και πονηρούς πότες), να βανδαλίσουμε μια βιβλιοθήκη με πλαστή ταυτότητα, να εξερευνήσουμε υπόγεια περάσματα και να γνωρίσουμε έναν κυβερνήτη που τρεφόταν με σωλήνα…

Ε, τότε, θα ήθελα πολύ να ήξερα τι άλλο κάνουν οι πολίτες της όλες τις υπόλοιπες μέρες. Όλοι αυτοί που ζούνε μέσα στα καλοσχεδιασμένα σπιτάκια του λιμανιού και για τους οποίους δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε. Σίγουρα θα θαύμαζα την απίστευτη φύση του νησιού και θα ξεγελούσα τον σκληρό φύλακα. Ποιος ξέρει… Ίσως μπορούσα να γίνω τελικά μέλος εκείνης της κλίκας που έστηνε τα παιχνίδια στο σοκάκι…

Απ΄ την άλλη, στο Scabb Island κάθεσαι παρέα με πειρατές και λες τραγούδια γύρω από τη φωτιά και κάτω από τα αστέρια (λίγα μέτρα μόλις από ένα εστιατόριο που είχε γίνει τάφος για κάποιους άτυχους). Μπορείς να βολτάρεις στο χωριό με τα αυτοσχέδια σπίτια φτιαγμένα σε κουφάρια πλοίων. Να συχνάζεις στο μπαρ με τα περίεργα ποτά και τα απαίσια φαγητά ή να προσπαθείς να αλλάξεις κουβέντες με έναν κουφό ιδιοκτήτη καθαριστηρίου.

Στο τσακίρ κέφι, για παρέα υπάρχουν και άνθρωποι χαμηλού ήθους, περίεργα ποντίκια, ημίτυφλοι χαρτογράφοι, ξενοδόχοι που έχουν αλιγάτορες για κατοικίδια και… στο βάθος μια voodoo μάγισσα κι ένας εξαιρετικά κακός “μπούλης” του νησιού (μακριά από αυτόν!). Όταν έρθει η ώρα για ύπνο, το σπίτι-πλοίο στο ακρωτήρι είναι το καταλληλότερο μέρος για να τελειώσει η μέρα.

Ω, ναι! Αν μπορούσα κάποτε να φτιάξω έναν θύλακα πραγματικότητας έξω από τούτην εδώ, θα ήθελα πολύ να ζούσα εκεί, ως ένας άλλος Captain Dredd!

The post GO Talks: “Η gaming πόλη που θα ήθελα να ζήσω” appeared first on GameOver.