NBA 2K21 - Review

Life in the bubble.

Όπως και με το smallball πείραμα των φετινών Rockets, σε πολλά πράγματα στη ζωή έρχεται η στιγμή που ακούγεται ένα ηχηρό, enough is enough. Χρόνια τώρα μια μεγάλη συζήτηση στη βιομηχανία του gaming είναι το κατά πόσο δικαιολογούνται οι ετήσιες κυκλοφορίες αθλητικών τίτλων. Κυκλοφορίες που απαιτούν από τους αγοραστές ένα σημαντικό ποσό ετησίως, συχνά κάνοντας ελάχιστα βήματα μπροστά. Από την άλλη, είναι τέτοια η φύση της συγκεκριμένης αυτής κατηγορίας, που σε κάποιο βαθμό είναι δύσκολο ένας πραγματικός φαν του

Και είναι δύσκολο να μην συγχωρεί κάποιος το ότι βλέπει ίδιους τίτλους, όταν γίνονται μικρές προσπάθειες πάνω σε πετυχημένες συνταγές που ήδη λειτουργούν σε πολύ υψηλό επίπεδο, και προσθήκες που είναι γνωστό ότι θα ικανοποιήσουν για μια ακόμη χρονιά πολλούς παίκτες. Από αυτή την άποψη λοιπόν, θέλει κόπο για να αποτύχει κανείς με τον τρόπο που απέτυχε φέτος η 2Κ με το NBA 2K21, για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Αρχικά, αυτό που προξενεί την μεγαλύτερη απορία, είναι ότι για πρώτη φορά δίνεται όχι μόνο η έντονη αίσθηση στασιμότητας, αλλά και βημάτων προς τα πίσω. Οι αγοραστές του NBA 2K21 θα ψάξουν με τα κιάλια να βρουν οποιαδήποτε βελτίωση στον φετινό τίτλο, και πιο εύκολα θα εντοπίσουν λεπτομέρειες και προβλήματα που άλλες χρονιές είτε υπήρχαν και καλύπτονταν πιο αποτελεσματικά, είτε δεν υπήρχαν καν. Το πρώτο από αυτά τα προβλήματα, το οποίο σίγουρα δεν υπήρχε παλιότερα, είναι ότι το NBA 2K21 δεν συμπαθεί ιδιαιτέρως τα τρίποντα, και γενικότερα τα σουτ. Δεδομένης της χρονικής στιγμής και της εξέλιξης του αθλήματος τα τελευταία χρόνια, όπου το τρίποντο έχει πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο, η φετινή λογική του να δυσκολέψουν τα σουτ, είναι εντελώς και ασυγχώρητη και εκτός τόπου και χρόνου.

Για την ακρίβεια, μέχρι τη στιγμή της γραφής του κειμένου, ο γράφων σε δεκάδες ώρες παιχνιδιού σε Hall of Fame δυσκολία, έχει σημειώσει το πολύ 5-6 τρίποντα χωρίς excellent release. Το οποίο “Excellent Release” φέτος είναι πιο δύσκολο από ποτέ. Και αφορά αυτό την άθλια τεχνική του γράφοντος; Υπό άλλες συνθήκες θα λέγαμε πως δεν αποκλείεται αυτό το ενδεχόμενο, αλλά φέτος και η Α.Ι. σουτάρει με τα ίδια ποσοστά. Κοινώς, στην άμυνα δίνουμε σχεδόν πάντα χώρο στους αντιπάλους στην περιφέρεια, και απλά στήνουμε τους παίκτες στη ρακέτα για να περιορίσουμε τα drive, και για το box out για το αμυντικό ριμπάουντ από τα άστοχα τρίποντα. Ακόμα και εύστοχοι στην πραγματικότητα παίκτες, δεν σταυρώνουν ελεύθερο τρίποντο ούτε με εντολή Σαμαρά, και αυτό συχνά οδηγεί σε μονοδιάστατη επιθετική προσέγγιση σε κάθε ματς.

Το θέμα, λοιπόν, εδώ, είναι το εξής: αφού οι πιθανότητες να μπει ένα σουτ που γίνεται release στην «γκρι» περιοχή αν δεν είναι excellent, είναι απειροελάχιστες, γιατί να υπάρχει η γκρι περιοχή; Εδώ είναι που εμφανίζεται το φετινό πείραμα, η νέα χρήση του αναλογικού μοχλού για τα σουτ. Φέτος, ο αναλογικός μοχλός, το shot stick, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να σουτάρουμε όχι με τη χρήση σωστού timing όπως γινόταν μέχρι πέρυσι, αλλά με το να στοχεύουμε προς το κέντρο. Αυτό θεωρητικά δεν είναι μια άσχημη ιδέα, και προσθέτει μια ροή στις επιθετικές ικανότητες των παικτών, οι οποίοι θα μπορούν να τριπλάρουν και να συνδυάσουν κινήσεις με μεγαλύτερη ευκολία.

Πρακτικά όμως, αφενός είναι η πρώτη χρονιά που εμφανίζεται το συγκεκριμένο feature και αναμενόμενα δεν είναι όσο καλοδουλεμένο θα μπορούσε, αφετέρου η Visual Concepts «σπρώχνει» με άσχημο τρόπο προς τη χρήση του shot stick, μειώνοντας την αποτελεσματικότητα του κλασικού τρόπου που χρησιμοποιούν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν οι περισσότεροι παίκτες. Ήδη σε polls, μόνο ένα 10% των παικτών έχουν την πρόθεση να χρησιμοποιήσουν το shot stick. Μετά από ώρες προπόνησης και μεγάλη καμπύλη εκμάθησης, το νέο σύστημα φαίνεται να λειτουργεί, αλλά αν το δούμε λίγο πιο ρομαντικά, απομακρύνει για λίγο τον παίκτη από το πραγματικό gameplay. Εκεί που προσπαθούσαμε να συγχρονιστούμε με το release του κάθε παίκτη, παρατηρώντας το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στα του παρκέ, τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάμε το meter.

Η προσθήκη λοιπόν του shot stick είναι μια καλή ιδέα, η οποία όμως έχει υλοποιηθεί βιαστικά και κυρίως, δυσκολεύει τη ζωή αυτών που χρησιμοποιούν τον κλασικό μηχανισμό των σουτ, με το σωστό timing. Το ότι ξαφνικά το timing έχει γίνει πολύ δύσκολο δεν είναι κάτι για το οποίο έχει ενημερώσει η 2Κ, αλλά ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα έπειτα από δεκάδες ώρες ενασχόλησης και πολλά παραλίγο σπασμένα Dualshock. Είναι άλλο να περιγράφει κανείς πόσο μάταια είναι τα σουτ ορισμένες στιγμές, και άλλο να το ζει στο παρκέ επανειλλημένα. Αιφνιδιασμός, πάσα στον Steph Curry στην κορυφή, αυτός τραβάει δύο παίκτες και πασάρει στον ελεύθερο Klay Thompson στη γωνία, οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται και οι μπασκετικοί θεοί ευλογούν αυτή την, βγαλμένη απο textbook, επίθεση. Ο Thompson αστοχεί το “Wide Open” σουτ, και οι σχολιαστές ακούγονται: “There have been some terrible shot choices tonight”. Δεν φταίμε εμείς κύριε Harlan που έχουμε 0/35 τρίποντα, αλλά σε ποιόν να το πούμε και ποιος να μας πιστέψει;

Από την άλλη, φέτος έχουν γίνει και πιο ρεαλιστικές και σκληρές οι άμυνες, και ο συνδυασμός με τα μειωμένα τρίποντα αναδύει έναν... ρομαντισμό για τις χρυσές εποχές των 90s. Μιλώντας για τις άμυνες, φέτος είναι πολύ εύκολο ένα παραπάνω αχρείαστο βήμα να μας κοστίσει. Μια λάθος κίνηση προς μια κατεύθυνση είναι αρκετή για να παρακολουθήσουμε ανήμποροι τον Trae Young να μας παίρνει τα βήματα και να προσπερνά προς το καλάθι με περίσσεια άνεση. Η άμυνα φέτος απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση, τα φάουλ δίνονται πιο εύκολα, και αυτό δεν είναι άσχημο, καθώς υπάρχει μεγάλη ένταση και είναι απολαυστικό να προσπαθεί κανείς να μαρκάρει τους Splash Brothers και να τα καταφέρνει.

Όσο πιο σημαντικό ρόλο παίζει όμως ένα κομμάτι, τόσο περισσότερο παρατηρούμε τα επιμέρους στοιχεία του, και έτσι φέτος παρατηρούμε ότι κάποιοι μηχανισμοί δεν βγάζουν τόσο νόημα. Αρχικά, το Covered σύστημα που μας ενημερώνει κατά πόσο δυσκόλεψε ένα σουτ ο αμυντικός, δεν μας τα λέει καλά. Έχει τύχει να σουτάρουμε σχετικά άνετοι, με 10% coverage, και να τρώμε τάπα. Στην επόμενη φάση, μπαίνει ο Goss για το layup με τα απειλητικά χέρια-πλοκάμια των Gobert και Allen να κρύβουν τον ήλιο και κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, σκοράρει με κάποιο τρόπο, και η ένδειξη αναφέρει πως ήταν μόνο «20% covered». Όχι μόνο 100% covered έπρεπε να βγει σε αυτή τη φάση ο Goss κύριοι της VC, αλλά πιθανότατα και με φορείο. Προχωράμε.

Για ένα ακόμη ΝΒΑ 2Κ, δεν γίνεται ξεκάθαρο πώς λειτουργούν ορισμένοι μηχανισμοί, όπως για παράδειγμα το κλέψιμο. Ποιο είναι το κριτήριο για να κλέψουμε τη μπάλα; Γιατί στο φετινό 2Κ, περισσότερο από ποτέ, τοποθετούμε τον παίκτη σωστά, και η μπάλα περνάει μέσα από το σώμα των παικτών μας; Σε άλλες φάσεις, παρακολουθούμε τον Beasley να περνάει όλο το γήπεδο, φτάνοντας στη ρακέτα χωρίς σκριν, και να σκοράρει άνετα ανάμεσα από Γιάννη και Lopez. Είναι σαν το παιχνίδι να αποφασίζει ότι σε αυτή τη φάση θα σκοράρει, και οι κινήσεις του παίκτη είναι... irrelevant. Κυρίως στο MyTeam σε Hall of Fame δυσκολία, μπαίνουν συχνά scripted καλάθια, όπου ούτε οπτικά σώζεται, αφού φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο επιτιθέμενος θα φάει τάπα από τουλάχιστον δύο άτομα, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο τα χέρια δεν αγγίζουν τη μπάλα.

Ταυτόχρονα, υπάρχουν θέματα τα οποία άλλες χρονιές ίσως συγχωρούνταν, όπως τα μικρά εγκεφαλικά της Α.Ι., όπου σε άκυρες φάσεις ο σέντερ μας βγαίνει στο τρίποντο και κάνει reach in φάουλ. Μια Α.Ι. που συνεχίζει να παίζει σαν χαζή ορισμένες στιγμές, όπως να αρνείται πεισματικά να δώσει τη μπάλα στον παίκτη που αφήνουμε ελεύθερο στη ρακέτα, να βγαίνει μόνη της εκτός ορίων ή να φρενάρει άνευ λόγου στο φαστμπρέικ. Κακές αλλαγές στα σκριν, ακολουθούμε τον παίκτη μας και για κάποιο λόγο ο συμπαίκτης μας αφήνει τον παίκτη του και έρχεται να μαρκάρει, χωρίς όμως να κάνει παγίδα. Ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, ξέρουμε πλέον ακριβώς τι θα γίνει στο MyCareer. Ξέρουμε τη στιγμή που θα σηκωθεί ο Butler για το Contested Jump shot, ότι απλά, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να μπει. Στον κόσμο του NBA 2K21, o Kobe δεν θα έβαζε ποτέ όλα αυτά τα φανταστικά contested σουτ που έβαλε στην καριέρα του, κι ας τον τιμά στο Neighborhood.

Οι μάχες σώμα με σώμα και τα animations συνεχίζουν να είναι άκρως εντυπωσιακά, αλλά κυρίως πλέον σε scripted κινήσεις και sequences όπως η αποφυγή ενός σκριν, ενώ πολύ συχνά εκτός αυτών των στιγμών, βλέπουμε παίκτες να τρέχουν για 2-3 δευτερόλεπτα πάνω στο στήθος ενός άλλου παίκτη. Σε γενικές γραμμές συνεχίζουν να υπάρχουν ρομποτικές κινήσεις, οι οποίες μετά από τόσα χρόνια δεν συγχωρούνται. Αντιθέτως, φαίνεται ότι αφαιρέθηκαν ορισμένα features από προηγούμενα παιχνίδια. Ένα παράδειγμα είναι η ένδειξη good foul. Αν το να προλαβαίνει ο mismatched κακομοίρης 72άρης point guard μας να κάνει φάουλ χαμηλά στη ρακέτα στον Nurkic, δεν είναι «Good foul”, τότε τι είναι;

Και τέλος, υπάρχουν τεχνικά προβλήματα και γκάφες που θα έκαναν περήφανο τον J.R. Smith, οι οποίες δεν υπήρχαν καν προηγούμενες χρονιές. Όπως η κάθε φορά που ενεργοποιούσαμε το Floor General Badge και το παιχνίδι έκλεινε με error, να βαράμε βολές και η κάμερα για κάποιο λόγο να δείχνει τις εξέδρες, ή η μπάλα να φεύγει από τα χέρια ενός παίκτη και να παίρνει παράξενες τροχιές για να μην βγει από τα όρια του γηπέδου. Η πραγματική ειρωνία είναι ότι όλα τα παραπάνω υπάρχουν σε ένα παιχνίδι που συνεχίζει να είναι το καλύτερο μπασκετικό videogame αυτή τη στιγμή. Δεν σβήνονται ξαφνικά όλα αυτά που κάνει καλά το παιχνίδι φέτος, και τόσα χρόνια.

Αλλά το 2K βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο εδώ και περίπου μια πενταετία, με τα ίδια θεμέλια και τους ίδιους μηχανισμούς. Αυτό που πριν πέντε χρόνια ήταν επαναστατικό και πριν δυο χρόνια παρέμενε εντυπωσιακό, φέτος είναι απλά αναμενόμενο και γνώριμο. Κάθε χρόνο που περνάει, κάποια πράγματα είναι και λιγότερο αποδεκτά. Τουλάχιστον στις υπόλοιπες χρονιές υπήρχε μια αίσθηση προόδου, αλλά φέτος, με το ζόρι τηρούνται τα προσχήματα. Χρόνια τώρα φωνάζουμε για τα τόσα που μπορούν να γίνουν στο Career, αλλά δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Φέτος, η ιστορία του MyCareer είναι κυριολεκτικά ότι πιο αδιάφορο έχει περάσει από το 2Κ, ενώ όλο το υπόλοιπο MyCareer είναι απαράλαχτο και ελαφρώς πιο φτωχό, κι ας παραμένει εθιστικό το κυνήγι των badges. Στο παρκέ έχουμε ίδια περιγραφή, ίδιες σκηνές, ίδια γραφικά, ίδια πλάνα με το περσινό 2K.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα modes, όπως το MyLeague. Μικρές βελτιώσεις υπάρχουν μόνο στο MyTeam, το οποίο είναι περισσότερο δουλεμένο, λιγότερο «καζίνο» και με περισσότερες επιλογές customization. Θα λέγαμε ότι το MyTeam είναι το mode που αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο, πέρα από την Καριέρα που ούτως ή άλλως απασχολεί ένα τουλάχιστον 80% της βάσης παικτών. Φαίνεται ότι ίσως λόγω ενός development σε μήνες καραντίνας που μπορεί να επηρέασε τη διαδικασία παραγωγής, αλλά και σίγουρα ενόψει της νέας γενιάς, το 2Κ21 δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής από τους δημιουργούς. Έπρεπε λοιπόν η Visual Concepts να ακολουθήσει ένα μοντέλο παρόμοιο με αυτό της Konami με το Pro, με σεβασμό απέναντι στο καταναλωτικό κοινό. Παρόλα αυτά, το 2Κ21 ζητά full price, για να μην δώσει σχεδόν τίποτα καινούριο. Το NBA 2K20 συνεχίζει να αποτελεί μια απολύτως ικανοποιητική και φθηνή πλέον, επιλογή, και αυτό προτείνουμε ακόμη, περιμένοντας να δούμε τι θα φέρει η επόμενη γενιά.

Για πρώτη φορά λοιπόν, θα πούμε ότι το νέο NBA 2K, δεν είναι μια απαραίτητη αγορά, ούτε καν για τους καθαρά μπασκετικούς τύπους, αφού το 2K21 κάνει… «choke» αντάξιο των φετινών Clippers.

Το NBA 2K21 κυκλοφορεί από τις 4 Σεπτεμβρίου 2020 για PS4, PC και Xbox One. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4, με review code που λάβαμε από τον διανομέα, τη CD Media.