Twin Mirror – Review

Θολός καθρέπτης.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, θα είχατε πιθανόν διαβάσει το early preview μας γύρω από τον επερχόμενο τότε τίτλο της Dontnod Entertainment. Και αν το είχατε διαβάσει, θα είχατε προσέξει την αισιοδοξία μας γύρω από τη νέα αυτή προσπάθειά των Γάλλων στο interactive movie/ walking sim είδος. Το ξεκίνημα ήταν δυνατό, τα γραφικά βελτιωμένα, υπήρχαν ψήγματα φρεσκάδας και νέου gameplay και όλα έδειχναν πως θα μπορούσαμε να βλέπαμε ένα

Όπως είχαμε πει και στο preview, η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινάει όταν ο πρωταγωνιστής Sam Higgs επιστρέφει πίσω στο Basswood, στην πόλη όπου μεγάλωσε, για την κηδεία του καλύτερού του φίλου, ο οποίος πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ή μήπως όχι; Η μικρή του κόρη δείχνει να πιστεύει πως κάτι άλλο έχει συμβεί, ενώ λίγο από το κουτσομπολιό που ακούμε κατά την κηδεία, δείχνει πως η υπόθεση μπορεί όντως να κρύβει κάποιο μυστήριο.

Σε ένα μείγμα δράματος «επιστροφής στα πατρογονικά εδάφη» αλλά και ψυχολογικού θρίλερ, το Twin Mirror ξεχωρίζει αρκετά από τους προκατόχους του, πραγματεύοντας εξίσου σοβαρά θέματα αλλά με αρκετά πιο σκληρή ματιά και σχεδιασμό. Και δε θα σας κρύψουμε ότι στην αρχή αυτό δουλεύει πολύ καλά. Πιάσαμε τον εαυτό μας να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τον κόσμο του παιχνιδιού αλλά και να βουτάμε όλο και πιο βαθιά μέσα στην ιστορία και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά της, που έχει ξεκάθαρες επιρροές ενός πιο ανάλαφρου Twin Peaks. Η γραφή είναι αξιολογότατη και από τις πιο καλές στιγμές της Dontnod ενώ το cast είναι πλουσιότερο από ποτέ (διπλάσιοι σχεδόν χαρακτήρες) και ρεαλιστικότατα καλογραμμένο.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν εκεί περίπου, στις 4-5 ώρες, που η ιστορία έδειχνε να φτάνει κάπου στη μέση και που θα οδηγούσε από εκεί και πέρα σιγά σιγά στην κλιμάκωση, ξαφνικά έπεσαν τίτλοι τέλους! Έχουμε δει και έχουμε δει κομμένα παιχνίδια λόγω budget, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η κάρτα βγαίνει αυτομάτως κόκκινη, καθώς το τέλος έρχεται εντελώς αναπάντεχα και απότομα, αφήνοντας πολλές ιστορίες ανεξερεύνητες και την συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτήρων ως απλά cameos.

Ακόμα και το υποτιθέμενο twist που προσπαθεί να ρίξει το παιχνίδι, το είχε σχεδόν προδώσει μέσα στην πρώτη ώρα, που όταν το είδαμε, απλά περιμέναμε ότι θα γίνει πισωγύρισμα και θα τα αλλάξει για να μας εκπλήξει. Γνωρίζοντας ότι ο τίτλος είχε προβλήματα στην παραγωγή αλλά και πως είχε πάρει ήδη μια πολύ μεγάλη καθυστέρηση, η συγκεκριμένη κατακρήμνιση του σεναρίου σχεδόν φωνάζει αυτά τα προβλήματα της παραγωγής, σαν να τέλειωσε το budget και οι δημιουργοί να αναγκάστηκαν να κλείσουν όπως-όπως την ιστορία, αφήνοντας μάλλον ένα ακόμα γεμάτο κεφάλαιο στα αζήτητα.

Ναι, υπάρχουν προφανώς και επιλογές που θα μπορέσουν να αλλάξουν την ιστορία σε διάφορα σημεία, αλλά όπως και στα περισσότερα τέτοια παιχνίδια, η γενικότερη ουσία δεν αλλάζει ιδιαίτερα, μόνο χρωματίζει πιο προσωπικά το ταξίδι σας. Και είναι κρίμα, μιας και η κλασική, καλογραμμένη και καλοστημένη ηθοποιία των παιχνιδιών της Dontnod έδεσε άψογα με τη νέα αυτή ατμόσφαιρα και την ερευνητική ιδιότητα του δημοσιογράφου, και έχτιζε σιγά-σιγά τα θεμέλια για κάτι που θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί πολύ δυνατό.

Ο Sam ειδικά, είναι άλλος ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας από την Dontnod, ο οποίος δεν έχει μεν κάποια μεταφυσική δύναμη, είναι όμως θύμα διαφόρων ψυχολογικών διαταραχών, σε σημείο που ο καλύτερός του φίλος είναι στην ουσία μια φανταστική έκδοση του εαυτού του με την οποία συζητάει συνεχώς. Αν και δε μπορούμε να κρίνουμε τον ρεαλισμό γύρω από μια τέτοιας μορφής ασθένεια, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ως σύμβουλος και αφηγητής για τον Sam, δένει απόλυτα με τον ψυχισμό του χαρακτήρα και ανοίγει την πόρτα έτσι ώστε όταν τα πράγματα ζορίζουν, το μυαλό του Sam να γίνεται ολοένα και πιο σουρεαλιστικό.

Ο λόγος που το λέμε αυτό είναι γιατί σημαντικό τμήμα του παιχνιδιού θα λάβει χώρα μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστή, σε κάτι που το ονομάζει ως “Mind Palace” (σαφέστατη έμπνευση από Sherlock Holmes, βιβλία αλλά και παιχνίδια της Frogwares). Σε ορισμένες περιπτώσεις, κάτι που θα δείτε θα ξυπνήσει μια ανάμνηση, και θα κάνετε ένα ωραίο flashback στο μυαλό σας. Σε άλλες, θα συλλέξετε διάφορα στοιχεία και μετά θα προσπαθήσετε να λύσετε ένα μυστήριο/ γρίφο, βρίσκοντας τι συνέβη ή τι θα πρέπει να κάνετε. Και σε άλλες, το μυαλό σας θα ζοριστεί στα όρια του ολικού breakdown, και ο κόσμος που θα ανοιχθεί μπροστά σας θα είναι κάτι ανάμεσα στον λαβύρινθο του Control και στο Black Lodge του Twin Peaks.

Αν και σχετικά λίγα και εύκολα αυτά τα puzzles, είναι ένας αέρας δροσιάς για την εταιρία, που καταφέρνει επιτέλους να ξεφύγει από το σχεδόν μηδενικό gameplay και να κάνει δειλά δειλά βήματα προς τα πραγματικά adventures. Αν σε έναν επόμενο τίτλο δούμε αυτά που είδαμε και εδώ, αλλά εις διπλούν, παρέα και με ορισμένα πιο σκληρά puzzle όπως αυτά στο πρόσφατο Tell me Why, τότε θα μπορούμε πλέον να μιλάμε πιο άνετα για ένα πλήρες «παιχνίδι» και όχι για μια «διαδραστική εμπειρία». Από την άλλη, θα ήταν λάθος να παραλείψουμε μια αναφορά και σε ορισμένα προβλήματα που απλά δε λένε να φτιαχτούν.

Το ένα έχει να κάνει με την κίνηση του χαρακτήρα στον χώρο, η οποία είναι ακόμα ιδιαίτερα περίεργη και στρυφνή, σαν να αντλεί δυνάμεις από τα tank controls των 90s. Και ως συνήθως, η κίνηση είναι βασανιστικά αργή. Αν και μπήκε επιτέλους το πολυπόθητο run, αυτό δε δουλεύει σε όλους τους χώρους, και σε αυτούς που δουλεύει, δεν δίνει πάντα την ίδια ταχύτητα. Και όταν μιλάμε για run, μιλάμε για τζόκινγκ συνταξιούχου, μην φανταστείτε κάτι παραπάνω. Το άλλο γνωστό παράπονο στα παιχνίδια της Dontnod είναι η αδυναμία να κάνεις skip τους διαλόγους. Η επιλογή αυτή είναι 100% ηθελημένη, για να μην αφήνουν τους παίκτες που διαβάζουν γρήγορα τους υπότιτλους να τελειώσουν τον τίτλο σε… “χρόνο DT”.

Και υπό αυτό το πρίσμα, το κατανοούμε. Όμως, όταν πλέον έχει τελειώσει το παιχνίδι και έχεις τη δυνατότητα να γυρίσεις σε όποιο κεφάλαιο θέλεις για να κάνεις άλλες δοκιμές, πρέπει να υπάρχει πλέον αυτή η δυνατότητα, να περνάς πιο γρήγορα τις συζητήσεις που έχεις κάνει. Ακόμα και το πιο τριτοκλασάτο visual novel ξέρει να δίνει τέτοιες δυνατότητες. Γιατί να πρέπει να ξαναπεράσεις 20 λεπτά κουβέντας για να κάνεις άλλη επιλογή στο τέλος της; Δύσκολα θα το κάνεις.

Αφήσαμε τον τεχνικό τομέα για το κλείσιμο, για να κλείσουμε με μια πιο θετική νότα. Οι τίτλοι της Dontnod είναι πάντοτε ιδιαίτερα όμορφοι και το Twin Mirror δεν αποτελεί εξαίρεση. Παραμένει ένας ΑΑ τίτλος προφανώς (ειδικά στο lip sync), αλλά η πανέμορφα φωτισμένη και ρεαλιστικά σχεδιασμένη απόδοση του κόσμου του, παρέα με τις συναρπαστικές συνθέσεις του mind palace, δίνουν ένα πακέτο που είναι με διαφορά η κορυφαία στιγμή της εταιρίας ως τώρα. Εξίσου όμορφα σχεδιασμένοι είναι και όλοι οι χαρακτήρες, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο, δείχνοντας πως και εδώ η εταιρία έχει κάνει ένα βήμα μπροστά. Αν ειδικά γίνει μια σύγκριση με το Tell Me Why, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγους μήνες, το Twin Mirror είναι ξεκάθαρα ένας τίτλος με πολύ ανώτερο τεχνικό τομέα σε όλα τα επίπεδα. Εξίσου αξιόλογο είναι φυσικά και το voice acting, το οποίο όπως σε κάθε τίτλο της εταιρίας δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τιτάνιες ΑΑΑ παραγωγές.

Τελειώνοντας το playthrough μας λοιπόν, ακόμα και με το «καλό» τέλος να έχει επιτευχθεί, η γεύση στο στόμα ήταν γλυκόπικρη. Το απότομο και άτσαλο τέλος είναι τεράστια ζημιά για ένα παιχνίδι που βασίζει το Α και το Ω στην εξιστόρηση, και μαζί με τη σχετικά “δυσκοίλια” κίνηση και την αδυναμία να δεις πιο εύκολα άλλες διαδρομές, η εικόνα που μένει αφήνει μια στεναχώρια. Από την άλλη, η κίνηση σε πιο ρεαλιστικά και θρίλερ μονοπάτια είχε πολύ ενδιαφέρον και χτίστηκαν θεμέλια και βάσεις σε χαρακτήρες, ιστορίες και gameplay για να βλέπαμε ένα βαθύτατο παιχνίδι με πλούσια ιστορία, ανατροπές και ίντριγκα.

Το πιο ρεαλιστικό και noir σκηνικό ταιριάζει γάντι στο στυλ της Dontnod και θα θέλαμε να δούμε περισσότερες προσπάθειες σε αυτό το στυλ. Το mind palace, αν και ξεκάθαρα εμπνευσμένο από άλλους τίτλους, έχει τη δική του ιδιαιτερότητα και τα φόντα να δώσει κάτι ιδιαίτερο, και από πλευράς gameplay αλλά και από ένα σουρεαλιστικά ανατρεπτικό περιβάλλον αν ανεβεί λίγο ο δείκτης δυσκολίας αλλά και η ουσία. Υπάρχουν οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, σαν ένα σπίτι που έχει χτιστεί ως ένα σημείο αλλά χρειάζεται ακόμα δουλειά πριν πάρει ο ιδιοκτήτης το κλειδί στο χέρι. Για την ώρα, είναι μια ανολοκλήρωτη πρώτη προσπάθεια με αρκετό ενδιαφέρον.

Το Twin Mirror κυκλοφορεί από την 1/12/20 για PS4, PC και Xbox One. Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την Bandai Namco Entertainment Greece.

The post Twin Mirror – Review appeared first on GameOver.