Xenoblade Chronicles: Definitive Edition - Review

Σφυρηλατώντας ένα μέλλον…αλλά όχι ακριβώς αυτό που περιμένουμε.

Στο παρόν κείμενο θα μιλήσουμε μόνο για αλήθειες που έχουν να κάνουν με το παιχνίδι. Για αρχή, δηλώνουμε υπεύθυνα πως δεν θα κάνουμε καμία προσπάθεια να αποφύγουμε τα spoilers. Βλέπετε, είναι άσκοπο και άκαιρο να προσποιούμαστε ότι αποφεύγουμε να μιλήσουμε ανοικτά για έναν τίτλο που κυκλοφόρησε πριν από μια δεκαετία για το Wii, μια πενταετία αργότερα για το New Nintendo 3DS, με το σήμερα να το

Γιατί ο χαρακτηρισμός "Definitive Edition" έρχεται να παίξει άτσαλα και άγρια με την όρεξή μας για μια έκδοση που διατηρεί ακέραια τα θετικά στοιχεία του αρχικού υλικού, αλλά και διορθώνει τα κακώς του κείμενα. Το Xenoblade Chronicles καταφέρνει να μας αφήσει μια έντονη γεύση, απόρροια της δυναμικής που συνεχίζει να κατέχει στο πάνθεον των σημαντικών τίτλων της Nintendo, αλλά η γεύση αυτή είναι γλυκόπικρη: ευχάριστη τις περισσότερες φορές, αλλά και ενίοτε δυσάρεστη για τους πιο σκληροπυρηνικούς παίκτες, και δη εκείνους που περίμεναν και πίστεψαν στον ερχομό του στη Δύση μια φορά και έναν καιρό.

Δεν υπήρχε, λοιπόν, ουδεμία περίπτωση να μην απολαύσουμε το ταξίδι του Shulk και της ομάδας των συμπολεμιστών του στην πιο σύγχρονη επανεμφάνισή του. Για να είμαστε ειλικρινείς, ένα συνολικό facelift ήταν κάτι για το οποίο ο τίτλος διψούσε. Τα ακατέργαστα και θαμπά textures στα cutscenes (που είναι συχνά και μεγάλης διάρκειας), όπως και στα περιβάλλοντα του κόσμου, φώναζαν πως χρειάζονται μια τονωτική ένεση από τα χέρια των ειδικών της Monolith, έτσι ώστε το σύμπαν του Tetsuya Takahashi να λάμψει όπως ακριβώς του άξιζε.

Έχοντας υπερσκελίσει αυτό το στάδιο, η πρόκληση ήταν να προσφέρουν έναν κλασικό, πλέον, τίτλο, με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να τραβήξει εκ νέου το ενδιαφέρον των παλαίμαχων JRPGάδων, αλλά και των νέων παικτών που δεν έχουν ουδέποτε ασχοληθεί με τον τίτλο, ή των κατόχων του Switch που γνώρισαν το σύμπαν του Takahashi μέσω του Xenoblade Chronicles 2, αλλά που είχαν προσπεράσει τον τίτλο-κλειδί που θα τους βοηθούσε να καταλάβουν πολύ καλύτερα τα όσα εκτυλίσσονται στο Elysium. Πιθανότατα είναι και αυτή ακριβώς η μερίδα των παικτών που θα αιτιολογήσει την ύπαρξη ορισμένων από τις QoL αλλαγές της τρέχουσας έκδοσης του Xenoblade Chronicles, αλλά και της κάπως…αδέξιας προσπάθειας που έχει γίνει από τη Monolith να συνδεθούν οι κόσμοι των δύο τίτλων.

Πολύ πιθανόν οι developers να είναι ενεργοί θαμώνες στα διάφορα fora, ή να στηρίζουν δημοφιλείς θεωρίες που επιδιώκουν να πραγματώσουν αυτή τη σύνδεση. Σε κάθε περίπτωση, οι κόσμοι των δύο παιχνιδιών στέκονται παράλληλα μεταξύ τους, τέμνονται πλέον σεναριακά, ενώ οι Shulk και Rex θα μπορούσαν να έχουν και μια διαφορετική σχέση-σύνδεση μεταξύ τους. Ίσως με αυτό καταπιαστεί το Xenoblade Chronicles 3, κάτι που φυσικά απευχόμαστε. Για την ώρα, επιστρέφουμε στο σύμπαν του Xenoblade Chronicles. Το σύμπαν όπου οι δύο τιτάνες, οι Bionis και Mechonis, μετά από μια «τιτάνια» μάχη, έχουν μετατραπεί σε δύο ανενεργά αγάλματα, ακίνητα μέσα στο χρόνο. Η οργανική ζωή που φιλοξενεί ο Bionis (Homs) αντιπαραβάλλεται από τη μηχανική ζωή στον Mechonis (Machina).

Οι κάτοικοι του Mechonis, όμως, έχουν στρέψει την προσοχή τους στους κατοίκους του Bionis, καταστρέφοντας τις αποικίες των Homs, σκοτώνοντάς τους, ή απάγοντάς τους. Οι πέτρες της Αποικίας Νο.9 ακόμα φέρουν ακόμα πάνω τους τα σημάδια του πολέμου μεταξύ των Homs και των μηχανών ένα χρόνο πριν τα γεγονότα του τίτλου, όταν ο ήρωας Dunban έσωσε την κατάσταση χρησιμοποιώντας το θρυλικό ξίφος Monado, το μοναδικό όπλο που μπορεί να καταστρέψει τις μηχανές. Όμως το Monado άφησε το σημάδι του πάνω στον Dunban, καθιστώντας τον ανίκανο να το χρησιμοποιήσει. Έτσι, ο Shulk αναλαμβάνει το ρόλο του προστάτη των Homs, αλλά και εκδικητή, υποκινούμενος από προσωπικούς λόγους που τον ωθούν να κυνηγήσει και να εξολοθρεύσει τις μηχανές.

Με ένα σενάριο που εκτυλίσσεται πάνω από 40 ώρες, ο παίκτης θα ακολουθήσει τον Shulk και την ομάδα του, που θα ταξιδέψουν στα ποικίλα οικοσυστήματα των δύο Τιτάνων, θα έρθουν σε επαφή με τις διάφορες μορφές ζωής που τα κατοικούν και θα ανακαλύψουν μια φριχτή αλήθεια για την γενεσιουργό δύναμη του σύμπαντος, μια αλήθεια που εκτείνεται πέρα από τον χώρο και το χρόνο των γεγονότων. Αν και είπαμε πως δεν θα περιοριστούμε από την ηλικία του παιχνιδιού και θα μιλήσουμε ανοικτά για αυτό, εν τούτοις τώρα, στο μεταίχμιο των αποκαλύψεων, πάλι επιλέγουμε να μην χαλάσουμε την αίσθηση που θα αποκομίσουν οι νέοι παίκτες, και θα σιωπήσουμε.

Γιατί, παρά τα προβλήματά του, η δύναμη του Xenoblade Chronicles είναι το σενάριό του. Η μυθολογία του κόσμου. Οι μορφές ζωής και το πώς αυτές οργανώνονται στους τόπους τους. Και με τον Shulk -και κυρίως τον Shulk- να βρίσκεται στο επίκεντρο όλων αυτών, το ταξίδι της εκδίκησης μετατρέπεται εύκολα σε μια Οδύσσεια: μια διαδρομή όπου ο Shulk θα κατακτήσει το πεπρωμένο του και θα φτάσει σπίτι, σε ένα μέλλον όπως εκείνος επιλέξει να το κάνει. Τα βαθύτερα νοήματα που πραγματεύεται το παιχνίδι, τα οποία κορυφώνονται όσο πλησιάζουμε στο φινάλε, αφήνουν το στίγμα τους στον παίκτη, ενώ την ίδια στιγμή αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τα περισσότερα JRPGs εκεί έξω, μιας που τα... δυτικόφερνα παιχνίδια της κατηγορίας σπάνια καταφέρνουν να συγκινήσουν έτσι τον παίκτη. Δεν λέμε ότι όλα είναι ρόδινα στο κομμάτι της αφήγησης. Μερικές στιγμές που γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί χιούμορ σε stress relief καταστάσεις, τμήματα της αλληλεπίδρασης μερικών μελών της ομάδας μεταξύ τους, καθώς και ολόκληρα story segments απλώς αποτυγχάνουν να δέσουν αρμονικά με το γενικό σύνολο. Τα θετικά, ωστόσο, υπερκαλύπτουν τις όποιες αστοχίες γραφής, παραδίδοντας στο σύνολο ένα ακέραιο, άρτιο αποτέλεσμα.

Αναφερθήκαμε προηγουμένως στην επιρροή που άσκησε το Xenoblade Chronicles 2 όσον αφορά στην ανάπτυξη της τρέχουσας έκδοσης. Ο οπτικός τομέας του τίτλου βασίστηκε ξεκάθαρα στη μηχανή γραφικών που χρησιμοποιήθηκε για το Xenoblade Chronicles 2, κάτι που διαπιστώσαμε ιδιαίτερα όσο ασχοληθήκαμε παίζοντας φορητά. Εν αντιθέσει, όμως, με την απόδοση του Xenoblade Chronicles 2 παίζοντας σε docked mode, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα παίζοντας την Definitive Edition του Xenoblade Chronicles στην τηλεόραση. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι ένα χάρμα οφθαλμών, με σωστή και σταθερή ροή, ζωντανά και ζεστά χρώματα, πολύ καλό antialising και shaders, κάνοντας το παιχνίδι να απεικονίζεται σωστά, και όπως πιθανότατα επιθυμούσαν οι developers, μόλις μια δεκαετία αργότερα.

Ωστόσο, με όλη τη δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι της απεικόνισης, θα θέλαμε να δούμε αντίστοιχη προσπάθεια και στη βελτίωση των animation κίνησης, τα οποία προκαλούν γέλιο σε ορισμένα cutscenes. Ο τομέας των γραφικών, ωστόσο, δεν είναι το μοναδικό κομμάτι που η συγκεκριμένη έκδοση δανείζεται από το Xenoblade Chronicles 2. Το παιχνίδι δανείζεται και το σύστημα πλοήγησής του, αλλά αυτή τη φορά χωρίς τα τραγελαφικά προβλήματα που αντιμετώπιζε αυτό το σύστημα στο XC2. Η πλοήγηση γίνεται με εξαιρετική ακρίβεια, ενώ η δυνατότητα εμφάνισης τόσο της διαδρομής της κύριας αποστολής στον μίνι χάρτη, όσο και μιας εκ των δευτερευουσών αποστολών, είναι από τα χαρακτηριστικά που ελαχιστοποιούν τη βάναυση σπατάλη χρόνου κατά τη διάρκεια του grinding, το οποίο προαπαιτεί την ολοκλήρωση δεκάδων δευτερευουσών αποστολών, αλλά και την εξερεύνηση μεγάλων τμημάτων του χάρτη της εκάστοτε περιοχής που επισκεπτόμαστε τόσο στον Bionis, όσο και στον Mechonis.

Το τυφλό ψάξιμο και η εξερεύνηση κάθε σπιθαμής των περιοχών, με σκοπό να βρούμε το πλάσμα που πρέπει να εξοντώσουμε, ή το αντικείμενο που πρέπει να συλλέξουμε για να εκτελέσουμε με επιτυχία μια αποστολή, ανήκουν στο μακρινό παρελθόν του τίτλου, όταν εκείνος στερούνταν των σημερινών προδιαγραφών και χαρακτηριστικών που συνοδεύουν τους σημερινούς τίτλους. Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι είμαστε ικανοποιημένοι με αυτή την εξέλιξη, κάτι που ενδεχομένως μπορεί να ισχύει και για τους παλαιότερους παίκτες. Δεν επικροτούμε τις σκληροπυρηνικές τακτικές του grinding που εφαρμόζονται με ευλαβική προσήλωση από τους Ιάπωνες developers ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν τίτλο που κυκλοφόρησε πριν από μια δεκαετία.

Όταν, μάλιστα, οι δευτερεύουσες αποστολές που προσφέρουν ως αμοιβή μπόλικους πόντους εμπειρίας απαιτούν από τον παίκτη το fetching αντικειμένων, ή τη λεία συστατικών που προέρχονται από τα κουφάρια της πανίδας που κατοικεί σε κάθε περιοχή που επισκεπτόμαστε, τότε το grinding που προκύπτει καθ’ ανάγκη από αυτές τις πρακτικές οφείλει να καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων, κάτι που οφείλουμε να ακολουθήσουμε με μεγάλη χαρά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε, καθώς οι απαιτήσεις των boss fights αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο όσο προχωρούμε το ταξίδι. Όμως, το μόνο θετικό που προσέφερε αυτή η τακτική στο παιχνίδι, πέρα από την προαναφερθείσα αναγκαιότητα, ήταν η πλήρης εξερεύνηση του χάρτη. Όσο κουραστικό και αν ήταν μερικές φορές, ο μεγάλος κόσμους του παιχνιδιού και ο τρόπος απεικόνισής του ήταν κάτι που μας έκοψε την ανάσα στο παρελθόν, κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα.

Αυτός ο κόσμος περιλαμβάνει περιβάλλοντα και στοιχεία τόσο σωστά μαζεμένα και συγκροτημένα, που οι διάσπαρτοι κόσμοι του Xenoblade Chronicles 2 υπό τη μορφή των Τιτάνων-περιοχών κατά κάποιον τρόπο ωχριούν μπροστά του. Η περιπλάνηση στο γόνατο του Bionis και τις πεδιάδες του, εναλλάσσονται με τα χιονισμένα περιβάλλοντα του πάνω μέρους του σώματος του Τιτάνα, για να ακολουθήσει η πλήρως μηχανοποιημένη πόλη στον Mechonis, το παραθαλάσσιο περιβάλλον του κομμένου χεριού του και άλλα πολλά, που μας προ(σ)καλούν να τα εξερευνήσουμε και να ικανοποιήσουμε τη λαχτάρα της ανακάλυψης. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν – και συμβαίνει και τώρα. Χάρη, όμως, στην αυτοματοποίηση της περιπλάνησης, συμπεριλαμβανομένης και της προσθήκης της δυνατότητας για αυτόματη πορεία προς τα εμπρός, χωρίς να ελέγχουμε τον κεντρικό χαρακτήρα, κάπως μας στερεί αυτή τη χαρά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, αλλά εδώ μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο.

Η μάχη είναι ακόμα ένας μηχανισμός που έχει δεχτεί βελτιώσεις. Δεν μιλάμε για κάτι πρωτόγνωρο, όπως η μάχη του Xenoblade Chronicles 2, αλλά για ρυθμίσεις που αφορούν περισσότερο στο user interface. Ο παίκτης ελέγχει έναν χαρακτήρα και τον κινεί σε κάθε κατεύθυνση με σκοπό να εκτελέσει ένα από τα Arts που βρίσκονται στην κατοχή του, τα οποία και μπορούν να προσδώσουν επιπρόσθετα χαρακτηριστικά σε μια κίνηση, όπως το αναποδογύρισμα (Topple), το οποίο απαιτεί έναν συνδυασμό συγκεκριμένων κινήσεων. Αυτή τη φορά, ένα θαυμαστικό επάνω στο εκάστοτε Art υποδεικνύει την καταλληλότερή στιγμή αλλά και θέση χαρακτήρα, έτσι ώστε το Art να εκτελεστεί με όλη τη δύναμη που του αναλογεί.

Σωστή και αναγκαία προσθήκη κατά τη γνώμη μας, που μας γλιτώνει χρόνο από πειραματισμούς, αλλά και προβλέπεται να κάνει το έργο των νεότερων παικτών ακόμα και πιο εύκολο. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα πιο χρήσιμο ειδικά αν ο αρχηγός του party είναι ο Shulk, καθώς η υποσημείωση επεκτείνεται και στα Arts του Monado, κάνοντας τη χρήση του όπλου πιο απαραίτητη από ποτέ. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παραμένουν ακριβώς τα ίδια σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι. Ο παίκτης πειραματίζεται με διάφορα Arts, ενώ στις πιο απαιτητικές αναμετρήσεις, τα σύντομα οράματα του μέλλοντος που βλέπει ο Shulk, του επιτρέπουν να αλλάξει το ρου της μάχης, σπάζοντας την αλυσίδα των προγραμματισμένων επιθέσεων των αντιπάλων και τροποποιώντας την επίθεση όποτε και όπως πρέπει.

Η αλληλουχία επιθέσεων και χρήσης Arts σταδιακά οδηγεί στο γέμισμα της γαλάζιας μπάρας στην κορυφή της οθόνης, η οποία επιτρέπει την εκτέλεση αλυσιδωτών επιθέσεων (chain attacks) για ενισχυμένη ζημιά, ιδιαίτερα χρήσιμη σε απαιτητικές αναμετρήσεις. Το σύστημα μάχης καταφέρνει ακόμα και σήμερα να ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία στους παίκτες, γλυκαίνοντας και την άνοστη αίσθηση του level grinding και είναι κάτι που απολαύσαμε σε κάθε ευκαιρία, και περιμένουμε και από τους παίκτες να κάνουν το ίδιο. Για όσους βρουν απαιτητικές τις μάχες, οι developers προσέφεραν τη δυνατότητα που ακούει στο όνομα Casual Mode. Όπως φανερώνει και το όνομα, οι μάχες γίνονται αρκετά πιο εύκολες. Δοκιμάσαμε το συγκεκριμένο mode για χάρη οικονομίας χρόνου στο πρόσθετο κεφάλαιο του τίτλου και διαπιστώσαμε πως πιθανότατα προσφέρει αυξημένη ζημιά, αλλά και μειώνει τη συνολική ενέργεια του αντιπάλου.

Αν και οι διαφορές που περιγράψαμε αποτελούν καθαρά αποτέλεσμα προσωπικών συμπερασμάτων, χωρίς να έχουμε μια επίσημη επιβεβαίωση από τους developers, εν τούτοις θεωρούμε πως αφαιρεί μέρος της δυσκολίας του αρχικού προϊόντος, κάτι που μας απογοήτευσε. Ίσως όμως να το διέβλεψαν οι developers, μιας και αποφάσισαν να προσθέσουν ένα ακόμα χαρακτηριστικό, για να ικανοποιήσει ακόμα περισσότερο τους απαιτητικούς παίκτες. Πρόκειται για το Expert Mode, ένα ακόμα δάνειο του Xenoblade Chronicles 2, το οποίο δεν δίνει τους συλλεγμένους πόντους εμπειρίας απευθείας στον παίκτη, αλλά τους συγκεντρώνει σε μια δεξαμενή πόντων εμπειρίας, τους οποίους και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατά βούληση, αυξάνοντας (ή και μειώνοντας) το επίπεδο των χαρακτήρων με το ρυθμό που εμείς επιθυμούμε, επιτρέποντάς μας έτσι να έχουμε έναν έλεγχο στη συνολική πρόκληση που προσφέρει το παιχνίδι, πέρα από τα σημαντικότερα boss battles που μας προσφέρει.

Έτσι, ο κάθε παίκτης μπορεί να παραμετροποιήσει την εμπειρία του με τον τρόπο που επιθυμεί, κάνοντας την προσθήκη του Expert Mode ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό, το οποίο και χρησιμοποιήσαμε στο κανονικό παιχνίδι, αλλά αποφύγαμε στο πρώτο μας playthrough του Future Connected. Ο ήχος εξακολουθεί να κινείται στα ίδια εξαιρετικά επίπεδα που γνωρίσαμε το παρελθόν, με το (γενικώς και ομολογουμένως εξαιρετικό) soundtrack να έχει ηχογραφηθεί ξανά (εν μέρει) για να παρουσιαστεί όσο πιο βελτιωμένο γίνεται. Παρά τις επιλογές του soundtrack που έχουν γίνει διαθέσιμες, ορισμένα μόνο από τα κομμάτια έχουν δεχτεί αυτή τη βελτίωση.

Η μουσική στα Gaur Plains είναι απολαυστική για ακόμα μια φορά, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε την απίστευτη μουσική εμπειρία που προσφέρει στο σύνολό του ο τίτλος. Παράλληλα, οι διάλογοι έχουν και αυτοί υποστεί μια επεξεργασία, ενώ και το lip sync φαίνεται ότι έχει βελτιωθεί αρκετά, πολύ περισσότερο από τα αστεία αποτελέσματα του αρχικού υλικού. Πέρα από τις βελτιώσεις που συνοδεύουν το Xenoblade Chronicles: Definitive Edition, τα περισσότερα είναι γνώριμα για τους παλιούς παίκτες. Οι νεότεροι θα βιώσουν μια εξαιρετική εμπειρία, αλλά οι παλαιότεροι δύσκολα θα πειστούν να επιστρέψουν για μια ακόμα φορά στο σύμπαν του Xenoblade Chronicles.

Ως δέλεαρ για να επενδύσουν ακόμα μια φορά στο πόνημα της Monolith, οι ιθύνοντες ανέπτυξαν ένα νέο story segment, το οποίο λειτουργεί ως επίλογος στην ιστορία. Η ανακοίνωση του κεφαλαίου αυτού, με το όνομα Future Connected, έφερε χαμόγελα στους παίκτες που έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουν στον Bionis για ακόμα μια φορά, αλλά μετά από ώριμη σκέψη, η ύπαρξη του επιλόγου δεν φαίνεται ν εξυπηρετεί κάποιο βαθύτερο νόημα. Ποιος ο λόγος να επιστρέψουμε ξανά στην ιστορία, όταν αυτή έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Πώς θα μπορούσε να προχωρήσει η ιστορία παρακάτω, όταν το μέλλον έχει ήδη αλλάξει και ο κόσμος έχει πλαστεί όπως ακριβώς αποφάσισε ο Shulk; Δύσκολα ερωτήματα, και ακόμα πιο δύσκολη η απάντησή τους.

Βλέπετε, το Future Connected πραγματεύεται την προσπάθεια του Shulk και της Melia, της αυτοκράτειρας των High Entia, να επαναφέρουν το λαό της στην πρότερή του κατάσταση. Ωστόσο, την πρωτεύουσα των High Entia έχει καταλάβει ένα δαιμονικό πλάσμα, το οποίο εξαπολύει επίθεση στο σκάφος που επιβαίνουν οι Shulk και Melia, ρίχνοντάς τους σε μια περιοχή του Bionis, η οποία δεν χρησιμοποιήθηκε στο αρχικό παιχνίδι. Οι ήρωες έρχονται σε επαφή με νέους χαρακτήρες, τόσο οργανικούς, όσο και μηχανοποιημένους, ενώ τη συντροφιά πλαισιώνει μια ντουζίνα Nopon, οι οποίοι είναι διασκορπισμένοι σε όλη την περιοχή προς αναζήτηση ενός θησαυρού. Από αφηγηματικής άποψης, το Future Connected είναι εντελώς απαράδεκτο.

Η υπόθεση, που δεν θα απασχολήσει περισσότερο από 10 ώρες τους παίκτες, εκτυλίσσεται βεβιασμένα και με ρηχότητα που αντιτίθεται στο σενάριο του κυρίως παιχνιδιού. Χαρακτήρες, γεγονότα και συνομιλίες απλώς κυλούν αδιάφορα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να μας προκαλούν το ενδιαφέρον να τους ακολουθήσουμε όπως θα έπρεπε. Υπό άλλες συνθήκες, κάποιοι από τους νέους χαρακτήρες θα είχαν πολλά πράγματα να πουν, αλλά μόνο αν είχαν περισσότερο χρόνο. Και δυστυχώς, αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλωστε, όλα συνηγορούν στην τελική μάχη, μετά την οποία απλώς ακολουθεί η διαπίστωση ότι το μέλλον τελικά σώθηκε και για τη φυλή των High Entia. Δεν μπορούμε παρά να μην μπούμε στην ιδέα πως θα εκτυλισσόταν ο επίλογος αυτός αν ήμαστε εμείς οι ίδιοι που θα το γράφαμε.

Σίγουρα θα υπήρχαν πολλά πράγματα τα οποία θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, ενώ θα μπορούσε να γίνει και μια σύνδεση με το πως οι Shulk και Fiora βρέθηκαν στον Alrest, πολεμώντας ως Λεπίδες στο πλάι του Rex και της ομάδας του. Δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι ωστόσο. Το Future Connected έρχεται με έναν νέο μηχανισμό μάχης, ο οποίος αντικαθιστά το σύστημα των Chain Attacks του αρχικού τίτλου. Αυτή τη φορά τα Nopon που έχουμε συγκεντρώσει κατά την περιπλάνησή μας στο νέο τμήμα του Bionis, μας δίνουν ένα σημαντικό χέρι βοήθειας, μέσω τριών επιθέσεων που είτε προκαλούν μεγάλη ζημιά, είτε προκαλούν ζημιά και θεραπεύουν την ομάδα μας, είτε προκαλούν ζημιά και επιπρόσθετα debuffs στα πλάσματα, με κάθε επίθεση να μην επηρεάζει μόνο ένα πλάσμα, αλλά όλα τα πλάσματα που βρίσκονται εντός του εύρους των επιθέσεων. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση στο μηχανισμό μάχης, η οποία όμως θα έπρεπε να είχε περισσότερες ευκαιρίες να αποδείξει την αξία της.

Επομένως, ευελπιστούμε σε αυτό το σημείο να έχει γίνει κατανοητή η αναφορά μας αναφορικά με τη γλυκόπικρη εμπειρία που αποκομίσαμε από την ενασχόλησή μας με το Xenoblade Chronicles: Definitive Edition. Από τη μια έχουμε έναν μεγάλο, κλασικό τίτλο, στην καλύτερή του μορφή, τόσο οπτικά, όσο και με τις βελτιώσεις που έχουν γίνει στο user interface και στο gameplay γενικότερα. Το σύνολο της κυκλοφορίας, όμως, είναι μια χαμένη ευκαιρία για να δούμε κάτι περισσότερο, κάτι πιο βαθύ, κάτι που έρχεται σε απόλυτη συνάρτηση με το αρχικό υλικό. Μετά από τόσες επανακυκλοφορίες, δεν υπάρχουν εκπλήξεις ή στοιχεία που θα μας ξαφνιάσουν – εκτός, φυσικά, από όσους καταπιαστούν μαζί του για πρώτη φορά. Ο δε επίλογος κάνει μια προσπάθεια να πει κάτι, χωρίς όμως επιτυχία – αφήνοντας μας την ίδια déjà vu αίσθηση που πήραμε έχοντας παρακολουθήσει το φινάλε της τελευταίας σεζόν του GoT. Το Xenoblade Chronicles είναι -και θα εξακολουθήσει να παραμένει- στο στερέωμα των κυκλοφοριών της Nintendo. Η Definitive Edition, όμως, στο σύνολό της, θα μπορούσε ειλικρινά να είναι κάτι πολύ, πολύ καλύτερο.

Το Xenoblade Chronicles: Definitive Edition κυκλοφορεί από τις 29 Μαΐου αποκλειστικά για το Nintendo Switch.