DiRT Showdown Review

Η απουσία του ονόματος του Colin McRae από τα παιχνίδια rally της Codemasters δεν είναι απλά διακοσμητική. Η σειρά έχει αλλάξει φιλοσοφία και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το κλασικό hardcore rally gameplay. Το Dirt Showdown πάει ακόμα πιο μακριά, δανειζόμενο στοιχεία από καθαρόαιμους arcade τίτλους όπως τα Flatout. Ριψοκίνδυνη κίνηση από την πλευρά

της Codies, να «ανοίξει» τη σειρά τόσο πολύ, σίγουρα, αλλά από την άλλη τόσο κακό είναι για μια εταιρεία να προσπαθεί μαζέψει περισσότερους οπαδούς ενόψει της νέας γενιάς;

Δεν ξέρω αν είναι κακό, σίγουρα πάντως, όταν γίνεται, πρέπει να διατηρούνται όλα εκείνα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν έναντι του ανταγωνισμού. Και πράγματι, στο Showdown, η Codemasters ενσωμάτωσε όλες τις λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν τα racers της. Υπερβολικά ογκώδη και πομπώδη μενού, μαξιμαλιστικό, αλλά κακόγουστο και δύσχρηστο HUD, μια εμμονή με το Youtube, και άλλα μικρά σημεία που μας είναι οικεία από τα προηγούμενα παιχνίδια, τόσο τα DiRT, όσο και το GRID. Κύριος άξονας των σημείων αυτών είναι η μηχανή EGO, που αισίως βρίσκεται στην έκδοση 1.5. Μία μηχανή που λειτουργεί ικανοποιητικά καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αν ξεπεράσετε το “μούδιασμα” του απαραίτητου install (στο PS3 τουλάχιστον) και των μεγαλύτερων άπ’ το συνηθισμένο χρόνων φόρτωσης.

Σε γενικές γραμμές πάντως, η λογική του Showdown είναι η εξής: παίρνει τα πιο δημοφιλή από τα αυτοκίνητα των προηγούμενων DiRT, προσθέτει μερικά φανταστικά, τα βάζει σε πίστες που θυμίζουν και κάτι από simulator και κάτι από arcade, και ξεκινάει αγώνες σε ότι mode μπορεί κανείς να φανταστεί. Εκτός από έναν (που είναι και ο αγαπημένος μου), το κλασικό sprint. Κατά τ’άλλα το παιχνίδι ικανοποιεί κάθε γούστο. Κανονικά σιρκουί, eliminators, knock-out (όπου πρέπει να ρίξετε τους αντιπάλους εκτός της -κυκλικής- πίστας), trick rush (η μετενσάρκωση των gymkhana αγώνων του DiRT 3) είναι μόνο μερικά από τα 10 διαφορετικά είδη αγώνων που προσφέρει το παιχνίδι. Προσωπικό μου αγαπημένο το Hard Target όπου πρέπει να αποφύγετε τις ορδές των αυτοκινήτων που έρχονται κατά πάνω σας για μερικά λεπτά.

Υπάρχουν πραγματικά μοντέλα, όχι πάρα πολλά όμως.

Όντως, η ποικιλία αγώνων είναι αρκετά μεγάλη, για κάποιο λόγο όμως το παιχνίδι αποτυγχάνει να την εκμεταλλευτεί πλήρως. Ήδη από το δεύτερο πρωτάθλημα (υπάρχουν τέσσερα, το ένα με πιο διάσημο χορηγό από το άλλο) άρχισα να βαριέμαι, και αυτό γιατί, αφενός τα περιβάλλοντα είναι ίδια -μόνο οι πίστες με το χιόνι σώζουν κάπως την κατάσταση- και αφετέρου οι πίστες μου φάνηκαν αρκετά μικρές και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Καταλαβαίνω πως τα περισσότερα από τα modes απαιτούν ή αρένες ή κυκλικές πίστες, το παιχνίδι όμως ξοδεύει πολλές θέσεις από το εκάστοτε πρωτάθλημα για τέτοιου είδους αγώνες, οπότε η ποικιλία που θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα circuits ή eliminators δεν υπάρχει.

Γενικά, το Showdown πέφτει σε μια παγίδα που, αν θυμάμαι καλά, το Flatout: Ultimate Carnage είχε αποφύγει περίτεχνα: σε κά