O Ρουμπινί υπέρ του PSI

Οι ιδιώτες κερδίζουν από το PSI και πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι

Υπάρχει ένας μύθος σε εξέλιξη, που θέλει τους ιδιώτες πιστωτές να υφίστανται σημαντικές απώλειες στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ενώ οι «επίσημοι» πιστωτές την γλιτώνουν.

Το ΔΝΤ παραδοσιακά έχει προτεραιότητα, αλλά ακόμη και τα ομόλογα  που διακατέχει η ΕΚΤ

και άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης αποφεύγουν το κούρεμα, όπως το αποφεύγουν και τα δάνεια των ταμείων διάσωσης της ευρωζώνης, που τυπικά έχουν την ίδια  νομική υπόσταση με τα ιδιωτικά. Έτσι, επικρατεί η άποψη ότι τα ιδιωτικά δάνεια μπαίνουν σε υποδεέστερη μοίρα από τα επίσημα, κάτι που αντιβαίνει στην πρακτική της νομιμότητας.

Στην πραγματικότητα, αυτοί που κερδίζουν είναι οι ιδιώτες, ενώ η πραγματική χασούρα, όπως και η μελλοντική, έχει μεταφερθεί στους επίσημους πιστωτές.

Ακόμη και μετά το PSI, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι μη βιώσιμο, κοντά στο 140% του ΑΕΠ. Στη καλύτερη περίπτωση θα πέσει στο 120% ως το 2020, ενώ μπορεί και να αυξηθεί στο 160%.

Γιατί; Ένα κούρεμα €110 δις σε ομόλογα ιδιωτών, θα αντιστοιχεί σε μια αύξηση €130 δις στο χρέος της Ελλάδας προς τους  επίσημους πιστωτές.

Ένα σημαντικό μέρος της αύξησης του ελληνικού χρέους πηγαίνει στη διάσωση των ιδιωτών πιστωτών. Τα €30 δις προορίζονται για να γλυκάνουν το χάπι στα νέα ομόλογα, που είναι εγγυημένα στην ονομαστική τους αξία. Όλα τα μελλοντικά κουρέματα του ελληνικού χρέους, θα πέσουν δυσανάλογα στις πλάτες του επίσημου πιστωτικού τομέα. Τα δάνεια (€25 δις) από τον EFSF στην ελληνική κυβέρνηση προορίζονται για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, στα πλαίσια ενός σχεδίου που θα κρατά τις τράπεζες αυτές στα χέρια ιδιωτών, και θα επιτρέπει στους μετόχους να αγοράσουν την οποιαδήποτε κεφαλαιακή ενίσχυση.

Τα νέα ομόλογα θα υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, ενώ τα παλιά υπάγονταν στο ελληνικό. Έτσι, αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, δεν θα μπορεί να νομοθετήσει την μετατροπή του χρέους σε ευρώ, σε χρέος σε δραχμή. Αυτό είναι ένα «σοκολατάκι» για τους πιστωτές.

Επιπλέον, ο επίσημος τομέας ξεκίνησε την αναδιάρθρωση του δικού του κομματιού, πολύ πριν από τους ιδιώτες. Η ωρίμανση επιμηκύνθηκε, και τα επιτόκια μειώθηκαν, πολλές φορές. Αυτό έγινε παρά το γεγονός ότι όλα τα επίσημα δάνεια θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα έναντι των ιδιωτικών, αφού όλα είχαν επιμηκυνθεί μετά την κρίση.
Συμπερασματικά, το ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν εμπλέκει τον δημόσιο και τον κρατικό τραπεζικό τομέα, είναι μύθος. Έως το 2014, το ελληνικό χρέος θα είναι «κοινωνικοποιημένο». Αυτοί που θα υποφέρουν από τις μεγάλες απώλειες του ελληνικού μελλοντικού χρέους θα είναι οι κεντρικές τράπεζες, και οι επίσημοι πιστωτές, και όχι οι ιδιώτες.

Εξάλλου, αυτή η διάσωση δεν θα είναι και η τελευταία. Η Ελλάδα θα χρειαστεί άλλα δέκα χρόνια για να κερδίσει πρόσβαση στις αγορές, και άρα θα χρειαστεί χρηματοδότηση των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων και πάλι.

Για αυτό, οι ιδιώτες πιστωτές θα πρέπει να πάψουν να παραπονι